Ένας από τους πλέον αξιόλογους καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς, που πάντρεψε αριστοτεχνικά την βυζαντινή με την κοσμική ζωγραφική και σχολίασε μοναδικά μέσα από τα έργα του φαινόμενα και καταστάσεις της σύγχρονης εποχής, κερδίζοντας διεθνή καταξίωση, ο Στέλιος Φαϊτάκης, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 47 ετών.
Ο καλλιτέχνης που συνδυάζει τη βυζαντινή εικονογραφία με την street art
Μια σπουδαία διαδρομή
Γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (2003) με καθηγήτρια την Ρένα Παπασπύρου στο Γ’ εργαστήριο ζωγραφικής. Παρακολούθησε, μάλιστα, μαθήματα Αγιογραφίας, ως κατ’ επιλογήν μάθημα, με δάσκαλο τον κ. Σώζο Γιαννούδη, μια τέχνη η οποία η οποία διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στο μεπέτειτα έργο του.
Η πορεία του ταλαντούχου δημιουργού υπήρξε εντυπωσιακή. Ξεκίνησε ως καλλιτέχνης δρόμου με γκράφιτι, μια μορφή καλλιτεχνικής δημιουργίας που επιτέλους αρχίζει και στη χώρα μας να λαμβάνει την αναγνώριση και τον θαυμασμό που της αξίζει. Τα έργα του ξεχώρισαν αμέσως και η πορεία του μαζί με τις σπουδές και την έμπνευση που έμοιαζε να μη στερεύει ποτέ, αποτέλεσαν τα θεμέλια μιας ηχηρής παρουσίας στα καλλιτεχνικά πράγματα του τόπου.
Αρχισε να καθιερώνεται στην ελληνική καλλιτεχνική σκηνή μετά την παρουσίαση της τοιχογραφίας «Ο Σωκράτης πίνει το κώνειο» στην Μπιενάλε της Αθήνας το 2007. Το 2011, με τη συμβολή της επιμελήτριας και πλέον καλλιτεχνικής διευθύντριας του ΕΜΣΤ, Κατερίνας Γρέγου, Η συμμετοχή του στη Μπιενάλε της Βενετίας, το 2011, απογείωσε τη φήμη του σε διεθνές επίπεδο.
O εικαστικός είχε πραγματοποιήσει πολλές εκθέσεις τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό
Το προσωπικό του ιδίωμα, τόσο πρωτότυπο και ξεχωριστό υπήρξε το αποτέλεσμα μιας postmodern εσωτερικής συνομιλίας με τη βυζαντινή, τη γιαπωνέζικη και τη θιβετιανή παράδοση, αλλά και τη φημισμένη μνημειακή Μεξικάνικη ζωγραφική. Στο επίκεντρο του έργου του βρισκόταν πάντα η ανθρώπινη φιγούρα, με σουρεαλιστικά και υπαρξιακά αλλά ποτέ δυσανάγνωστα μηνύματα.
Ο ίδιος έγραφε για το έργο του στην προσωπική του ιστοσελίδα:
“Ριζωμένος στη Βυζαντινή τέχνη, ερευνώ, ανακαλύπτω και χρησιμοποιώ μια πληθώρα τρόπων καλλιτεχνικής δημιουργίας που πηγάζουν από διαφορετικές παραδόσεις, όπως τη Μεξικανική μνημειακή ζωγραφική, την τέχνη του Θιβέτ, της Ιαπωνίας, τη σχολή της Φλάνδρας και άλλες. Επιπλέον, συνδυάζω τις πολιτισμικές παραδόσεις με στοιχεία που προκύπτουν από την προσεκτική παρατήρηση της σύγχρονης παγκόσμιας κουλτούρας. Σεβόμενος τις επιρροές μου, προσπαθώ ταυτόχρονα να διατηρήσω έναν αμιγώς προσωπικό χαρακτήρα και η δουλειά μου να μην αναπαράγει το ύφος των παλιών μαστόρων.
