Η κατάσταση στα χωριά είναι δύσκολη και γίνεται ακόμα δυσκολότερη από την επικράτηση της ανομίας λόγω και της έλλειψης αστυνόμευσης. Ένα τέτοιο περιστατικό καταγγέλει συμπολίτης μας με κείμενο που έστειλε στην εφημεριδα μας. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Κοντομαρί κ. Αντώνης Ακρωτηριανάκης, ο πατερας του, 65 χρονών κατέληξε στο νοσοκομείο μετά από ξυλοδαρμό από ομάδα τραμπούκων στο Κοντομαρί επειδή τους ζήτησε να μετακινήσουν όχημα το οποίο είχαν παρκάρει και μπλόκαρε τον δρόμο.
Διαβάστε τι αναφέρεται:
Τα μεσάνυχτα της Κυριακής 16 Ιανουαρίου, έρχεται στο τηλέφωνο μου ένα μήνυμα από μια καλή φίλη ΄΄ μόλις έμαθα τι έπαθε ο μπαμπάς σου, αν χρειαστείς κάτι, είμαι εδώ ΄΄. Άμεσα τηλεφωνώ και συνειδητοποιώ ότι ο πατέρας μου, ο Ηρακλής Ακρωτηριανάκης μετά από βίαιο και ομαδικό ξυλοδαρμό βρίσκεται στα επείγοντα του Νοσοκομείου Χανίων. Άναδροι τραμπούκοι γύρω στα τριάντα έτη ξυλοκόπησαν άγρια ένα άντρα εξηντατεσσάρων ετών λίγα μέτρα πριν φτάσει στο σπίτι του. Ναι, στη γειτονιά που μεγάλωσε στο Κοντομαρί. Εκεί που έπαιζε μικρός και εκεί από όπου περνούσαμε παρέα καθημερινά , εκεί βρέθηκαν αίματα μετά τα χτυπήματα που δέχθηκε από τους αλήτες. Σοκ!
Περίπου, τα ξημερώματα της Δευτέρας οι ιατροί του Νοσοκομείου Χανίων μας διαβεβαιώνουν ότι δεν φαίνεται να κινδυνεύει η όραση του αλλά προχωρά σε κάθε περίπτωση σε γενικές εξετάσεις. Αναμονή, θυμός, άδικο. Αγωνιώ να μάθω τι ακριβώς συνέβη, αλλά ντρέπομαι να τον κοιτάω, ντρέπομαι να κοιτάω το ματωμένο πρόσωπο του.
Εκείνος ξεκινά, επέστρεφα από το στέκι μου, ένα αμάξι στη μέση του δρόμου περίπου 50μέτρα πριν από το σπίτι μας μπλοκάρει τη κυκλοφορία. Τους ζητάω να το κάνουν λίγο πίσω και δεξιά στο σοκάκι ώστε να περάσω ευθεία πάνω. Στο διπλανό σπίτι, μια ΄΄καλύβα΄΄ έχει μπόλικο κόσμο. Αντιδρούν και φωνάζουν ότι το αμάξι δε φεύγει, να κάνει όπισθεν, να κάνει το κύκλο του χωριού και να φθάσει σπίτι μας από την άλλη πλευρά! Τρέλα.
Ο πατέρας μου, τους αναφέρει πως μπορούν απλώς να κάνουν πίσω το αμάξι για να περάσει. Επιτίθενται, λογομαχούν, ο ένας γιος ετών τριαντα δύο ορμάει στο αμάξι του πατέρα μου και προσπαθεί να τον γρονθοκοπήσει, ο Ηρακλής κρατά με δύναμη το τιμόνι για να μην τον βγάλουν έξω. Δεν ξέρει που μπορεί να καταλήξουν. Έρχονται άλλα πέντε-έξι άτομα τον τραβούν έξω και τον ξυλοκοπούν. Μέσα στο ΧΑΟΣ, ο πατέρας μου φωνάζει τα όνομα του Στέλιου, του γείτονα. Εκείνος μένει ακριβώς από πάνω, βγαίνει με τις πιτζάμες έξω, τα ρεμάλια διαλύονται. Επικρατεί για δευτερόλεπτα ησυχία, ησυχία και αίματα. Ο Ηρακλής αιμόφυρτος στο έδαφος.
