Του Αποστόλη Λουλουδάκη
«Οι λέξεις πρέπει να είναι λίγο άγριες γιατί είναι η επίθεση των σκέψεων για τους απερισκεπτους»
Τζον Μειναρντ Κέυνς
Η Ελληνική χρεοκοπία ανέδειξε πολλές πτυχές της γενικευμένης κρίσης που προϋπήρχε της μνημονιακής περιόδου και αυτής που ακολούθησε.
Η Ελληνική κρίση είναι πρωτίστως κρίση πολιτική.
Την δημιούργησαν οι ολιγαρχες και το πολιτικό σύστημα, την διαχειρίστηκαν με τέτοιο τρόπο που να διευκολύνεται η αναπαραγωγή του δικομματισμου στην Νέα του έκδοση και να παρέχεται δίκτυ προστασιας στις στρεβλώσεις, στις παθογένειες και στις δομές που χρεοκόπησαν την χώρα.
Μετά από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης που έχει χαρακτηριστικά εθνικής καταστροφής, η Ελλάδα αντιμετωπίζει μεγάλες απειλές.
Η οικονομία πάρα το αστείο αφήγημα των θεσμών και του πολιτικού κατεστημένου για ανάπτυξη βρίσκεται σταθερά σε κατάσταση χρεοκοπίας.
Εγκλωβισμένη στο ασφυκτικό περιβάλλον
δημοσιονομικής προσαρμογής ενός προγράμματος που σκόπιμα αφαιρεί κάθε προοπτική ανάπτυξης και ανόρθωσης της χώρας. Οι μνημονιακές αυταπάτες έχουν γίνει μαύρος καπνός , ότι η χώρα έχει έστω και μια μικρή πιθανότητα να μπει σε τροχιά ανάπτυξης με ρυθμούς άνω του 6% ή 7% για να καταστεί το χρέος βιώσιμο και να υπάρχει δυνατότητα αποπληρωμής του κεφαλαίου μετά το 2032 έως το 2060 για να φθάσει ως ποσοστό στο 60% του ΑΕΠ.
Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα γνωρίζει πολύ καλά ότι από το ξεκίνημα της κρίσης η Ελλάδα αγοράζει χρόνο για να αποφύγει μια άτακτη χρεοκοπία.
Δεν είναι μόνο η χρεοκοπία του κράτους, των τραπεζών, κάποιων κλάδων της οικονομίας. Η χρεοκοπία αφορά ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα και χιλιάδες Ελληνικά νοικοκυριά. Κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη μιας
παραγωγικής οικονομίας, του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, είναι η δυναμική της εσωτερικής αγοράς, η αγοραστική ικανότητα των λαϊκών στρωμάτων, η ενεργός ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών τόσο από τον δημόσιο όσο και από των ιδιωτικό τομέα. Σοβαροί παράγοντες για την παραγωγική ανάπτυξη μιας χώρας είναι ο ανθρώπινος παράγοντας, η εξειδίκευση της εργασίας, το επιστημονικό δυναμικό, το επίπεδο της εκπαίδευσης, η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών από το κράτος, οι δημόσιες υποδομές.
Μια οικονομία για να αναπτυχθεί θέτει ως προϋπόθεση την λειτουργία ενός υγιούς τραπεζικού τομέα και την χρήση σύγχρονων ευέλικτων, έξυπνων χρηματοδοτικών εργαλείων από τον ιδιωτικό αλλά και από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
"google ad"
Δέκα χρόνια μετά το Καστελόριζο η Ελλάδα βρίσκεται περισσότερο πτωχευμένη πάρα εκείνη την περίοδο.
Σήμερα μετά την μείωση των εισοδημάτων των νοικοκυριών, την πτώχευση χιλιάδων επιχειρήσεων, την έξοδο από την αγορά εργασίας χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων, την καταστροφή της μεσαίας τάξης, την μετανάστευση της ποιο κρίσιμης ηλικιακά και μορφωτικά κοινωνικής τάξης για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, απειλείται και το ιδιοκτησιακό καθεστώς των μεσαίων και μικρών νοικοκυριών.
