Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόδοση του άρθρου της Louise Perry στην Washington Post και μέρος του βιβλίου της “The Case Against the Sexual Revolution”.
Κάποιες αποστροφές αυτού του άρθρου ίσως να ξενίσουν: μοιάζουν κάπως υπερσυντηρητικές, ακόμα και αντιμαχόμενες τις φεμινιστικές θέσεις στο σύγχρονο κοινωνικό οικοσύστημα, ενώ αλλού οι απόψεις της για τις γυναίκες μοιάζουν κάπως στρυφνές, με τη δημοσιογράφο και συγγραφέα να μην αποφεύγει τον πειρασμό των στερεοτύπων (για παράδειγμα, αποκλείει εντελώς την πιθανότητα το να συνάπτουν οι γυναίκες σχέσεις αποκλειστικά για σεξ, χωρίς καθόλου συναίσθημα. Ή σε άλλο σημείο τις θεωρεί ευεπηρεάστες από την κουλτούρα που τις περιβάλλει χωρίς, όμως, να ξεκαθαρίζει αν μιλά για την πατριαρχική κουλτούρα, οπότε η συζήτηση μοιραία αλλάζει).
Ωστόσο, η αρθρογράφος θίγει ένα – δύο σημεία που αφορούν τον τρόπο που οι γυναίκες αντιμετωπίζονται στο σεξ σήμερα. Τον τρόπο που περιφρονούνται οι ανάγκες και τα δικαιώματά τους, ακόμα και οι ρυθμοί τους, ειδικά όταν μιλάμε για νεαρές ηλικίες.
Μάλιστα, προς το τέλος, η Perry εξηγεί ότι αν μας έμεινε μόνο η συναίνεση για να συζητήσουμε σε ό,τι αφορά τη γυναικεία ισότητα στους σεξ, αν μας έμεινε μόνο αυτό για να αντιμετωπίσουμε την ανδρική επιθετικότητα στο σεξ, τη σωματική δύναμη και τον πειθαναγκασμό, τότε τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα και χρήζουν άμεσης συζήτησης.
Για τους λόγους αυτούς έχει αξία το κείμενό της, ακόμα κι αν σε κάποια σημεία η οπτική γωνία και η κριτική στη φεμινιστική θέση μοιάζει επιθετική ή τουλάχιστον απαιτητική σε ό,τι αφορά τις απαντήσεις. Ναι, η σεξουαλική απελευθέρωση συνέβη, αλλά δυστυχώς -και εδώ συμφωνούμε- τις περισσότερες φορές φαίνεται να ευνόησε αποκλειστικά το ανδρικό φύλο.
The ampa team
«Οι επικριτές του καπιταλισμού και της θεωρίας της ελεύθερης αγοράς έχουν παρατηρήσει ότι οι απολαύσεις της ελευθερίας δεν είναι εξίσου διαθέσιμες σε όλους. Όπως έγραψε ο οικονομικός ιστορικός και σοσιαλιστής R.H. Tawney το 1931, “απόλυτη ελευθερία για το μεγάλο ψάρι σημαίνει θάνατο για τα μικρά”.
Αυτό ισχύει και στη σεξουαλική αγορά, η οποία κάποτε ήταν αυστηρά ρυθμιζόμενη αλλά τώρα έχει γίνει ως επί το πλείστον ελεύθερη. Σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, οι τάξεις δεν είναι οι εργάτες και η αστική τάξη, αλλά, μάλλον, οι άνδρες και οι γυναίκες. Συγκεκριμένα, η ομάδα των ανθρώπων που πραγματικά πέρασαν καλά από την απελευθέρωση της αγοράς του σεξ είναι οι άνδρες με υψηλή περιεκτικότητα στο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας που οι ψυχολόγοι αποκαλούν “κοινωνικοσεξουαλικότητα”: την επιθυμία για σεξουαλική ποικιλία.
Το τυποποιημένο ερωτηματολόγιο που χρησιμοποιούν οι ερευνητές για να αξιολογήσουν την κοινωνικοσεξουαλικότητα ρωτά τους ερωτηθέντες, μεταξύ άλλων, με πόσους διαφορετικούς συντρόφους έχουν κάνει σεξ τους τελευταίους 12 μήνες, με πόσους συντρόφους έχουν κάνει σεξ μόνο μία φορά και πόσο συχνά έχουν αυθόρμητες φαντασιώσεις για σεξ με κάποιον που μόλις γνώρισαν. Παγκοσμίως, υπάρχει σημαντική διαφορά στον μέσο όρο της κοινωνικοσεξουαλικότητας μεταξύ των δύο φύλων, με τους άνδρες γενικά να είναι πολύ πιο πρόθυμοι να σπείρουν τα άγρια όνειρά τους απ’ ό,τι οι γυναίκες.
