Του Ευτύχη Μπιτσάκη
από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», 6 Ιουνίου 2011
Η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή. Δεν ξέρουμε ποια μορφή θα πάρει η αναπόφευκτη πλέον χρεοκοπία. Τι κάνουν, λοιπόν, οι ηγεσίες των δύο αστικών κομμάτων; Αντιμετωπίζουν την καταστροφή σαν φυσικό φαινόμενο για το οποίο κανείς δεν ευθύνεται και, όταν τύχει να μιλούν για ευθύνες, για όλα ένοχος είναι ο άλλος. Και πώς αντιδρούν στο «μονόδρομο» παρά τις φραστικές διαφορές τους; Εκποιώντας το συσσωρευμένο κοινωνικό πλούτο, δεχόμενοι τη μεμονωμένη εθνική ανεξαρτησία, δεχόμενοι, ως «κυβέρνηση», το ρόλο υπαλλήλων, των υπαλλήλων του ΔΝΤ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κανείς «αρμόδιος» δεν τολμά να αναζητήσει τα αίτια της χρεοκοπίας. Κατά τον αξιότιμο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης των γραικύλων, «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Πρώτον, δεν «τα φάγαμε». Τα φάγατε. Και προπαντός: H χρεοκοπία είναι κυρίως προϊόν της ρεμούλας; Τα αίτια της παρακμής της χώρας και της σημερινής χρεοκοπίας πρέπει να αναζητηθούν στη μορφή της καπιταλιστικής κοινωνίας μας, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την «απελευθέρωση» και τον εμφύλιο. Καταστροφή μέρους της ορεινής και ημιορεινής οικονομίας. Συσσώρευση του μισού πληθυσμού στην πρωτεύουσα. Απρογραμμάτιστη, ληστρική εκβιομηχάνιση και, στη συνέχεια, αποβιομηχάνιση, διόγκωση (αναπόφευκτη) του παρασιτικού τομέα της οικονομίας. Υλική παραγωγή που αντιπροσωπεύει μόλις το 15% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα είναι συνολικά μια χώρα σε παρακμή, με μη βιώσιμη οικονομία. Αυτή είναι η βασική, ιστορικά διαμορφωμένη αιτία της σημερινής κρίσης. Και πάνω σε αυτό το μη βιώσιμο έδαφος άνθισαν όλα τα άνθη του κακού, χάρη στην ανευθυνότητα και την ανικανότητα αλλά και στις σχέσεις υποτέλειας των εκάστοτε κυβερνήσεων: συντηρητικών ή «σοσιαλιστικών». Δηλαδή: Απρογραμμάτιστη «ανάπτυξη». Έργα βιτρίνας. Καταστροφική Ολυμπιάδα. Άχρηστοι, υπέρογκοι εξοπλισμοί (και οι σχετικές μίζες). Φαγοπότι στα υψηλά κλιμάκια, μισθοί των «χρυσοκάνθαρων» της τάξεως των 350, 200, 180 κ.λπ. χιλιάδων ευρώ. Συνέπεια: δάνεια επί δανείων, μέχρι που το δημόσιο χρέος έφτασε στα 345 δισ., ή στο 153% του ΑΕΠ.
Και τώρα τι; Μια κυβέρνηση με αίσθηση ευθύνης και με αξιοπρέπεια θα έπρεπε να αναζητήσει εγχώριες πηγές χρηματοδότησης, ώστε να αντιστραφεί η πορεία προς τη χρεοκοπία. Αντί γι’ αυτό, ο θλιβερός πρωθυπουργός ούρλιαζε προκαταβολικά προς όλες τις κατευθύνσεις: Τιτανικός! Η χώρα βρίσκεται στην εντατική! Απωλέσαμε μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας κ.λπ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός (και οι συν αυτώ) έδωσε το σύνθημα για να πέσουν πάνω μας τα όρνεα των «αγορών» (οι τοκογλύφοι) και του ΔΝΤ. Ανικανότητα ή εκτέλεση προδιαγεγραμμένου σχεδίου; Δυστυχώς το δεύτερο, σύμφωνα με τις γνωστές πρόσφατες αποκαλύψεις από αρμόδια χείλη!
Έτσι: Κυβέρνηση που εκτελεί τις εντολές της Τρόικας. Όπως γράφει ο κ. Σημίτης ψυχρά, ως άσχετος με το εθνικό έγκλημα, το δημόσιο χρέος μας, 345 δισ. ευρώ, είναι από το υψηλότερο της Ευρώπης. Κατά τον πρώην πρωθυπουργό, «η χώρα έχει εισέλθει σε καθοδική σπειροειδή πορεία την οποία δύσκολα θα ανατρέψει» (Καθημερινή, 07/4/11).
Φυσικά, δεν χρειάζεται να έχει υπάρξει κάποιος πρωθυπουργός, για να ανακαλύψει την ολοφάνερη αιτιακή αλυσίδα: μείωση εισοδημάτων 4 κρίση της αγοράς 4 πτώση της παραγωγής 4 ένταση της κρίσης 4 ύφεση 4 χρεοκοπία.