Οι πλειστηριασμοί και οι εξώσεις είναι το κοινωνικό τσουνάμι που έρχεται και θα πνίξει την Ελληνική κοινωνία μετά την άνοιξη, θα εξοντώσει και θα περιθωριοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Το πολιτικό σύστημα αφού δοκιμάστηκαν οι ικανότητες του και η ευφυΐα του να χρεοκοπήσει την χώρα, απέδειξε την ανικανότητα του να προτείνει, να μελετήσει, να σχεδιάσει μια εθνική στρατηγική για έξοδο από την κρίση. Αναλώθηκε και αναλώνεται στον πολιτικό κανιβαλισμό για την νομή του χρεοκοπημένου κρατικού μορφώματος και της δημόσιας διοίκησης.
Δεν κατάλαβε τίποτε πως η χώρα έφθασε σε αυτό το χάλι και συνεχίζει να συντηρεί και να αναπαράγει τις δομές, την χολέρα της εποχής που μας οδήγησε στην χρεοκοπία.
Τις τελευταίες μέρες η κυβερνητική παράταξη δοκιμάζεται από τις διαλυτικές τάσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό μέτωπο της ευκαιριακής πλειοψηφίας που προέκυψε τη έβδομη Ιούλη.
Παρά την έλλειψη ουσιαστικής αντιπολίτευσης και ειδικά από το κόμμα του Σύριζα, η Κυβέρνηση φαίνεται ότι δέχεται σοβαρές εσωτερικές ρωγμές από την αδυναμία της να διαχειριστεί τις αντιθέσεις, τις αντιφάσεις του πολιτικού μορφώματος που κατασκεύασε, αδυνατεί να συγκρατήσει τις ετοιμόρροπες γέφυρες ανάμεσα στις ακροδεξιές φατρίες και στην δημοκρατική δεξιά. Η ενσωμάτωση τους στον κορμό της κοινοβουλευτικής δεξιάς με στόχο την νίκη στις εκλογές αλλοιώνει την μεταπολιτευτική φυσιογνωμία του κόμματος της ΝΔ, στον βαθμό μάλιστα που ιδεολογικά φαίνεται ότι καθίσταται η κυρίαρχη τάση του νεοφιλελεύθερου συντηρητισμού.
Βέβαια για την νομιμοποίηση της ακροδεξιάς σε ρυθμιστικό παράγοντα της πολιτικής μας ζωής και σε ισχυρό ιδεολογικό φορέα της Ελληνικής κοινωνίας οι ευθύνες διαχέονται σε μεγάλο φάσμα του πολιτικού συστήματος, ξεκίνησε με τον ΓΑΠ, τον Σύριζα, την ΝΔ του Σαμαρά και βρήκε τελικά την θέση της στο ρετιρέ της κοινής πολυκατοικίας του Νεομητσοτακισμού.
Σχετικά εύκολα φαίνεται ότι ξεπέρασε το Σκοπιανό, φαίνεται καθαρά ότι είχε προετοιμάσει μεθοδικά το έδαφος της μεγάλης κωλοτούμπας ειδικά στην παραδοσιακά συντηρητική Βόρεια Ελλάδα που πρωτοστάτησε στα μεγάλα συλλαλητήρια, αλλά έσπασε τα μούτρα της στο προσφυγικό..
Αυτό που αποκρύβουν όμως από τον λαό είναι την αλήθεια. Τόσο η συμφωνία των Πρεσπών όσο και η μετατροπή των νησιών μας σε αποθήκες ψυχές δεν εντάσσονται σε ένα πλαίσιο εθνικής στρατηγικής αλλά στην εκτέλεση συγκεκριμένων εντολών από τους εταίρους μας, τους δανειστές και τους δυτικούς μας συμμάχους και ειδικά από το Βερολίνο, την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Είναι φανερό ότι στα πλαίσια του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού καταμερισμού η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα χρήσιμο γεωγραφικά χώρο που θα αποθηκεύουν εκτός από τον ντόπιο γηρασμένο πληθυσμό και τις μετακινούμενες στρατιές πληθυσμών από τις περιοχές που θα υφίστανται τις συνέπειες των πολέμων, της στυγνής εκμετάλλευσης του κεφαλαίου, της κλιματικής αλλαγής. Η χώρα έχει εκχωρήσει το σύνολο της εθνικής της κυριαρχίας και απλά οι κυβερνήσεις διαχειρίζονται την εκτέλεση αποφάσεων στις οποίες η εθνική αντιπροσωπία δεν έχει ουδεμία ουσιαστική συμμετοχή. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις δεν λογοδοτούν στον Ελληνικό λαό πλέον αλλά βρίσκονται κάτω από την λαιμητόμο της Τρόικας, των ΗΠΑ και των Βρυξελλών.
