Στον απόηχο της Μεγάλης Εορτής
Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης Μας αξίωσε ο Θεός να εορτάσομε κι εφέτος την Μεγάλη Εορτή της Παναγίας μας. Την αγάπη και τα θαύματά της.
Διαβάζομε στον «Λειμώνα» του Ιωάννου του Μόσχου το παρακάτω θαύμα της Παναγίας, όπως το διηγήθηκε ο αββάς Παλλάδιος, με το οποίο αρχίζομε το γραφτό μας αυτό αφιερωμένο σ’ Αυτήν»: «Στην Αλεξάνδρεια κατοικούσε κάποιος πολύ καλός χριστιανός που και θεοφοβούμενος και ελεήμων ήτο. Το σπίτι του ήταν πάντα ανοικτό σε φτωχούς και μοναχούς. Ο άνθρωπος ήταν παντρεμένος κι είχε μια γυναίκα πολύ ταπεινή, φρόνιμη που νήστευε τακτικά. Και είχαν ένα κοριτσάκι ως έξι χρονών.
Κάποτε ο καλός αυτός χριστιανός χρειάστηκε να ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη, γιατί ήταν εμπορευόμενος. Ξεκίνησε, λοιπόν, για το ταξίδι του αφήνοντας στο σπίτι τη γυναίκα και το παιδί του στη φύλαξη ενός υπηρέτη. Την ώρα που το πλοίο σήκωνε άγκυρα, η γυναίκα του , αποχαιρετώντας τον , του είπε: Στο καλό να πάς , αφέντη μου. Εμάς όμως που μας αφήνεις; Κι ο άνδρας αποκρίθηκε: Στην προστασία και τη βοήθεια της Δέσποινάς μας, της Παναγίας.
Δεν πέρασε καιρός και μια μέρα που η γυναίκα ήταν απασχολημένη με το νοικοκυριά της, κι είχε κοντά της το κοριτσάκι της, ο υπηρέτης σπρωγμένος από τον σατανά, βουλήθηκε να τη σκοτώσει κι αυτή και το παιδί, ν’ αρπάξει ότι βρισκόταν στο σπίτι και να φύγει. Παίρνοντας, λοιπόν, ένα μαχαίρι από την κουζίνα τράβηξε προς την τραπεζαρία, όπου βρισκότανε την ώρα εκείνη η κυρά του. Μόλις όμως έφθασε στην ανοιχτή πόρτα, κάποιο αόρατο χέρι τον κράτησε γερά και δεν μπορούσε ούτε να προχωρήσει, ούτε να στραφεί πίσω στην κουζίνα. Πέρασε έτσι μιας ολόκληρη ώρα που παράδερνε κι αγωνιζόταν να προχωρήσει χωρίς να μπορεί. Και τότε άρχισε να φωνάζει την κυρά του και να της λέγει: Πλησίασε, σε παρακαλώ, ως εδώ. Κι εκείνη απορούσε πώς, ενώ βρισκότανε στο μεσόθυρο, δεν προχωρούσε προς αυτήν. Φωτισμένη λοιπόν του απάντησε: Εσύ να ‘ρθεις ως εδώ! Ο υπηρέτης τότε άρχισε να την εξορκίζει να πάει κοντά του. Κι αυτή του ξαναείπε πως δεν το ‘χει σκοπό να πάει προς αυτόν. Στείλε μου, τουλάχιστον το παιδί! Της κάνει με αγωνία εκείνος. Ούτε κι αυτό θα το κάνω! Του είπε. Αν θέλεις, έλα συ. Τότε ο υπηρέτης με μαυρισμένη ψυχή, νιώθοντας τον τρόμο να παγώνει τα σωθικά καθώς ήταν πιασμένος σαν σε παγίδα, τράβηξε το μαχαίρι που κρατούσε κρυμμένο πάνω του κι εκτύπησε βαριά τον εαυτό του. Η κυρά του μόλις το ‘δε, πετάχτηκε πάνω κι έβαλε τις φωνές. Μαζεύτηκαν οι γείτονες, οι άνθρωποι της αστυνομίας. Αυτός είχε λίγη ακόμα ζωή κι εξομολογήθηκε το φοβερό του αμάρτημα. Κι εδόξασαν όλοι την Παναγία την Δέσποινα , που και πάλι φανέρωσε με το θαύμα της, τη χάρη και την αγάπη της στους ανθρώπους».
Πολλά τα θαύματα της Παναγίας στην ζωή του καθενός μας ανάλογα με το μετράδι της Πίστεώς μας και πως και πόσο την ζούμε. Γιατί, αν την ζούμε μόνο θεολογικά και υμνολογικά, αυτό δεν λέει τίποτε. Αν η σχέση μας μ’ αυτήν δεν ανανεώσει την ζωήν μας. Δεν αναγεννήσει την ψυχή μας. Δεν αρμονίσει τις σχέσεις μας με τον Θεόν και τους συν – ανθρώπους μας, τότε οι τιμές και τα πανηγύρια προς αυτήν δεν μας αγγίζουν επομένως είμαστε ξένοι προς αυτήν.
Είδατε το χριστιανικό ζευγάρι που αναφέραμε. Είχε στενή και έμπρακτη σχέση και αναφορά προς την Παναγία. Οι ύμνοι, τα μεγαλυνάρια και τα «λαμπρά» πανηγύρια δεν είναι εκείνα που μας ενώνουν με την Παναγία αν εμείς δεν της δοθούμε ολοκληρωτικά. Με άκρα ταπείνωση . Με άκρα απλότητα. Με σπλάχνα οικτιρμών (Κολ. 3,12). Με τιμή και αντιγραφή – βίωμα – των αρετών της: Την αγνότητα (σώματος και ψυχής, νου και καρδίας). Την σεμνότητα (ενδύσεως και συμπεριφοράς). Την υπακοή της στο θείο θέλημα.
Μέσα σ’ έναν κόσμο ανάστατο. Μέσα σε μια παγκόσμια ταραχή και ανασφάλεια. Μέσα σε μια τρομοκρατούμενη ανθρωπότητα η Παναγία έρχεται να κάνει το θαύμα της. Όμως, οι «μεγάλοι» και οι κοσμοκράτορες, και όλοι οι παρασυρμένοι από την αμαρτία, επιμένουν στο καταστροφικό τους έργο.
