Του Δημήτρη Μηλάκα
Τα όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν μετά τη συνάντηση Τραμπ – Μητσοτάκη, από όσους/ες θεωρούν υποχρέωσή τους είτε να υμνήσουν είτε να αναθεματίσουν τον πρωθυπουργό, οδηγούν σε ένα ασφαλές συμπέρασμα: έχει εμπεδωθεί – συνολικά – ο ρόλος μιας χώρας υποτελούς, την οποία κυβερνούν άνθρωποι των οποίων το πρώτιστο (αν όχι μοναδικό) μέλημα είναι να εξασφαλίσουν μια πρόσκληση και την… ευχή του μεγάλου αφεντικού που κατοικοεδρεύει στην Ουάσιγκτον.
Το εν λόγω συμπέρασμα ενισχύεται ακόμη περισσότερο αν θυμηθεί κάποιος αντίστοιχες τοποθετήσεις/αναλύσεις που αφορούσαν τον προηγούμενο πρωθυπουργό της χώρας. Οι σημερινοί δοξολογούντες τον Μητσοτάκη έριχναν τη λίθο του αναθέματος στον τότε πρωθυπουργό Τσίπρα, όπως ακριβώς σήμερα πετροβολούν τον Μητσοτάκη αυτοί που χαρακτήριζαν τότε, το 2017, τη συνάντηση του Τσίπρα με τον διαβολικά καλό Τραμπ «μεγαλειώδη»…
Υπάρχει, ωστόσο, ένας κοινός παρονομαστής σ’ αυτές τις τοποθετήσεις κι αυτός δεν είναι άλλος από τη μεγάλη σημασία που αποδίδεται στο νεύμα ή το χάδι του εκάστοτε πλανητάρχη προς τον όποιον Έλληνα πρωθυπουργό. Κατά κανόνα, τέτοιες συναντήσεις γίνονται όταν ο πλανητάρχης επιθυμεί και έχει λόγους να επικοινωνήσει με το επιτόπιο προσωπικό. Για να πραγματοποιηθεί η συνάντηση, ο όποιος Έλληνας πρωθυπουργός έχει αποδεχτεί εξ αρχής τα όσα πρέπει να γίνουν μετά από αυτή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αμέσως μετά τη συνάντηση του Τσίπρα με τον Τραμπ προέκυψε η διαδικασία επίλυσης της εκκρεμότητας των Σκοπίων και πάνω απ’ όλα η συμφωνία για την αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών στρατιωτικών σχέσεων. Με απλούστερα λόγια, ο Τσίπρας «πλήρωσε» για να συναντηθεί με τον Τραμπ (που τον κάλεσε) 2 δισ. για την αναβάθμιση των F16 και πρόσφερε επιπρόσθετα στον πλανητάρχη γη και ύδωρ για τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων όπου και όποτε οι Αμερικανοί έχουν ανάγκη.
Αξίζει να σημειωθεί πως τα όσα συμφώνησε να πράξει ο Αλέξης Τσίπρας σχετικά με τη μετατροπή της χώρας σε χώρο ανάπτυξης αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων τα υπέγραψε δίνοντας μορφή συμφωνίας ο σημερινός πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης. Γι’ αυτόν ίσως τον λόγο έσπευσε με τόσο μεγάλες προσδοκίες στον Λευκό Οίκο…
Μόνο που έπεσε στην περίπτωση και ο διαβολικά καλός Αμερικανός Πρόεδρος είχε άλλες δουλειές με κάτι δολοφονίες Ιρανών στο Ιράκ και δεν είχε τον χρόνο να χτυπήσει τον Έλληνα πρωθυπουργό στην πλάτη και να τον επαινέσει για τη συνεργασία του με την αμερικανική «αυτοκρατορία». Άλλωστε, ό,τι είχε προς το παρόν να πάρει από τη χώρα ο Τραμπ, του το είχε δώσει ο προηγούμενος πρωθυπουργός της χώρας και μάλλον ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να κερδίσει την προσοχή του «αφεντικού» είναι υποχρεωμένος να προσπαθήσει ακόμη (πόσο άραγε;) περισσότερο…