Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνότιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
Περνούν οι μέρες, κυλούν τα χρόνια, αδιάκοπα τρέχει της ζωής το ποτάμι. Στο τρέξιμό του πολλά παρασέρνει. Υπάρχουν όμως και κάτι γερά πράγματα που μένουν ασάλευτα. Λίθοι ατράνταχτοι. Δέντρα αειθαλή και όρθια. Κι αυτά είναι οι μεγάλες και γενναιόδωρες καρδιές. Στον πρώτο του ψαλμό ο προφητάναξ Δαβίδ θα μακαρίσει αυτές τις καρδιές και θα τις παρομοιώσει με το δέντρο που είναι “πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων. «Ο τον καρπόν αυτού δώσει εν καιρώ αυτού και το φύλλον αυτού ουκ απορρυήσεται. Και πάντα, όσα αν ποιή κατευοδωθήσεται» (στιχ. 3).
Τέτοιο αγλαόκαρπο και πολύκαρπο δέντρο ήταν ο μακαριστός γιατρός και άνθρωπος ο Κωνσταντίνος Νικηφοράκης, που έχω την χαρά και την τιμή να υπήρξε μαθητής μου στο Γυμνάσιο Καστελίου Κισάμου. Τον καμάρωνα από τότε μέχρι και την εκδημία του που συνέβη πριν από δέκα χρόνια φωτεινό και σημαδιακό παράδειγμα επιστήμονα, φιλανθρώπου, αγωνιστή και πολεμιστή κατά της κοινωνικής αδικίας και σαπίλας, που δεν θα εκλείψει ποτέ από τούτη τη δύσμοιρη χώρα.
Τέτοιες μορφές, σαν τον Κώστα μας, σπάνια περνάνε απ’ αυτή τη ζωή. Πίστη του η προσφορά και μάλιστα με χαμόγελο, που σε πλημμύριζε ελπίδα και αισιοδοξία. Πολλούς ανέστησε “εκ κλίνης οδυνηράς”, γιατί δόσιμο δεν σημαίνει μόνο τι δίνεις, αλλά και πώς το δίνεις.
Αλλωστε, το ιλαρόν δόσιμο αγαπά ο Θεός. Ο απόστολος Παύλος θα μας το διαβεβαιώσει: «ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός» (Β’ Κορινθ. 9, 7). Θεαγάπητος, λοιπόν, ο αλησμόνητός μας Κώστας. Θεαγάπητος και ανθρωποαγάπητος. Δένδρο αειθαλές, που καμιά δύναμη, και κανένα πέρασμα του χρόνου δεν πρόκειται να τον αποσύρει από την καρδιά μας, τη σκέψη μας και την ευγνωμοσύνη μας. Τιμή κι ευγνωμοσύνη πλήθους συνανθρώπων μας, αιώνιο μυροβόλο στέφανο στη μνήμη του και αιωνία η εν ουρανοίς ευδαιμονία του. Ο μέγας σοφός Σολομών μας το υπενθυμίζει «Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι και εν Κυρίω ο μισθός αυτών και η φροντίς αυτών παρά Υψίστω» (Σοφ. Σολ. 5, 16).
Αξιοτίμητος και αξιομίμητος ο Κώστας Νικηφοράκης. Και χαιρόμαστε, και επαινούμε που, με απόφαση της 9 Φεβρουαρίου 2017 το Δ.Σ. του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων ονόμασε το Αμφιθέατρο του Νοσοκομείου σε “Αμφιθέατρο Κωστής Νικηφοράκης”.
Και χαιρόμαστε επίσης για την εκλεκτή οικογένειά του την καλή σύζυγό του και ευγενική κυρία Κατερίνα, το γένος Λιλιμπάκη, και τα ισάξια παιδιά τους τον Κώστα, τη Δήμητρα και τον Νίκο. Ευτυχείς αυτοί κι εμείς που έχομε μέσα στην καρδιά μας τον πολύτιμο αυτό θησαυρό, τον Κωστή Νικηφοράκη.
Αρνάκι ή κατσικάκι με άγρια μάραθα Στις Μαργαρίτες (Άνοιξη) είναι πολλά μάραθα. Φτιάχνουν πολλά φαγητά…
H παράσταση «Ζητούσα Ελευτερία» σε κείμενο και σκηνοθεσία Αντώνη Διαμαντή, μια συμπαραγωγή του Θεάτρου Όμμα Στούντιο…
Σε μια εποχή που η ακρίβεια μαστίζει τα ελληνικά νοικοκυριά και το καλάθι του Πάσχα…
Σημαντικές αποκαλύψεις σχετικά με μια ιδιωτική εταιρεία που απασχολεί κεντρικά στελέχη του μηχανισμού κομματικής επικοινωνίας…
Την έντονη αντίδραση των εργατικών σωματείων και φορέων στα Χανιά έχει προκαλέσει η σύλληψη εννέα…
Για ακόμη μία χρονιά, ο Δήμος Αποκορώνου με αφορμή τις Άγιες Ημέρες του Πάσχα, διένεειμε…
This website uses cookies.