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις που μας προέκυψαν, όπως αντιλαμβάνεται ο Ελληνικός λαός, είναι εταιρικά σχήματα περιορισμένης ευθύνης, προώθησης των συμφερόντων των δανειστών, της ντόπιας παρασιτικής ολιγαρχίας και της κρατικοδίαιτης κομματικής νομενκλατούρας.
Δεν είναι μόνο το βαθύ κράτος των Αθηνών που για τον έλεγχο του δίνεται η μάχη των μαχών για τον έλεγχο των μηχανισμών και της δημόσιας διοίκησης , το κράτος είναι και η φιλόξενη μήτρα του Ελληνικού παρακράτους που η μπόχα του είναι ποιο τοξική από τα ληγμένα χημικά των ΜΑΤ.
Αυτή η μάχη που κορυφώνεται τις τελευταίες μέρες ανάμεσα στις συμμορίες του Ελληνικού παρακράτους και τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για το σκάνδαλο Νοβάρτις είναι συγκλονιστικά.
Αυτές οι συναντήσεις, τα παζάρια ανάμεσα σε πρόσωπα του οικονομικού, του δημοσιογραφικού και πολιτικού λούμπεν, κατόπιν πιέσεων ξένης πρεσβείας από ένα επιτελείο υπουργών μιας «αριστερής» παρένθεσης δείχνουν το μέγεθος της σήψης του πολιτικού συστήματος. Απλά ήταν τόσο ερασιτέχνες και άπειροι που τους τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί.
Το Ελληνικό Παρακράτος υπήρξε όλο τον προηγούμενο αιώνα το βασικό κέντρο που καθόρισε σημαντικά γεγονότα, είχε ισχυρή πρόσβαση στα κέντρα των αποφάσεων, στον ξένο παράγοντα, είχε ανάμειξη σε πολιτικές δολοφονίες, πραξικοπήματα, απετέλεσε τον επιχειρησιακό βραχίονα της παρασιτικής ολιγαρχίας και των ξένων πρεσβειών.
Μετά την προδοσία και την κατοχή της Κύπρου που είχε ενεργή παρουσία και δράση, και σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης πέρασε μια περίοδο άμυνας, ανασυγκρότησης, επαναπροσδιορισμού, μεταλλάξεων, προσαρμογής στα νέα δεδομένα.
Έδειξε τεράστιες αντοχές, ευλυγισία στις ιδεολογικές και πολιτικές μετατοπίσεις της κοινωνίας.
Υπήρξε ένα από τα εργαλεία που συνέβαλαν και συμβάλουν στον εκφασισμό της Ελληνικής κοινωνίας.
Σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη χαοτική περίοδο όπως η σημερινή που υπάρχει τεράστιο κενό πολιτικής, κανονικότητας, προοπτικής οικονομικής ανάκαμψης, ασφαλείας, σταθερότητας, εθνικής συνοχής, το παρακράτος έχει ανακάμψει με την συνδρομή και κάποιων ΜΜΕ και αναδεικνύεται σε σημαντικό παράγοντα της πολιτικής μας ζωής.
Το μεταναστευτικό διευρύνει τον χώρο της ενεργής παρουσίας και συμμετοχής του στις πολιτικές εξελίξεις.
Τα γεγονότα στα νησιά του Αιγαίου και οι λαθεμένες επιλογές της Κυβέρνησης στην διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης επιδεινώνουν την ρευστότητα και το χάος που επικρατεί στα νησιά.
Το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα που έχει πάρει εθνικές διαστάσεις και δυστυχώς η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια ιδεολογική φυλακή που διχάζει τον Ελληνικό λαό. Το μεταναστευτικό είναι ένα σοβαρό ζήτημα που έχει μόνιμο χαραχτήρα και τα επόμενα χρόνια υπάρχει πρόβλεψη ότι θα αυξηθούν δραματικά οι ροές. Οι ιδεολογικές προσεγγίσεις, ο λαϊκισμός, το εθνικιστικό παραλήρημα και οι αντιπαραθέσεις είναι επικίνδυνες και προσχηματικές, χρειάζεται άμεση αποιδελογικοποίηση της προσέγγισης του προβλήματος, χρειάζεται στρατηγικό σχέδιο βάθους και διασύνδεσης της μεταναστευτικών πληθυσμών με την οικονομία της παραγωγής. Υπάρχουν αγροτικές περιοχές στην Ελλάδα που διαμένουν και εργάζονται χιλιάδες παράνομοι μετανάστες χωρίς χαρτιά, άδεια παραμονής που το ίδιο το επίσημο κράτος με την συνδρομή του παρακράτους υποθάλπουν. Κυκλώματα παραοικονομίας στηρίζονται στην μαύρη εργασία μεταναστών χωρίς άδεια εισόδου στην χώρα. Υπάρχει σοβαρή έλλειψη στην αγορά εργασίας πολλών ειδικοτήτων. Οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα.
