Ο Νικόλαος Χάρχαλης (πραγματικό όνομα Νικόλαος Χαρχαλάκης) (1884-1974) γεννήθηκε στα Χαρχαλιανά Κισσάμου του νομού Χανίων, περιοχή με μεγάλη μουσική παράδοση, που είχε αναδείξει πολλούς και σπουδαίους μουσικούς. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους σολίστες βιολιού στην Κρήτη με μεγάλη προσφορά στη μουσική παράδοση του τόπου.
«Ενάντιος», «Γραμπουσιανός», «Καραγκιουλές», «Λουσακιανός», «Χανιώτικος», βρήκαν τον ιδανικό τους εκτελεστή χάρη στον ιδιαίτερο τρόπο παιξίματος του Χάρχαλη. Ξεχωριστός δεξιοτέχνης στο βιολί, ξεχωρίζει από πολύ νωρίς στην αρτιότητα και δεξιοτεχνία που τον διακατέχει.
Πρωτοηχογραφεί το 1928 το Χανιώτικο συρτό τραγουδώντας:
«Να ‘μουνα πέτρα να χτιστώ
στης χώρας το μπεντένι,
να βλέπω την αγάπη μου
όντε περνοδιαβαίνει»
Αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για τους συνεχιστές της μουσικής παράδοσης του τόπου μας. Παρά το γεγονός πως τα περισσότερα κομμάτια που ηχογράφησε είχαν ήδη ηχογραφηθεί από προηγούμενους, ο μοναδικός τρόπος που τα αποδίδει, τον κάνει να ξεχωρίζει και υπερέχει από τους προκατόχους του.
Το φιλμ ανοίγει με τον Νικόλαο Χάρχαλη, με τον κινηματογραφιστή να τον ακολουθεί καθώς προχωράει. Ταυτόχρονα ακούμε την φωνή του να λέει “Τώρα θα παίξω έναν σκοπό τον οποίο έπαιζα στα Χανιά στο 1902” και ακολούθως το παίξιμο του. Τον βλέπουμε να κατεβαίνει από έναν κακοτράχαλο δρόμο κι έπειτα να εξέρχεται από ένα μαγαζί αγκαλιά με το βιολί του. Η κάμερα τον καταγράφει να χαιρετάει έναν άντρα χαμογελαστός ενώ στην συνέχεια στέκεται σ’ ένα κάδρο του.
Η εικόνα αλλάζει με πλάνα από το καφενείο-σπίτι του Στυλιανού Ταπεινάκη στην Ποταμίδα Κισσάμου, με τον Νικόλαο Χάρχαλη να βρίσκεται εκεί ενώ υπάρχει και αρκετός κόσμος τριγύρω που τον χαιρετάει. Ο φακός τον καταγράφει να παίζει μουσική ενώ τον συνοδεύει κι ο Στυλιανός Ταπεινάκης με το λαούτο του. Πότε-πότε μας δείχνει το πόδι του με το οποίο κρατάει τον ρυθμό κι άλλες φορές εστιάζει στα δάχτυλα του και τον περίτεχνο τρόπο παιξίματος. Τον βλέπουμε κατά διαστήματα να πίνει ένα ποτήρι κρασί και να τρώει κι έπειτα να επιστρέφει στο βιολί του.
Το φιλμ κλείνει με τον Νικόλαο Χάρχαλη που φαίνεται να μιλάει χαμογελαστός με τον κινηματογραφιστή.
Οι λήψεις και η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκαν από τον ιατρό Γεώργιο Χατζηδάκη τον Αύγουστο του 1971.