Σε μια μελέτη της ανδρικής και γυναικείας κοινωνικοσεξουαλικότητας σε 48 χώρες που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Behavioral and Brain Sciences το 2005, ο ψυχολόγος David Schmitt και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι οι μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο φύλων είναι “μια πολιτισμική καθολική πραγματικότητα”, ανεξάρτητα από το επίπεδο οικονομικής και κοινωνικής ισότητας μεταξύ των δύο φύλων σε ένα έθνος.
Η διαφορά αυτή εξηγείται από αυτό που οι εξελικτικοί βιολόγοι ονομάζουν “θεωρία της γονικής επένδυσης”. Με απλά λόγια, οι γυναίκες μπορούν να παράγουν απογόνους με μέγιστο ρυθμό περίπου μία εγκυμοσύνη το χρόνο, ενώ οι “άσωτοι” άνδρες μπορούν θεωρητικά να παράγουν απογόνους κάθε φορά που εκσπερματίζουν.
Αν και υπάρχουν ορισμένες περιορισμένες συνθήκες στις οποίες το πολλαπλό βραχυπρόθεσμο ζευγάρωμα μπορεί να είναι επωφελές για τις γυναίκες -σε συνθήκες κινδύνου και έλλειψης, για παράδειγμα, στις οποίες το σεξ μπορεί να ανταλλάσσεται με πόρους και προστασία-, γενικά, η φυσική επιλογή έχει ευνοήσει τις γυναίκες που είναι επιλεκτικές ως προς τους συντρόφους τους.
Αυτό το βλέπουμε να διαδραματίζεται στη σεξουαλική συμπεριφορά των αρσενικών και των θηλυκών. Οι άνδρες, κατά μέσο όρο, προτιμούν να κάνουν περισσότερο σεξ και με μεγαλύτερο αριθμό συντρόφων, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών, αν τους δοθεί η δυνατότητα επιλογής, προτιμούν μια μόνιμη σχέση από το περιστασιακό σεξ. Οι πελάτες πληρωμένου σεξ είναι σχεδόν αποκλειστικά άνδρες και οι άνδρες παρακολουθούν πολύ περισσότερη πορνογραφία από ό,τι οι γυναίκες.
Οι άνδρες και οι γυναίκες διαφέρουν επίσης δραματικά ως προς τα βασικά επίπεδα σεξουαλικής απέχθειας, με τις γυναίκες να είναι πολύ πιο πιθανό να αποστρέφονται την προοπτική κάποιου ατόμου που βρίσκουν μη ελκυστικό. Η απέχθεια προκαλεί μια φυσιολογική αντίδραση που μπορεί να μετρηθεί μέσω του καρδιακού και αναπνευστικού ρυθμού, της αρτηριακής πίεσης και της σιελόρροιας, αν και το άτομο μπορεί να μην έχει επίγνωση αυτών των δεικτών, και οι μελέτες διαπιστώνουν ότι, κατά μέσο όρο, το χαμηλότερο επίπεδο σεξουαλικής απέχθειας είναι πολύ χαμηλότερο για τις γυναίκες από ό,τι για τους άνδρες.
Το να σας χουφτώσουν μέσα στο πλήθος, ή να σας κοιτάξουν επίμονα ενώ ταξιδεύετε μόνοι σας, ή να σας φλερτάρουν επίμονα ή και επιθετικά σε ένα μπαρ – όλες αυτές οι καταστάσεις μπορούν να προκαλέσουν αυτό το φρικτό συναίσθημα. Είναι ένα συναίσθημα που οι γυναίκες στη βιομηχανία του σεξ αναγκάζονται να καταπιέζουν. Στην πραγματικότητα, όπως έχει γράψει η επιζήσασα από την πορνεία Rachel Moran, η ικανότητα να μην κλαίει ή να μην κάνει εμετό ως απάντηση στον σεξουαλικό φόβο και την αηδία είναι μία από τις βασικές “δεξιότητες” που απαιτεί η βιομηχανία.
