«Δίκαιος εάν φθάση τελευτήσαι,
εν αναπαύσει έσται»(Σοφ. Σολ. 4,7)
Αρχιμανδρίτου
ΙΓΝΑΙΟΥ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Θεολόγου – τ. Λυκειάρχου
Ήταν πρωινό, 7,30 της 30ης Απριλίου 2013 Μ. Τρίτη όταν μια μακαρία ψυχή εκδημούσε από τα επίγεια στα ουράνια. Όταν ο υπεραιωνόβιος Μέγας Δάσκαλος αποχαιρετούσε το πλήθος των μαθητών του της καθηγητικής διδασκαλίας και της κοινωνικής αφειδώλευτης διακονίας. Έφευγε σωματικά ο Μεγάλος μας Δάσκαλος και Πατέρας μας, ο Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης, γόνος ευλογημένος των αγιασμένων γονέων του Γεωργίου και Σοφίας. Τέκνον ξέχωρο του Νεροχωρίου Αποκορώνου. Μια νοητή Βηθλεέμ απ’ όπου θα εβλάστανε, το ευώδες άνθος του πνεύματος και η χαρισματική ιεραποστολική ελογισμένη ψυχή.
Τιμή και αναλλοίωτη ευλογία που τον εγνώρισα και τον έζησα από τα παιδικά μου χρόνια, όταν επήγαινα στο Δημοτικό. Μετά τον ακολούθησα στην Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης με την ελογισμένη επιθυμία μου να γίνω υποτακτικός τους στην ιεροσύνη και στην πρωτοφανή αρχιερατική διακονία του. Και, όταν έκανα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στη Γαλλία, έλεγα και μετρούσα πότε θα τέλειωνα και να επέστρεφα, παρά τις προκλήσεις και τις προτάσεις να παραμείνω εκεί. Όμως, πάνω από όλα ο Δάσκαλος και Επίσκοπός μου. Υπάρχουν, άλλωστε ψυχές που λες και είναι μαγνήτης. Λες και ψαρεύεις στην θάλασσα της Γαλιλαίας και κάποιος Μεσσίας σε καλεί κοντά του και μαζί του, και τότε, τ’ αφήνεις όλα και τον ακολουθείς. Και, όταν ο Επίσκοπός μου Ειρηναίος μετεκλήθη στην Μητρόπολη Γερμανίας παρέμεινα στο Καστέλι, περιμένοντας, λες και «προφητεύοντας» την επιστροφή του, κάτι που έγινε γεμίζοντάς με χαρά, όπως την έπαιρνα όταν ήταν εδώ, ή με τα γράμματά του.
Η ζωή του μακαριστού Γέροντά μας Ειρηναίου ήταν διαρκής προσφορά. Γνώστης λογοτεχνίας, δικής μας και ξένης, της φιλοσοφίας, της Αγίας Γραφής και Αγιοπατερικού λόγου. Φιλοσοφία του και πνευματική αγρυπνία του να δίνει. Να προσφέρει πνευματικά και υλικά. Εζούσε έντονα την μεγάλη αλήθεια που ελάχιστοι την έχουνε. Δεν φθάνει να δίνεις, αλλά και να δίνεσαι. Μια απόλυτη εφαρμογή που εζούσε ο απόστολος Παύλος: «Τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω» (Α’ Κορινθ. 9,22).
Μπορεί ακόμη να υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν, όμως σπάνια δίνονται, προσφέρονται και προπαντός θυσιάζονται. Που θανατώνουν το επάρατο «εγώ» και το αντικαθιστούν με το εσείς, ούτε καν με το «εμείς». Είναι σαν τις λαμπάδες που λιώνουν προσφερόμενες.
Όποιος αγαπά, και μάλιστα εν Χριστώ, όπως ο μακαριστός Επίσκοπός μας Ειρηναίος, δεν προσφέρει μόνο στο αγαπόμενο πρόσωπο, αλλά προσφέρεται ολοκληρωτικά. Αλλά και θυσιάζεται. Αυτό έκανε ο Γέροντάς μας Ειρηναίος. Προσφερότανε. Θυσιαζότανε ως καλός Πατέρας και Ποιμένας: «Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν (ζωήν) αυτό τίθησιν υπέρ των προβάτων» (Ιωάνν. 10,11). Δεν ήταν ποιμένας για να αρμέγει τα πρόβατα, αλλά για να τα ταΐζει πνευματικά και υλικά. Να τα οδηγεί υπεύθυνα και ανύστακτα εις λειμώνας σωτηρίας.
Πονούσε πολύ και για πολλά. Για τον κατατρεγμό του κόσμου, την αδικία, το ψεύδος, την ψευδολογία και ανακολουθία των πολιτικών και καλούσε σε επανάσταση των συνειδήσεων. Σε αφύπνιση. Σε πνευματική αντίσταση, σε αληθινή Δημοκρατία..
Μια αναγεννησιακή μορφή μέσα σε ένα κόσμον φθειρόμενον «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλατ. 5,24). Έσωσε ψυχές. Ανάστησε ελπίδες. Στήριξε ζωές. Άνοιξε δρόμους. Διορατικός της ανθρώπινης πορείας. Μάχιμος στρατιώτης, μα και στρατηλάτης. Αφειδώλευτη και πολύπλευρη προσφορά: «Εσκόρπισε, έδωκε τοις πένησιν. Η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Β’ Κορινθ. 9,9). Η ψυχή του, επομένως, στα χέρια του Θεού. Τελειώσανε τα επί γης βάσανα: «Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού και ου μη άψηται αυτών βάσανος (Σοφ. Σολ. 3,1). Και όπως πάλι θα πει: «Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι και εν Κυρίω ο μισθός αυτών» (Σ. Σολ. 5, 15).
Αλησμόνητε και σεβαστέ μας Δάσκαλε και επίσκοπε, αξιομακάριστε Ειρηναίε: Μπήκαμε στα τρία χρόνια από τότε που ως κατάλευκο πουλί πέταξες στην αβασίλευτη (ατελεύτητη) Βασιλεία του Θεού. Όμως ζεις για πάντα ανάμεσά μας όπως σε γνωρίσαμε ως λαϊκό μέχρι τα οσιακά τέλη της ζωής σου, που ερχόμαστε να πάρομε την ευχή σου. Με το έλεος του Θεού, και την ευχή σου συνεχίζομε τον υπόλοιπον χρόνον. Της ζωής μας. πάντοτε συνοδοιπόρος. Ο διαχρονικός Δάσκαλος και φωταυγής φάρος στα κακοτράχαλα μονοπάτια της ζωής μας. Κοντά σου πάντα ο σεβασμός, η αγάπη μας και η ευγνωμοσύνη μας. Μη μας λησμονείς από τα άγια σκηνώματά σου. Πρέσβευε υπέρ ημών των περιλειπομένων και περιλυπημένων.