Του Νίκου Τζάρα
Με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου από 222 βουλευτές των αστικών κομμάτων οριστικοποιήθηκε ή ένταξη του Συριζα στο μπλόκ των συστημικών πολιτικών δυνάμεων.
Κινούμενος εντός αυτού του πλαισίου ο ΣΥΡΙΖΑ ακυρώθηκε ως αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα αλλά και ως πολιτικό υποκείμενο καθώς τα επιφανή στελέχη του αποίκησαν τον κρατικό μηχανισμό προκειμένου να εφαρμόσουν τους όρους και προαπαιτούμένα των νεοφιλεύθερων επιταγών των τροικανών με την συνηγορία υπολοίπων μνημονιακών κομμάτων της Ελληνικής Βουλής.
Η αποδοχή των προηγουμένων μνημονίων, η μείωση μισθών συντάξεων η εκποίηση του δημόσιου πλούτου, η υποβάθμιση της λειτουργίας του κοινοβουλίου, η διατήρηση του υπάρχοντος εκλογικού συστήματος. η υιοθέτηση της ατζέντας της δεξιάς με τα κλειστά κέντρα κράτησης και των διακρίσεων των μεταναστών σε νόμιμους και παράτυπους, η διατήρηση του φράχτη του ‘Εβρου , αποδεικνύουν την εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας για ριζοσπαστική θέσμιση στο πεδίο του κράτους προς όφελος των αδυνάμων τάξεων, την εγκατάλειψη ου αγώνα για περισσότερη δημοκρατία.Καταδεικνύουν επιπλέον την υποταγή σε ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων στο όνομα του ρεαλισμού.
Το ελπιδόφορο μήνυμα της ενότητας και της ανασύνθεσης της Αριστεράς που θα άνοιγε τον δρόμο για έξοδο από την κρίση και θα αποτελούσε υπόδειγμα και καταλύτη των εξελίξεων στη Ελλάδα και την Ευρώπη κατέληξε τραγωδία καθώς η διαχείρηση του, πέρασε στα χέρια αυτών που όντας οι ίδιοι αστοί αισθάνονται την ανάγκη να τα βρουν με την τάξη τους αντί να περάσουν στην ιστορία σαν οργανικοί διανοούμενοι των εργαζομένων που αγωνίζονται για βελτίωση των όρων ζωής των λαικών στρωμμάτων.
Η συμπεριφορά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει επαναστατημένους νέους που επιστρέφουν στην θαλπωρή της οικογένειας και στην προσδοκία της κληρονομιάς των γονιών τους που στην περίπτωση συνίσταται στην συμμετοχή στην νομή της διακυβέρνησης της χώρας με κάθε τίμημα…