Το φυσάνε και δεν κρυώνει οι Αγγλοσάξονες με τον Πούτιν.Δεν είναι η Ουκρανία που τους νοιάζει αλλά η αμφισβήτηση της μονόπλευρης παγκόσμιας τάξης τους. Αυτή η μονόπλευρη πολιτική της Αμερικής, που ακολούθησε μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, όπως φαίνεται έφτασε στο τέλος. Το δήθεν ενδιαφέρον τους για τη Κριμαία δεν είναι τίποτα άλλο από το φόβο τους ότι πλησιάζει μια απειλή για τα σχέδια τους. Φοβούνται το ντόμινο που θ’ ακολουθήσει για περιοχές που «αλώνιζαν» περιφρονώντας τον ΟΗΕ. Όπως τα νησιά Μαλβίδες, το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία. Ή μήπως επέβαλλαν κυρώσεις στην κατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία; Φοβούνται επίσης τις περιοχές που θέλουν ανεξαρτησία, όπως η Σκωτία, η Βενετία, η Καταλονία, η περιοχή των Βάσκων, καθώς και κάτι νησιά που ανήκουν στη Γαλλία. Ενώ οι ΗΠΑ φοβούνται για την Αλάσκα.
Μετά τα γεγονότα του ξεσηκωμού και την ανατροπή του Προέδρου της χώρας, ο Πόυτιν πρότεινε στους νέους κυβερνήτες της Ουκρανίας να συστήσουν επιτροπή αναθεώρησης του Συντάγματος μετατρέποντάς το έτσι που να επιτρέπει την ομοσπονδία με τη Ρωσία. Εκείνοι αντί αυτού συννενοήθηκαν με Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον, οπότε φυσικό ήταν ν’ απορρίψουν τη πρόταση των Ρώσων. Τώρα το Κίεβο λέει, οτι η μετατροπή της Ουκρανίας σε ομοσπονδία, να δημιουργούσε στο μέλλον και άλλες «Κριμαίες» οπότε το αποτέλεσμα να ήταν πολύ χειρότερο και προτίμησε τον εδαφικό ακρωτηριασμό της. Στάχτη στα μάτια των Ουκρανών γιατί αν ήταν αυτός ο σκοπός των Ρώσων θα το είχαν κάνει χρόνια πριν. Αντίθετα ο Νικήτα Χρουτσόφ τη δεκαετία του 1950 είχε παραχωρήσει την Κριμαία (Ταυρίδα) σαν δώρο στην Ουκρανία, γιατί η Ουκρανία για τη Ρωσία αποτελούσε «σάρκα από την σάρκα της» επί εκατοντάδες χρόνια.
Τώρα τη χώρα αυτή την διαφεντεύουν συμμορίες, όπως η διεφθαρμένη ομάδα της Γιούλιας Τιμοσένκο και του ναζί Αλεξάντρ Μοζίτσκο, αν κ ο ίδιος στις 23 του μήνα δολοφονήθηκε στη πόλη Ρόβνο.
Μιχάλης Κελαϊδής