Τι κάνουμε, λοιπόν; Και ο κ. Σημίτης, που πρώτος εφάρμοσε στη χώρα μας την «πολιτική λιτότητας», είναι υπέρ της εκποίησης της κρατικής περιουσίας. Αλλά, ταυτόχρονα, υποστηρίζει ότι δεν είναι ρεαλιστικός ο στόχος να μαζευτούν τα 50 δισ. από την εκποίηση των πάντων μέχρι το 2015. Ας υποθέσουμε όμως ότι ο κ. Σημίτης θα διαψευστεί: ότι οι γραικύλοι θα μαζέψουν τα 50 δισ., ξεπουλώντας γη, μνημεία, βασικές κερδοφόρες επιχειρήσεις (ΔΕΗ, ΟΤΕ, λιμάνια κ.λπ.). Με το ξεπούλημα το χρέος θα μειωθεί –πάντα κατά τον κ. Σημίτη– κατά 20%. Και λοιπόν; Θα πουλάμε ό,τι υπάρχει για εκποίηση, για να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια. Η ύφεση θα εντείνεται, και η χρεοκοπία θα είναι η κατάληξη μιας πολιτικής ανίκανων, εντολοδόχων και διεφθαρμένων πολιτικών μιας ανέκαθεν παρασιτικής, ξενόδουλης και εχθρικής απέναντι στο λαό αστικής τάξης.
Όμως η πορεία προς την καταστροφή ήταν μονόδρομος; Όπως έγραφα πριν από ένα χρόνο, πάλι στον Δρόμο, ο καιάδας του ΔΝΤ δεν ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτος. Σημείωνα τότε ορισμένες δυνατότητες: Στη χώρα μας λιμνάζουν στις τράπεζες περίπου 300 δισ. ευρώ σε μικροκαταθέσεις. Θα μπορούσε, λοιπόν, η κυβέρνηση να εκδώσει ομόλογα με επιτόκιο, ας πούμε 3 ή 3,5%. Οι μικροκαταθέτες θα αγόραζαν ομόλογα, από τα οποία θα είχαν εισόδημα πολύ ανώτερο από το 1-2% που δίνουν οι καθεδρικοί του τζόγου. Το κράτος θα δανειζόταν με 3 ή 3%, αντί για 6 ή 7%, το χρήμα θα έμενε στον τόπο και η χώρα δεν θα έχανε μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας της, δηλαδή δεν θα περνούσε σε καθεστώς υποτέλειας πιο ολοκληρωτικό απ’ ό,τι στην εποχή του Πιουριφόι. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτή η δυνατότητα. Απ’ ό,τι γράφτηκε, αυτήν την περίοδο φυγαδεύτηκαν από πενόμενους συμπατριώτες μας περίπου 400 δισ. στο εξωτερικό. Το κεφάλαιο, ως γνωστόν, δεν γνωρίζει τις έννοιες «πατρίδα» και «ηθική». Όμως, αν η κυβέρνηση πρόσφερε στους φυγάδες ένα ελκυστικό επιτόκιο, μέρος από τα φυγαδευμένα κεφάλαια θα μπορούσε να «επαναπατρισθεί». Άλλη ιδέα: Κατά το διαπρεπή νομικό, καθηγητή Κώστα Μπέη, η κυβέρνηση θα έπρεπε να καλέσει όσους απέκτησαν εδώ εισοδήματα και τα έχουν καταθέσει σε ξένες τράπεζες και «οφ σορ» εταιρίες να τα επιστρέψουν ή να τα δηλώσουν σε τακτή προθεσμία. Όταν παρέλθει άπρακτη αυτή η προθεσμία, η Βουλή να κηρύξει διά νόμου τις καταθέσεις που κρύβονται στο εξωτερικό, προϊόν υπεξαίρεσης της εθνικής περιουσίας, να παραπέμψει τους δανειστές μας σ’ αυτή την περιουσία, για να ικανοποιηθούν από εκεί, και να κηρύξει τη χώρα μας ως «εφεξής» ελεύθερη από κάθε χρέος προς τους δανειστές μας (Ελευθεροτυπία, 01/06/11). Επίσης ο κ. Μπέης υπενθυμίζει ότι, αν η κυβέρνηση διεκδικούσε από τη Γερμανία τις πολεμικές επανορθώσεις και το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, οι οφειλές μαζί με τους τόκους «υπερεπαρκούν για την πλήρη εξόφληση των εκκρεμών χρεών της χώρας μας προς όλους τους διεθνείς δανειστές μας». Εδώ θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και σειρά άλλων μέτρων: Περικοπή των άχρηστων πολεμικών δαπανών. Φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, των τραπεζών και της εκκλησίας. Περιστολή των κρατικών δαπανών όχι σε βάρος της υγείας και της παιδείας, αλλά σε βάρος των λυμαινόμενων του δημόσιου πλούτου.
Ποιος θα μπορούσε να ασκήσει μια τέτοια σωτήρια πολιτική; Η κυβέρνηση αυτών που συνειδητά μας έχουν ρίξει στον καιάδα του ΔΝΤ και στο καθεστώς της εθνικής αναξιοπρέπειας και υποτέλειας;
Ένα κίνημα αγανάκτησης γεννιέται αυθόρμητα αυτές τις ημέρες. Ποιο είναι το μέλλον του; Και τι κάνει η Αριστερά μας; Έχει συναίσθηση των ιστορικών ευθυνών της, ή θα χάσει και αυτή την τραγική «ευκαιρία»; Για αυτό, στον επόμενο Δρόμο. Επί του παρόντος: Να φύγει η κυβέρνηση των μειοδοτών και της νέας υποτέλειας.