Είναι ζωτικής σημασίας να θυμόμαστε ότι η διαφορά κοινωνικοσεξουαλικότητας μεταξύ των δύο φύλων είναι μια μέση διαφορά: Υπάρχουν κάποιες γυναίκες που έχουν εξαιρετικά υψηλή κοινωνικοσεξουαλικότητα και υπάρχουν κάποιοι άνδρες που έχουν χαμηλή κοινωνικοσεξουαλικότητα. Αυτό σημαίνει ότι, σε ατομικό επίπεδο, αν γνωρίζετε το φύλο ενός ατόμου, δεν μπορείτε να ξέρετε με βεβαιότητα αν θα έχει υψηλή κοινωνικοσεξουαλικότητα ή όχι, αν και μπορείτε να κάνετε μια τεκμηριωμένη εικασία.
Το σεξ είναι σχεσιακό, φυσικά, πράγμα που σημαίνει ότι ένας ερωτευμένος σύντροφος χρειάζεται έναν άλλο ερωτευμένο σύντροφο. Αλλά αυτό σημαίνει επίσης ότι ο πελάτης της σεξεργασίας χρειάζεται τους πωλητές σεξ και ο χρήστης πορνό χρειάζεται τους παραγωγούς πορνό. Πολλοί άνθρωποι -κυρίως, αναγκαστικά, γυναίκες- είναι διαθέσιμοι να ικανοποιήσουν αυτές τις επιθυμίες, μερικές φορές με προθυμία, μερικές φορές με αντάλλαγμα οικονομική αποζημίωση. Αλλά αυτό υποτιμά τον βαθμό στον οποίο οι συμμετέχοντες στη σεξουαλική ελεύθερη αγορά μπορεί να υπόκεινται σε περισσότερο ή λιγότερο διακριτικό εξαναγκασμό, όπως ακριβώς οι εργαζόμενοι σε ένα οικονομικό σύστημα ενεργούν ανταποκρινόμενοι σε κίνητρα και περιορισμούς. Η κοινωνία αποτελείται τόσο από… “μεγάλα ψάρια” όσο και από μικρά, καθώς και από ανθρώπους που μπορεί να παίζουν και τους δύο ρόλους σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
Στη Δύση, η κουλτούρα των συνευρέσεων είναι κανονιστική μεταξύ των εφήβων και των νεαρών ενηλίκων. Αν και είναι δυνατόν οι νεαρές γυναίκες να επιλέξουν να μην συμμετέχουν, η έρευνα δείχνει ότι μόνο μια μειοψηφία το κάνει. Ελλείψει κάποιου είδους θρησκευτικής δέσμευσης, αυτή είναι πλέον η “φυσιολογική” διαδρομή που παρουσιάζεται στα κορίτσια καθώς γίνονται σεξουαλικά ενεργά.
Και η κουλτούρα του hookup απαιτεί από τις γυναίκες να καταπιέσουν τα φυσικά τους ένστικτα προκειμένου να ταιριάξουν με την ανδρική σεξουαλικότητα και έτσι να ικανοποιήσουν την ανδρική απαίτηση για σεξ χωρίς δεσμεύσεις
Σε μια σεξουαλική αγορά στην οποία επικρατεί μια τέτοια κουλτούρα, μια γυναίκα που αρνείται να συμμετάσχει θέτει τον εαυτό της σε μειονεκτική θέση. Όπως το έθεσε μια ομάδα ερευνητών, “ορισμένες μεμονωμένες γυναίκες μπορεί να συνθηκολογούν με τις προτιμήσεις των ανδρών για περιστασιακές σεξουαλικές συναντήσεις επειδή, αν δεν το κάνουν, θα το κάνει κάποια άλλη”.
Ωστόσο, οι μελέτες διαπιστώνουν σταθερά ότι μετά τις επαφές, οι γυναίκες είναι πιο πιθανό από τους άνδρες να βιώσουν λύπη, χαμηλή αυτοεκτίμηση και ψυχική δυσφορία. Η γυναικεία ευχαρίστηση είναι σπάνια κατά τη διάρκεια του περιστασιακού σεξ. Οι άνδρες σε περιστασιακές σχέσεις απλώς δεν είναι τόσο καλοί στο να φέρνουν τις γυναίκες σε οργασμό σε σύγκριση με τους άνδρες σε δεσμευμένες σχέσεις: Στις πρώτες ερωτικές επαφές, μόνο το 10% των γυναικών έρχονται σε οργασμό, σε σύγκριση με το 68% των γυναικών σε μακροχρόνιες σχέσεις.
