Γράφει ο Βαγγέλης Πάλας
Δημοσιογράφος IFJ
Το να είσαι ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα που δίνει την δυνατότητα στους πλούσιους να έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής και να εκμεταλλεύονται την εργασία του λαού αρπάζοντας τον πλούτο που παράγεται από αυτήν, δεν έχει να κάνει με την ιδεολογία σου, τη θρησκεία σου, την εθνικότητά σου, το χρώμα σου.
Στην καπιταλιστική κοινωνία, δημιουργούνται τάξεις: οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι πλούσιοι και οι φτωχοί, τα αφεντικά και οι εργάτες, οι καπιταλιστές και το προλεταριάτο. Το να αγωνίζεσαι για την ανατροπή του καπιταλισμού, έχει να κάνει με το αν ανήκεις στους δεύτερους.
Μπορεί να διαφέρει η αντίληψή σου με άλλα τμήματα του λαϊκού κινήματος σε επιμέρους ζητήματα, όμως πρέπει να αντιληφθείς το εξής θεμελιώδες: ο καπιταλισμός δεν γίνεται ανθρώπινος. Είναι σύστημα δομημένο και φτιαγμένο ώστε να υπηρετεί, κάτω από κάθε μορφή διαχείρισής του, τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.
Η υπεράσπιση του σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, έχει να κάνει με το ότι αυτός κατάφερε να μην υπάρχουν εκμεταλλευτικές οικονομικές σχέσεις. Δεν υπήρχαν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι ενώ υπήρξαν σημαντικά επιτεύγματα στην επιστήμη, την εκπαίδευση, την υγεία, την πρόνοια, την στέγαση, την εργασία κ.λπ. Ο πλούτος που παραγόταν δεν έμπαινε στις τσέπες των λίγων — ακόμα κι αν υπήρξαν περιπτώσεις διαφθοράς, αλλά χρηματοδοτούσε μια οικονομία που ήταν σχεδιασμένη για να καλύπτει τις ανάγκες του λαού.
Ο σοσιαλισμός αυτός είχε ελλείψεις και λάθη, και καλώς του ασκείται κριτική εφόσον αυτή γίνεται από απελευθερωτική και κομμουνιστική σκοπιά. Όμως μην σε επηρεάζει η χοντροκομμένη προπαγάνδα των φασιστοειδών και των υπερασπιστών του καπιταλισμού. Ο σοσιαλισμός, παρέχει πολύ χρήσιμα εργαλεία και εμπειρία για μια κοινωνία που θέλει να λειτουργήσει έξω από το μαντρί του καπιταλισμού και έχει ως απώτερο στόχο την άμεση δημοκρατία, την κατάργηση της αγοράς και των διακριτών κοινωνικών τάξεων, την απελευθέρωση των ανθρώπων από κάθε είδους εκμετάλλευση.
Πορνεία και καπιταλισμός
Στην Ελλάδα, από το 1999 η πορνεία θεωρείται «επάγγελμα» όπου μπορούν να το ασκούν νεαρά άτομα μετά τα 18 τους χρόνια.
Η πορνεία είναι μια από τις πιο ακραίες μορφές εκμετάλλευσης. Ο ευτελισμός και η εκμετάλλευση της ερωτικής λειτουργίας του ανθρώπου με όλες τις σωματικές, πνευματικές, ηθικές παραμέτρους της, που επιχειρείται στις καπιταλιστικές κοινωνίες να θεωρηθεί ως επάγγελμα, και ως εκ τούτου, να συνδεθεί με τον τουρισμό κ.λπ., δείχνει το επίπεδο του καπιταλισμού σε ζητήματα συνείδησης, αξιών και ηθών. Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι δείχνει ως που μπορεί να φτάσει το σύστημα της εκμετάλλευσης. Στον καπιταλισμό όπου πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος, μπορεί να θεωρείται αποδεκτό επάγγελμα ακόμα και η εκπόρνευση.
Μάλιστα, σε περίοδο κρίσης, το καπιταλιστικό σύστημα δίνει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην πορνεία καθώς όλο και περισσότερα άτομα αναγκάζονται με τον έναν ή άλλον τρόπο να καταφύγουν σε αυτήν, ώστε να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Η οργάνωση «Fondation Scelles», στην ετήσια έκθεσή της με τίτλο «Σεξουαλική εκμετάλλευση, μια απειλή που εντείνεται», αναφέρει: «ο αριθμός των προσώπων που εκπορνεύονται δεν σταματά να αυξάνεται κι η σεξουαλική εκμετάλλευση εμφανίζεται περισσότερο από ποτέ ως μια τεράστια παγκοσμιοποιημένη αγορά που ξεπερνά τις εθνικότητες». Όπως αποκαλύπτει η έρευνα, μια ιερόδουλη εξασφαλίζει κέρδος 150.000 ευρώ τον χρόνο κατά μέσον όρο στον προαγωγό της*.
Η αντικαπιταλιστική προοπτική της λαϊκής εξουσίας που αγωνίζεται να σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης (τα οποία δημιουργούνται από το γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής, κι ως εκ τούτου και ο πλούτος που παράγεται, είναι στα χέρια των καπιταλιστών), θα τσακίσει μορφές ακραίας εκμετάλλευσης, όπως η πορνεία.
Έχοντας χάσει την ψυχραιμία μας και νιώθοντας αδύναμοι να τα βάλουμε με τον γίγαντα του καπιταλισμού, δημιουργούμε αόρατους εχθρούς, είτε αρκούμαστε στο να ρίξουμε το μπαλάκι των ευθυνών σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες (μετανάστες, μειονότητες, ανέργους). Μέσα από το διαστρεβλωτικό πρίσμα των ΜΜΕ, αντικρίζουμε τον κόσμο ως στατικό, την υπάρχουσα κατάσταση ως τη μόνη δυνατή, τον αγώνα για επιβίωση υπό αυτές τις συνθήκες ως τη μόνη λύση. Είναι όμως έτσι; Θα γίνει ρόδινος ο κόσμος αν απλά «φύγει» ο καπιταλισμός;