Επιβάλλεται για εθνικούς και κοινωνικούς λόγους η άμεση αποσυμφόρηση των ευαίσθητων περιοχών και ειδικά των ακριτικών νησιών.
Άμεσα προοπτική επίλυσης του προβλήματος από την Ευρώπη δεν υπάρχει για λόγους γνωστούς και η αναμονή μιας τέτοιας ουτοπικής εξέλιξης αφαιρεί πολύτιμο χρόνο αποτροπής μιας μεγάλης κρίσης.
Οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης, του ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ που βρίσκονται πίσω από αυτήν την κρίση στην Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Βόρεια Αφρική έχουν κάθε λόγο να στηρίξουν το μέλος της συμμαχίας, την Τουρκία, στην ευλογημένη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο επέμβαση στην Συρία. Στην Λιβύη η κατάσταση είναι ποιο περίπλοκη αλλά και εκεί η Τουρκία δεν είναι μόνη της. Η αγνόηση της Ελλάδας από την σύσκεψη του Βερολίνου σημαίνει πολλά και δημιουργεί γκρίζες σκιές στην περιοχή. Δεν υπάρχουν συμφέροντα Ευρωπαϊκά ως μιας ενιαίας πολιτικής οντότητας, υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενα μεταβαλλόμενα συμφέροντα Ευρωπαϊκών κρατών.
Τα υπόλοιπα που ακούγονται είναι απλά μια έξαρση της επιδημίας του εθνολαϊκισμού που κινδυνεύει να παρασύρει την χώρα σε μια νέα εθνική περιπέτεια.
Αυτή η κυβέρνηση πολύ περισσότερο από την προηγούμενη είναι αιχμαλωτισμένη σε επικίνδυνες ιδεοληψίες και επικοινωνιακούς τυχοδιωκτισμούς, αλλά το ποιο επικίνδυνο είναι ότι εξακολουθεί να αγνοεί βασικούς κανόνες του παιγνιδιού.
Ακόμη και στο μεγάλο θέμα της υγειονομικής κρίσης που απειλεί την χώρα μας οι ιδεοληψίες και ο λαϊκισμός τουλάχιστον μέχρι τώρα κυριαρχούν. Δυστυχώς και σε αυτό το μέτωπο πέρα από την καταστροφή που θα προκαλέσει στην οικονομία θα αναδείξει το θέμα της μνημονιακής διάλυσης των δομών υγείας όπως άρχισε να εκδηλώνεται το φαινόμενο στην Ιταλία.
Αυτή η υγειονομική κρίση και η διάχυση της στην οικονομία, στις κοινωνίες, στα έθνη θα αναδειξει τεράστια ζητήματα πολιτικής, φιλοσοφίας, κοινωνιολογιας, ηθικής, θρησκειολογιας..
Ο νέος κόσμος που προέκυψε μετά το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου περνάει σε μια περίοδο κρίσης σε μια νέα ιστορική φάση…
Ο ιός αποκάλυψε την βαρβαρότητα του, τα σαθρά θεμέλια που στηρίζεται, τις εύθραυστες αντοχές του, την ηθική διάσταση της ιδεολογίας του νεοφιλευθερου καπιταλισμού που επεδιωξε το άνοιγμα του χώρου της υγείας στα ιδιωτικά κεφάλαια και στα κέρδη των πολυεθνικών.
Η αμφισβήτηση του θα πάρει παγκόσμιες διαστάσεις.
Η μεγάλη περίοδος χάριτος που είχε στην διάθεση του έχει εξαντληθεί.
Μετά το τέλος αυτής παγκόσμιας καταιγίδας που θα αφήσει ερείπια, τα πάντα θα είναι διαφορετικά…