Τα στοιχεία αυτά δεν υποδηλώνουν μια γενιά γυναικών που απολαμβάνει τη σεξουαλική απελευθέρωση. Αντίθετα, πολλές γυναίκες φαίνεται να κάνουν δυσάρεστο ή ανυπόφορο σεξ, μόνο και μόνο παρακινούμενες από το αίσθημα της υποχρέωσης.
Αν το δούμε με ψυχραιμία, ίσως είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη μιας σεξουαλικής αγοράς με τους δικούς της εσωτερικούς κανόνες και τη δική της δομή κινήτρων, και μπορούμε εύκολα να εντοπίσουμε διαφορετικές ομάδες συμφερόντων στο εσωτερικό της. Αλλά συνήθως δεν είναι έτσι τα πραγματικά αισθήματα των πραγματικών ανθρώπων για τη σεξουαλική τους ζωή, η οποία δεν είναι μόνο ακατάστατη αλλά και συνδεδεμένη με περίπλοκα ζητήματα αυτοεκτίμησης.
Αν είστε μια νεαρή γυναίκα που ξεκινά το ταξίδι της σε μια σεξουαλική κουλτούρα που δεν είναι θεμελιωδώς προσανατολισμένη στην προστασία της ασφάλειας ή της ευημερίας σας, στην οποία θεωρείτε πολύτιμη μόνο με μια πολύ στενή, σωματική έννοια, και αν οι βασικές σας επιλογές φαίνονται να είναι είτε το να τα φτιάχνετε με κάποιον (σας έλκει ή όχι) είτε η αγαμία και η μοναξιά, τότε ένας παρήγορος μύθος της ρομαντικής σεξουαλικής συνεύρεσης μπορεί να είναι ελκυστικός.
Αλλά αυτός ο μύθος εξαρτάται από την αφέλεια σχετικά με τη φύση της ανδρικής σεξουαλικότητας. Πάρα πολλές νεαρές γυναίκες σήμερα αγνοούν το γεγονός ότι οι άνδρες είναι γενικά πολύ πιο έτοιμοι για σεξ χωρίς συναισθήματα και θεωρούν πολύ πιο εύκολο να θεωρούν τις σεξουαλικές τους συντρόφους ως αναλώσιμες. Πάρα πολλές αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν τη διαφορά ανάμεσα στο να είναι επιθυμητή από τους άνδρες και στο απλώς να την εκτιμούν…
Δεν είναι ωραίο να θεωρεί κανείς τον εαυτό του αναλώσιμο ή να αναγνωρίζει ότι οι άλλοι άνθρωποι τον βλέπουν έτσι. Είναι πιο εύκολο να απομακρυνθείς από κάθε αναγνώριση του τι πραγματικά συμβαίνει, τουλάχιστον προσωρινά. Έχω μιλήσει με πολλές γυναίκες που συμμετείχαν στην κουλτούρα του hookup όταν ήταν νέες και χρόνια αργότερα συνειδητοποίησαν πόσο δυστυχισμένες τις έκανε. Όπως το έθεσε μια φίλη, “είπα στον εαυτό μου τόσα πολλά ψέματα, τόσα πολλά ψέματα”.
Αν είστε γυναίκα που είχε περιστασιακές σεξουαλικές σχέσεις με άνδρες στο παρελθόν, μπορείτε να δοκιμάσετε να απαντήσετε στις παρακάτω ερωτήσεις όσο πιο ειλικρινά μπορείτε: Θεωρούσατε ότι η απειρία σας στο σεξ ήταν ένα ενοχλητικό βάρος από το οποίο θέλατε να απαλλαγείτε; Αισθάνεστε ποτέ αηδία όταν σκέφτεστε τις συναινετικές σεξουαλικές εμπειρίες που είχατε στο παρελθόν; Έχετε ποτέ συνδεθεί συναισθηματικά με έναν περιστασιακό σεξουαλικό σύντροφο και έχετε αποκρύψει αυτή την αγκίστρωση που νιώσατε από αυτόν; Έχετε κάνει ποτέ κάτι σεξουαλικό που σας φάνηκε επώδυνο ή δυσάρεστο και αποκρύψατε αυτή τη δυσφορία από τον σύντροφό σας, είτε κατά τη διάρκεια του σεξ είτε μετά;
Αν απαντάτε “όχι” σε όλες αυτές τις ερωτήσεις, η υψηλή κοινωνικοσεξουαλικότητά σας και η καλή σας τύχη σας έχουν επιτρέψει να περιηγηθείτε με επιτυχία σε μια ύπουλη σεξουαλική αγορά. Αν όμως απαντήσετε “ναι” σε οποιαδήποτε από αυτές, δικαιούστε να αισθάνεστε θυμωμένες με μια σεξουαλική κουλτούρα που σας ώθησε να αποτύχετε.
