Ο Μπαντιού εκθέτει τις σκέψεις του με κείμενό του στη γαλλική Liberation με τίτλο «έντεκα σημειώσεις εμπευσμένες από την ελληνική κατάσταση». Η εφημερίδα φιλοξενούσε επίσης, στο ίδιο πλαίσιο, κείμενο του Ετιέν Μπαλιμπάρ.
Επιγραμματικά, ο Μπαντιού υποστηρίζει ότι το «όχι» στο ελληνικό δημοψήφισμα «δεν ήταν άρνηση της Ευρώπη, αλλά άρνηση της Ευρώπης των τραπεζικών, του χρέους χωρίς τέλος και του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού». Η συμπόρευση ακροδεξιών δυνάμεων με το «όχι», υποστηρίζει, δεν σημαίνει πολλά καθώς «όλοι γνωρίζουν ότι αυτό που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετο αυτών που θέλουν οι εθνικιστες και οι φασίστες», γράφει.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, συνεχίζει, «δείχνει ότι η “Αριστερά” στην Ευρώπη είναι σε προχωρημένο κώμα […] και ο Ολάντ, το γερμανικό SPD, το ισπανικό PSOE, το ΠΑΣΟΚ, οι βρετανοί Εργατικοί έχουν γίνει μάνατζερ του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού». «Υπάρχει μία μικρή ελπίδα για νέους σχηματισμούς στη βάση της αντίθεσης στο χέρος και τη λιτότητα, όωπς το Podemos και ο ΣΥΡΙΖΑ» γράφει.
«Η τακτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενθάρρυνση για το νέο αυτό πρόταγμα στο πεδίο της πολιτικής» συνεχίζει. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι «πολύ δύσκολη» συνεχίζει και προσπαθώντας να αποτιμήσει τη μέχρι τώρα στάση του ΣΥΡΙΖΑ λέει πως κατά την άποψή του «θα προτιμούσε να είχε ξεκινήσει εντελώς διαφορετικά πριν από πέντε μήνες, με άμεση έκκληση για μαζική, παρατεταμένη λαϊκή κινητοποίηση για την πλήρη διαγραφή του χρέους και για μάχη κατά των κερδοσκόπων, της διαφθοράς, των πλούσιων που δεν φορολογούνται, των εφοπλιστών, της Εκκλησίας».
«Συνεχίζω να πιστεύω πως η διαγραφή του χρέους είναι το ισχυρότερο ιδεολογικό πλήγμα που θα μπορούσε να υποστεί το ευρωπαϊκό σύστημα» γράφει. Όσον αφορά την έξοδο από την Ευρώπη, υποστηρίζει ότι «είναι κυρίως οι αντιδραστικές ευρωπαϊκές δυνάμεις που θέτουν το ερώτημα».
Καταλήγοντας, ο Μπαντιού καλεί σε «διεθνή, λαϊκή, αδιάκοπη βοήθεια για την ελληνική επιδίωξη», επειδή «μπροστά στην καπιταλιστική ολιγαρχία οι διασκορπισμένοι λαοί χωρίς πολιτική ενότητα και εγκλωβισμένοι στα εθνικά σύνορα μένουν αδύναμοι». «Η μετατροπή της ελληνικής υπόθεση σε παγκόσμια έχει πολύ ισχυρή συμβολική σημασία και είναι αναγκαιότητα, καθήκον» γράφει.