Του π. Στυλ. Θεοδωρογλάκη
«Υπέρ της πόλεως ταύτης, πάσης πόλεως και χώρας..»
Υποστηρίζεται ότι η αγία μας Εκκλησία με τη λειτουργική της έκφραση και ζωή, κλείνει τους ορίζοντες της ανθρώπινης δραστηριότητας, αποτελματώνει τις δυναμικές μας αναζητήσεις, φαλαγγίζει τους πιστούς σε στεγανά με ουτοπιστικό χαρακτήρα και γενικότερο ως όπιο, ως ναρκωτικό αποκοιμίζει και αποτελματώνει.
Λίγο – πολύ η λειτουργία της αγίας μας εκκλησίας λογιάζεται ως στοιχείο αποπροσανατολισμού των πιστών από τα μεγάλα ζητήματα της ζωής.
Λειτουργικά πάντως καλούμαστε όλοι, οι φίλοι του Θεού και της Εκκλησίας, αλλά και οι εχθροί και πολέμιοι της πίστης, άθεοι και αιρετικοί όλων των εποχών και της εποχής μας να σύρρουμε μαζί το χορό της λειτουργικής άνοιξης για να γνωρίσουμε την ευρύτητα του ορθόδοξου λειτουργικού ορίζοντα, που εκτείνεται από τη γη ως τον ουρανό.
Λειτουργικό χρέος κάθε λειτουργική μας αναφοράς είναι η πόλη που φιλοξενούμαστε και φυσικά φιλοξενεί το θυσιαστήριο και το Ναό.
Η λειτουργική φύλαξη της πόλης βρίσκεται πέρα και πάνω από νόμους και διατάξεις, ανήκει στην αγάπη του Θεού.
Η καθαρότητα του περιβάλλοντος είναι καίριος, λειτουργικός στοχασμός, αυθεντικό λειτουργικό βίωμα.
Η μείωση των θορύβων και η διατήρηση και η ανάπτυξη των τοπικών παραδόσεων και εορτών, αποτελούν μόνιμη και διαχρονικά λειτουργική ευχή και επιδίωξη.
«Ειρήνη πάσι» «Άνω σχώμεν τας καρδιας» «Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω», αποτελούν λειτουργικούς αναβαθμούς ησυχίας και γαλήνης, ειρηνικής συνύπαρξης και βιωματικής συμβίωσης όχι μόνο των πιστών μεταξύ τους και με το περιβάλλον, αλλά και με τον ίδιο το Θεό.
Τα λειτουργικά όρια του Ναού ανοίγουν και ταυτίζονται με τα φυσικά όρια της πόλης, της κοινότητας, ώστε να μπορεί η λειτουργία της πόλης να γίνεται λειτουργία της Εκκλησίας.
Η ίδια η λειτουργία της αγίας μας Εκκλησίας με την αρμονική συμβίωση λειτουργών και λειτουργούμενων, με την καθαρότητα και τη λαμπρότητα των προσώπων του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων, αλλά και των πιστών, οι εν «μέτρω» κινήσεις και εκφράσεις, πεζά ή ποιητικά ή και μουσικά αποδιδόμενες, όλη αυτή η υπερτελής ενότητα και κοινωνία της προσκαιρότητας με την αιωνιότητα, του ανθρώπινου με το θεϊκό, του βέβυλου με το άγιο, αποτελούν σε σμικρογράφημα, το μεγάλο όραμα της αρμονικής και αναπτυξιακής λειτουργίας της πόλης, της χώρας και κάθε «πόλεως και χώρας» της οικουμένης, του πανανθρώπινου.
Η λειτουργία μας, ως πράξη λύτρωσης και σωτηρίας δεν υπνώνει, δεν κοιμίζει, ξυπνά, διαγείρει τους πιστούς, ξεκουράζει και αναπαύει, δίνει δύναμη και κουράγιο, υπομονή και επιμονή και ανοίγει την όρεξη, για υψηλές, ουράνιες αναζητήσεις και κατακτήσεις των ύψιστων ιδανικών, που τροφοδοτούν και στηρίζουν την ίδια την ύπαρξη και τη ζωή του ανθρώπου και του κόσμου.
Απ’ όλα αυτά προκύπτει ότι η λειτουργική και λατρευτική μας ζωή, που μπορεί να ξεκινά από τους «δύο, ή τρεις συνηγμένους επί τω αυτώ» και να εκτείνεται σε όλα τα πλάτη και μήκη της δημιουργίας όχι μόνον δεν έχει σχέση με νάρκωση των πιστών ή τις όποιες άλλες, ουτοπιστικού χαρακτήρα, εκτιμήσεις και διακηρύξεις, αποτελεί την υπέρβαση από κάθε αμαρτητικό ναρκοπέδιο και φθάνει την πληρότητα της ζωής και της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, που είναι η ενδόμυχη επιθυμία του πανανθρώπινου.
Αυτό είναι πράγματι η λειτουργίας μας στην ορθόδοξη παράδοσή μας, κατάφαση και υπέρβαση της πόλης και της δημιουργίας και μέσα από τούτη τη λειτουργική υπέρβαση και τη λειτουργική κατάφαση, καλύπτοντας, στην απόλυτη πληρότητά τους, όλες τις ανάγκες της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου.
Οι θέσμοι της κοινωνικής οργάνωσης, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, τους άρχοντες και το λαό, την ευφορία των καρπών της γης (παραγωγικότητα), τα ταδίξια (οδοιπορούντων) τις σχέσεις και τις αναστροφές ημετέρων και ξένων με κοινή συνισταμένη όλων το πρόσωπο του Ιησού Χριστού «Χριστώ τω Θεώ παραθόμεθα».
Χριστολογικά και λειτουργικά όχι μόνο συγκροτείται, αλλά και τροφοδοτείται η κοινωνική συνοχή και αναπτύσσεται «εν Αγίω Πνεύματι» προς πανανθρώπινη ωφέλεια και ευλογία.