Του Αντ. Χαρχαλάκη συγγραφέα-ποιητή
Νομίζετε φίλοι μου πως κάνω πλάκα, ή πως μου ‘στριψε και πέρασα απέναντι, εκεί ου στέκουν παραταγμένοι οι …Ελληναράδες Made in Ntoitlant; Όχι βέβαια! 
Είναι όμως πράγματι απαραίτητη για έναν ολόκληρο κόσμο: Για το κράτος, για τους ρατσιστές, για τους εργοδότες, για την αστυνομία, για τους κυρίους με τα λευκά κολάρα, ακόμη και για μερίδα του ευσεβούς ιερατείου, την ευλογία τους να ‘χουμε! Ας τα πούμε πιο αναλυτικά, με τη σειρά που τα διαβάσατε: Κατ’ αρχήν σας ερωτώ: Αν το κράτος δεν τη χρειαζότανε, δεν θα την κήρυτταν παράνομη οι φυσικοί και νομικοί του φορείς; Εν ονόματι της «Δημοκρατικής» ταμπέλας – ω πόσο παθιάζεται για τις ταμπέλες!-θα τους είχε να φτύνουν το κοινοβούλιο, όπως φτύνουν οι μύγες τις κορνίζες; Θα τους έδινε βήμα; Θα τους προβάλανε τα κανάλια; Ειδικά το τελευταίο, λειτουργεί διαφημιστικά! Αν κάποιοι μπορούσαν να βλέπουν τις μαυριδερές φάτσες , όπως βλέπουν τα πρόσωπα των αξιωματούχων από τις χώρες αυτών των μαυριδερών και των απόκληρων, με τους οποίους κιόλας κλείνουν συμφωνίες μεταξύ τύρου και αχλαδιού, θα δηλητηρίαζαν το πόπολο, όπως αυτοί οι απόκληροι του τρώνε τις δουλειές; Πως οι δικοί μας ταλαίπωροι ανήκουν στην εκλεκτή φυλή των Ελλήνων; Θα υπήρχε ρατσισμός; Όσο για τους εργοδότες, που πάντα είναι «φιλί-κλειδίί» με αυτούς που υποθάλπουν το ρατσισμό, θα έπνεαν μένεα ενάντια στους εργατοϋπαλλήλους, όπως στη Λάρισα; Του ς απειλούν πως αν συνεχίζουν τις απεργίες και τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, θα καλέσουν τη «Χρυσή Αυγή» να τους κάνει ντα! Νέος τρόπος απεργοσπασίας!! Αν πείτε για την αστυνομία, κανείς δεν ξέρει το ποσοστό της «Χ.Α» στους κόλπους της… Όσο για τον κήρο μεσαίο και ανώτερο, πρόσφορα δείγμα αποτελεί η συμπάθειά τους «δια τους αδελφούς ημών, οίτινες φυλάττουν ευσεβείς υποθήκας, δια το … τρίδυμον πατρίς – θρησκεία – οικογένεια»! Κουτός είναι ο μητροπολίτης που εδήλωσε σχετικά προσφάτων πως «Η Χρυσή Αυγή είναι η γλυκιά ελπίδα της Ελλάδος»; Κάποιοι επίσης «αδελφοί εν Κυρίω» του λεγάμενου, σιωπούν ένοχα… Με τρόπο που δείχνει φανερά να επικροτούν το ακράτητο των αλείμων νέων, με τον βαρβάτο εθνικισμό. Ομολογουμένως όλα τα παραπάνω σηματοδοτούν κίνδυνο για την μισερή Δημοκρατία (μας) που ως γυνή… ελευθερίων ηθών, συνέρχεται άνευ εσωρούχων με τους πάσης φύσεως επιβήτορας! Και μεγάλη μερίδα από μας τον χύδην όχλο (έτσι ονομάζουν κάποιοι… ψηλομύτες το λαό), όταν δεν χάσκουμε, με κίνδυνο να μπει στο στόμα μας κάποια μύγα, δεν βρίσκουμε τίποτε μερικοί να πούμε! Έτσι σαν περιούσιος λαός της υφηλίου, που όμως οι πριμάτοι του έθνους μας κάνουν να βγαίνουμε από τα ρούχα μας! Και ενίοτε να βρίζουμε σαν χαμάληδες: τους δείνους, τους κάποιους, που δεν μας αφήνουνε να δούμε Θεού προσώπου (αυτό το καλύπτουν βεβαίως οι ..πυκνές γενειάδες των υψηλά ιστάμενων λειτουργών του… τέλος πάντων) Άλλοι: Με σακατεψανε στους φόρους και θα καταντήσω να μην ψήνει η κερά, παρά θα πηγαίνω στα συσίτια… Κι ένα σωρό άλλα μα που χαρτί και μελάνι να τα γράψω… Και σ’ αυτά τα αδιέξοδα, να σου η Διέξοδος: «Χρυσή Αυγή» δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλ…». Μ’ αυτό το λογαριασμό που πάμε, και μ’ αυτή την ¨Δημοκρατική μακροθυμία», μας βλέπω να … κλαίμε γοερά. Και ν’ ακούς – κατόπιν εορτής βέβαια – όχου τι πάθαμε… Και κάποιες φωνές: «Τα ξερά μας τα κεφάλια μας φέρανε σ’ αυτά τα χάλια»! Και κάποιος σοφός γέρος να συμπληρώνει: «Κιανένα δεν παίρνει ο διάβολος, να δεν τσιτώσει κι ο ίδιος». Θα μου πείτε βέβαια κι ο διάολος είναι μαύρος κατράμι, σαν τους απογόνους ενός σπιθαμιαίου πρωθυπουργού – ελέω ποιάς- του μεσοπολέμου! Που τα πνευματικά σωληνοειδή κινούμενά του, έγραψαν τον «ύμνο τη ς4ης Αυγούστου». Που οι πρώτες στροφές του άρχιζαν έτσι: «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;» Πάντως κάποιες χιλιάδες προγραμμένοι και περασμένοι σε .. ειδικούς φακέλους δεν χαιρότανε, ούτε χαμογελούσαν, μαζί και οι φαμίλιες των. Αν στις μέρες μας ή λίγο αργότερα δούμε τη «Χ.Α» πρώτη δύναμη της,,, ευτυχισμένης αυτής χώρας, που γέννησε και δίδαξε τη Δημοκρατία και τον πολιτισμό, από μας εξαρτάται, που είδαμε τη μεγέθυνση του Χίτλερ πάνω από το γραφείο του νέου φύρερ Μιχαλολιάκου! Αν αυτό δεν αγριεύει τις μνήμες , δεν ξύνει τις πληγές, δεν κάνει να τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών μας, τι να πω … Πως είμαστε άξιοι της μοίρας μας, που πάντως τη φτιάζουν οι Λαοί; Ποιού τον οίκτο αξίζουμε;