Στα έργα μου χρησιμοποιώ όλων των ειδών τις επιφάνειες, σε διαφορετικές διαστάσεις, από μινιατούρες σε χαρτί μέχρι τοιχογραφίες, παντρεύοντας παραδοσιακά με σύγχρονα υλικά και τεχνικές.
Θεματικά, ο πυρήνας της δουλειάς μου είναι η αποκαλούμενη «ανθρώπινη κατάσταση», η οποία προκύπτει από τα διαρκώς αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξης. Σε αυτό το πλαίσιο, το έργο μου αντλεί την έμπνευσή του από τη θρησκεία και την πνευματικότητα, τη φιλοσοφία, από άλλες μορφές τέχνης, την επιστήμη, τις ανθρώπινες σχέσεις, την ιστορία κ.α και τοποθετεί όλα αυτά τα στοιχεία σε διάλογο μεταξύ τους με σκοπό να δημιουργήσει μια σύνθετη αφήγηση.
Η ανθρωποκεντρική ζωγραφική μου περιλαμβάνει σουρεαλιστικά στοιχεία, είναι γεμάτη από αλληγορίες και παράδοξα, χρησιμοποιεί ελεύθερα τη φαντασία ξεπερνώντας την αυστηρά λογική σκέψη. Η ειρωνεία, το δράμα, οι μεταφορές και οι συμβολικοί κώδικες αποτελούν τα περαιτέρω εργαλεία που συνεργάζονται για να δημιουργήσουν ένα γρίφο, μια παράθεση συγγενών εικόνων με αινιγματικές σχέσεις μεταξύ τους, που πάντα όμως καταλήγουν σε ένα σημείο αρμονικής ισορροπίας.
Θέλησή μου είναι να προσφέρω στον θεατή μια ευκαιρία να αποδράσει από τον ορθολογισμό που επιβάλλει η εποχή της υψηλής τεχνολογίας και της μηχανοποίησης των ανθρώπινων σχέσεων, να βρεθεί σε τόπους που βρίσκονται πέρα από τον χρόνο, να θέσει εκείνα τα ερωτήματα που θα διευρύνουν την αντίληψή του και να βελτιώσει τη σχέση του με τον κόσμο που τον περιβάλλει”.
Ο καλλιτέχνης Στέλιος Φαϊτάκης, ως φυσική παρουσία, δεν είναι πια μαζί μας, μας άφησε όμως παρακαταθήκη το έργο του.
1η Μπιενάλε της Ρίγας “RIBOCA” (2018), «Αντίδωρον», έκθεση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), μέρος της Documenta 14, Κάσελ (2017), «Δικαίωμα στο μέλλον», Μουσείο Τέχνης του 20ου και 21ου αιώνα, Αγία Πετρούπολη (2017), «Τέμπλον», Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης (2017), «Κοινοί ιεροί τόποι», Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΜOMus), Θεσσαλονίκη (2017), Lasco Project #6, με ανάθεση μόνιμης τοιχογραφίας στο κτήριο του Palais de Tokyo, Παρίσι (2016), «Shit and Die», Palazzo Cavour, Τορίνο (2014), 1η Μπιενάλε του Κιέβου (2012), τοιχογραφία στην πρόσοψη του Δανέζικου περίπτερου στην 54η Μπιενάλε της Βενετίας (2011), «Art in the Street», MoCa, Λος Άντζελες (2011) και 1η Μπιενάλε της Αθήνας «Destroy Athens» (2007).
Εκτός από την ζωγραφική, ασχολούνταν συστηματικά στις πολεμικές τέχνες ενώ είχε παρακολουθήσει σεμινάρια Οστεοπαθητικής, Τσι Γκόνγκ και λοιπών στοιχείων Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής.
Η οικογένειά του, οι συγγενείς και οι φίλοι θα αποχαιρετήσουν τον Στέλιο Φαϊτάκη στις 12 το μεσημέρι της Τρίτης από τον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μαδέ του Δήμου Αρχανών Αστερουσίων.