Χοιρινό με το σέλινο
Παίρνομε το σέλινο ολόκληρο με τη ρίζα του. Η συνταγή είναι παραδοσιακή. Όχι γκουρμέ που βάζουν μόνο τις φούντες του σέλινου. Το πλένομε. Καθαρίζομε τη ρίζα όπως την πατάτα. Την κόβομε στα τέσσερα. Καθαρίζομε το σέλινο από τα ξερά φύλλα. Κόβομε σε 10 πόντους περίπου μήκος. Το πιάνομε και το σπάμε καλά – καλά. Το στραπατσάρομε. Το βράζομε, το σουρώνομε, το αλατίζομε. Πλένομε το κρέας, χοιρινό, που το κόβομε σε κομμάτια. Το βάζομε στο τσικάλι με μια φλυτζάνα ελαιόλαδο. Το αλατίζομε, το πιπερώνομε. Το τσιγαρίζομε καλά, καλά. Ψιλοκόβομε μέσα στο κρέας ένα κρεμμύδι. Όταν τσιγαριστεί και το κρεμμύδι ψιλοκόβομε 2-3 ώριμες ντομάτες. Αφήνομε να ψηθούν. Κατόπιν βάζομε μια κουταλιά ντοματοπελτέ που τον έχομε διαλύσει σε μια φλυτζάνα νερό. Το ρίχνομε στο κρέας. Ψήνομε το κρέας ρίχνοντας από λίγο νερό όταν χρειάζεται. Όταν το κρέας είναι σχεδόν ψημένο και η σάλτσα έχει μείνει με το λάδι, χωρίς υγρά, γιατί το σέλινο αφήνει, βάζομε μέσα το σέλινο και ψήνομε μαζί με το κρέας. Όταν πιει τα υγρά η σάλτσα και μείνει ξανά με το λάδι είναι έτοιμο το φαγητό.
Πολύ νόστιμο. Γίνεται και χωρίς ντομάτα, αυγολέμονο, συνηθισμένο. Γίνεται και με αυγολέμονο πηχτό.
Στη Σμύρνη τα Χριστούγεννα είχαν απαραιτήτως χοιρινό με το σέλινο. Αγαπημένο φαγητό της γιαγιάς μου της Σμυρνιάς, και του μπαμπά μου. Αλλά και της μαμάς μου που ήταν βέρα Κρητικιά.
Το έφτιαχναν και στην Μικρά Ασία και εδώ. Και μη μας πουν οι Τούρκοι πως είναι κι αυτό δικό τους φαγητό, γιατί αυτοί δεν τρώνε χοιρινό.
Τώρα να γελάσομε λίγο. Μου θυμίζουν τα κακομαθημένα παιδάκια που όταν έβλεπαν κάτι στα άλλα παιδάκια και δεν το είχαν αυτά, τους το βουτούσαν και έλεγαν βλοσυρά: «… κό μου είναι… κό μου». Έτσι και οι Τούρκοι: Όλα δικά τους είναι. Ακόμα και τα φαγητά μας.
