Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
Ο φόβος την είχε εγκλωβίσει στο σκοτάδι της σιωπής. Φοβόταν ότι αν μιλήσει, θα σκοτώσει και εκείνη και τη μητέρα της. Και ήταν παιδί ακόμα. Υπέμενε το μαρτύριο σιωπηλά και φορούσε πάντα ένα ψεύτικο χαμόγελο για τους έξω. Για τον εαυτό της κρατούσε την προσευχή και την πίστη στο Θεό. Αυτή ήταν η δύναμη της ώστε να αντέξει όσα ανομολόγητα βίωνε από τον ίδιο της τον πατέρα.
Λίγες ώρες μετά την ομόφωνη καταδίκη του από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Ανατολικής Κρήτης (δευτεροβάθμιο δικαστήριο) για την σεξουαλική κακοποίησή της επί μία πενταετία (ξεκίνησε σε ηλικία 12 ετών), η 20χρονη Μ. μίλησε στο Cretalive μόνο και μόνο για να στείλει μήνυμα σε όσους βιώνουν έναν τέτοιο Γολγοθά και σιωπούν υπό το καθεστώς του φόβου.
«Αν έπεφτα κάτω, αν κατέρρεα, ήξερα ότι θα έχανα τα πάντα, θα έχανα την ευκαιρία να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Μέσα μου έχω πολλή πίστη και αυτή με έσωσε» εξομολογείται η 20χρονη κοπέλα, η οποία σήμερα έχει τη δική της οικογένεια και είναι μία γλυκύτατη μανούλα.
Ακόμα και χθες, κατά την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό, όπως αποκαλύπτει, κρατούσε διαρκώς τον σταυρό στο λαιμό της και προσευχόταν να δικαιωθεί. «Το είπα και στο δικαστήριο… Αν δεν τιμωρηθεί αυτός ο άνθρωπος, δεν θα ηρεμήσω ποτέ μέσα μου… Όμως δικαιώθηκα και εύχομαι να μπορούν να δικαιωθούν όσοι βρίσκονται σε ανάλογη θέση. Αυτό είναι και το μήνυμα που στέλνω: να βρουν τη δύναμη να μιλήσουν. Αν κρατάμε το στόμα μας κλειστό, κανείς δεν θα ακούσει την έκκληση για βοήθεια».
Στα αυτιά της η λέξη «μπαμπάς» ηχεί παράξενα όταν τη ρωτούν για τον δικό της πατέρα. «Συγγνώμη, δεν έχω πατέρα…» απαντάει κοφτά. Ακόμα και στα δικά της παιδιά έχει πει ότι ο δικός της μπαμπάς έχει πεθάνει. «Έτσι τον αντιμετωπίζω. Για μένα είναι ένα «τίποτα». Δεν θα τον συγχωρέσω ποτέ. Κατέστρεψε ό,τι μπόρεσε να καταστρέψει. Είπα όμως ότι θα συνεχίσω, θα προχωρήσω, θα τραβήξω το δρόμο μου…Και το έκανα».
Τα κατάφερε, όπως λέει, με την αμέριστη στήριξη του συζύγου της, της οικογένειάς της και στενών φίλων.
Η Μ. βρήκε τη δύναμη να μιλήσει λίγο πριν ενηλικιωθεί. Χρόνια περίμενε αυτή τη μέρα. «Ή θα το κάνω τώρα ή θα αφήσω τα κοκαλάκια μου» σκέφτηκε αποφασισμένη πια.
Όπως λέει, στο πρώτο δικαστήριο, ακόμα έτρεμε μέσα της. Τη διαπερνούσαν ρίγη από την ταραχή και τον πανικό. Δεν ήθελε να τον αντικρίσει. «Φοβόμουν τόσο πολύ… Φοβόμουν ότι θα ξεφύγει, θα με πιάσει και θα με σκοτώσει…».
Σήμερα για τη Μ. και την οικογένεια της είναι μία άλλη μέρα. Νιώθει λυτρωμένη, ανακουφισμένη, γαλήνια… Είναι η δική της Ανάσταση!