Το σεξουαλικό πεδίο δεν είναι ισότιμο, αλλά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών να προσποιούνται ότι είναι. Όταν απογυμνώνουμε όλη τη σεξουαλική ηθική μέχρι το μηδέν, αφήνοντας μόνο την αρχή της συναίνεσης, αφήνουμε το δρόμο ελεύθερο για κάποιους ιδιαίτερα αρπακτικούς καβαλάρηδες.
Η σημερινή σεξουαλική κουλτούρα, ωστόσο, προτιμά να αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους ως ελεύθερα όντα, που όλοι επιδιώκουν το καλύτερο για τον εαυτό τους και όλοι θέλουν να περάσουν καλά. Υποθέτει ότι αν καταργούνταν όλα τα σεξουαλικά ταμπού, θα ήμασταν όλοι απελευθερωμένοι και ικανοί να κάνουμε εντελώς ελεύθερες επιλογές για τη σεξουαλική μας ζωή, παίρνοντας δείγματα από ένα μενού απολαυστικών εναλλακτικών που μας προσέφερε η σεξουαλική επανάσταση.
Στην πραγματικότητα, οι επιλογές μας περιορίζονται σημαντικά, επειδή είμαστε ευεπηρέαστα πλάσματα που απορροφούν τις αξίες και τις ιδέες της κουλτούρας που μας περιβάλλει. Αν είμαι, για παράδειγμα, μια νεαρή φοιτήτρια που ψάχνει για φίλο στο πανεπιστήμιό μου του 21ου αιώνα και δεν θέλω να κάνω ακόμη σεξ, τότε θα βρω τις επιλογές μου περιορισμένες με τρόπο που δεν θα ήταν το 1950.
Μπορούμε να δούμε αυτή τη ραγδαία αλλαγή στα κοινωνικά ήθη μέσω της ποπ κουλτούρας. Στην ταινία του 1955 “Επαναστάτης χωρίς αιτία”, η έφηβη πρωταγωνίστρια Τζούντι αποκαλείται από τον πατέρα της “βρώμικη τσούλα” επειδή φοράει κραγιόν. Συγκρίνετε αυτό με την τρέχουσα τηλεοπτική επιτυχία “Euphoria”, στην οποία έφηβες πωλούν γυμνά στο διαδίκτυο, πνίγονται κατά τη διάρκεια του σεξ και υφίστανται την ταπείνωση βλέποντας πορνό εκδίκησης να μοιράζεται στο σχολείο. Το “Euphoria” υποτίθεται ότι είναι τολμηρό, σπρώχνοντας ακραίες καταστάσεις στα όρια του αποδεκτού – αλλά αυτό ίσχυε και για το “Rebel Without a Cause”.
Όταν το σεξ πριν από το γάμο είναι αναμενόμενο και όταν σχεδόν όλες οι άλλες γυναίκες που συμμετέχουν στη συγκεκριμένη σεξουαλική αγορά είναι πρόθυμες να κάνουν σεξ στο πρώτο ή στο δεύτερο ραντεβού, τότε το να μην είμαι πρόθυμη να κάνω το ίδιο γίνεται ανταγωνιστικό μειονέκτημα.
Η νεαρή γυναίκα που δεν είναι ακόμα έτοιμη για σεξουαλικές εμπειρίες, πρέπει είτε να είναι τρομερά ελκυστική, προκειμένου να ανταγωνίζεται τις συνομήλικές της που δεν έχουν τέτοια άγχη, είτε πρέπει να είναι ικανοποιημένη με το να περιορίζει τη δεξαμενή των ραντεβού της σε εκείνους τους άνδρες που είναι τόσο ασυνήθιστοι όσο και η ίδια. Το να είσαι διαφορετικός έχει κόστος.