Η αστυνομία καταφθάνει στο σημείο, οι αγροίκοι κρύβονται εντός του σπιτιού. Κλείνουν φώτα και παράθυρα. Σαν να ήταν συνηθισμένοι σε τέτοια σκηνικά. Ο γιος, πρωτοστάτης του ξυλοδαρμού καταλήγει στο αυτόφωρο, η μητέρα και ο πατέρας παίρνουν μέρος στη λογομαχία με ύβρεις, οι υπόλοιποι περίπου άγνωστοι. Η αστυνομία ευάλωτη από την υποστελέχωση και παγιδευμένη από τους κανόνες φαντάζει αδρανής. Όμως οι ώρες περνούν, φθάνουμε σπίτι μας από το Νοσοκομείο γύρω στις 4π.μ. . Καθαρίζω τις πληγές του και αισθάνομαι οι καρδίες μας να ενώνονται, νιώθω τους παλμούς του. Λίγο αργότερα ξαπλώνουμε, σκέφτομαι ότι είναι αναγκαίο να βρούμε μια λύση, όμως τι είναι σωστό, τι είναι νόμιμο και ηθικό μαζί;
Αναρωτιέμαι, πως οι αλήτες θα φύγουν από τις γειτονιές μας, πως οι συμμορίες θα φύγουν από την περιοχή μας; Η λύση φυσικά δεν είναι απλή αλλά αντίθετα είναι πολυπαραγοντική. Το σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι, να μην συνηθίσουμε να ζούμε με το φόβο. Άσχετα που στο χωριό μας μετά τις έξι το απόγευμα τον χειμώνα είναι όλα σκοτεινά και έρημα, άσχετα που η αστυνομία με τόση παραβατικότητα από την συγκεκριμένη οικογένειαδεν κάνει κάτι παραπάνω από το να καταγράφει τα γεγονότα, άσχετα που η δημοτική αρχή αφήνει τους δημότες να ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους μόνοι τους με βία ή οποιοδήποτε μέσο αρκεί να μην κάνουν πολύ φασαρία.
Ναι μάλιστα όλοι έχουν ευθύνη, όλοι έχουν ευθύνη όταν οι τραμπούκοι θα ξεφύγουν και θα μετατραπούν δολοφόνοι. Μετά από αυτό κανείς δεν θα μπορεί να πει ότι δεν γνώριζε ή ότι δεν υπήρχαν σημάδια, κανείς! Τούτη την ώρα υπάρχει ανάγκη να κοινωνηθεί σε όλους και όλες το γεγονός, να γίνει γνωστή η αλήθεια προκειμένου να ανοίξουν οι κλειστές πόρτες, τα έγγραφα και οι καταθέσεις και η δικαιοσύνη να μπορέσει να εκτελέσει το έργο της . Να γίνει γνωστό ότι σε ένα μικρό χωριό του Νομού Χανίων στο Δήμο Πλατανιά, στο Κοντομαρί ένας άνδρας 64 ετών ξυλοκοπήθηκε άγρια από πέντε – έξι άτομα γιατί ζήτησε να ανοίξει ο δρόμος να πάει σπίτι του.
Και πριν το τέλος, εάν ο Στέλιος, ο γείτονας έλειπεαπό το σπίτι του τότε ο πατέρας μου θα ξάπλωνε όλο το βράδυ στο έδαφος που μεγάλωσε; Θα μπορούσα σήμερα να χαϊδέψω το χέρι του;
Οι γειτονιές είναι δικιές μας,
δεν είναι ούτε για τους τραμπούκους,
ούτε για τους ενδυνάμει εκτελεστές,
ούτε για όσους τους υπηρετούν.
"google ad"
Ακρωτηριανάκης Αντώνης
Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Κοντομαρί