Μια κοινωνία που δίνει προτεραιότητα στις επιθυμίες των άκρως κοινωνικοσεξουαλικών είναι αναγκαστικά μια κοινωνία που δίνει προτεραιότητα στις επιθυμίες των ανδρών, δεδομένης της φυσικής κατανομής αυτού του χαρακτηριστικού, και οι άνδρες αυτοί πρέπει στη συνέχεια να απευθύνονται σε άλλους ανθρώπους -κυρίως σε νεαρές γυναίκες- για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους.
Το ερώτημα για το “πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε σεξουαλικά;” είναι στην πραγματικότητα απλώς ένας άλλος τρόπος να ρωτήσουμε “πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε;”. Μετά από χιλιετίες προσπαθειών, δεν έχουμε φτάσει ούτε κατά διάνοια σε συμφωνία για μία καθολική απάντηση.
Το σεξουαλικό πεδίο δεν είναι ισότιμο, αλλά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών να προσποιούνται ότι είναι. Όταν απογυμνώνουμε όλη τη σεξουαλική ηθική μέχρι το μηδέν, αφήνοντας μόνο την αρχή της συναίνεσης, αφήνουμε το δρόμο ελεύθερο για κάποιους ιδιαίτερα αρπακτικούς καβαλάρηδες.
Ο σεξουαλικός φιλελευθερισμός μάς ζητάει να εκπαιδευτούμε από το είδος της ενστικτώδους απέχθειας που συχνά έχει προστατευτική λειτουργία, αλλά η επιστροφή σε παλιακές, παραδοσιακές πρακτικές δεν λύνει το πρόβλημα. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα απέχει πολύ από τον κόσμο στον οποίο διαμορφώθηκαν οι παραδοσιακοί θρησκευτικοί κώδικες που διέπουν το σεξ. Οι πρόγονοί μας είχαν να αντιμετωπίσουν υλικές συνθήκες που είναι εντελώς διαφορετικές από τις δικές μας: Δεν διέθεταν αξιόπιστη αντισύλληψη, ζούσαν σε μικρότερες και λιγότερο πολύπλοκες κοινωνίες, βίωναν πολύ υψηλά ποσοστά γεννήσεων και θανάτων και, αναγκαστικά, απέδιδαν εντελώς διαφορετικούς κοινωνικούς και οικονομικούς ρόλους στους άνδρες και τις γυναίκες.
Το ερώτημα για το “πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε σεξουαλικά;” είναι στην πραγματικότητα απλώς ένας άλλος τρόπος να ρωτήσουμε “πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε;”. Μετά από χιλιετίες προσπαθειών, δεν έχουμε φτάσει ούτε κατά διάνοια σε συμφωνία για μία καθολική απάντηση. Στο ελάχιστο, ωστόσο, ένα εξελιγμένο σύστημα σεξουαλικής ηθικής πρέπει να απαιτεί περισσότερα από τους ανθρώπους -και κυρίως περισσότερα από από το φύλο που οι παλιοί αποκαλούσαν “ισχυρό” ή “υπερσεξουαλικό”- και τον βαθμό αυτοσυγκράτησης τους.
Η λέξη “ιπποτισμός” είναι πλέον βαθιά ντεμοντέ, αλλά περιγράφει κάτι από αυτό που χρειαζόμαστε. Όπως γράφει η φεμινίστρια θεωρητικός Mary Harrington: “”Ιπποτικοί” κοινωνικοί κώδικες που ενθαρρύνουν την ανδρική προστατευτικότητα προς τις γυναίκες διαβάζονται συνήθως από μια εξισωτική οπτική γωνία ως συγκαταβατικοί και σεξιστικοί. Όμως… η διαπολιτισμικά καλά τεκμηριωμένη μεγαλύτερη ανδρική σωματική δύναμη και τάση για βία καθιστά τέτοιους ιπποτικούς κώδικες συντριπτικά επωφελείς για τις γυναίκες και την κατάργησή τους στο όνομα του φεμινισμού βαθιά απερίσκεπτη» .
- Η Louise Perry είναι δημοσιογράφος στο Η.Β. Το δοκίμιο αυτό είναι προσαρμοσμένο από το νέο της βιβλίο, “The Case Against the Sexual Revolution”, το οποίο εκδόθηκε στις 29 Αυγούστου του 2022 από τον εκδοτικό οίκο Polity.
