Τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή τον βιασμό και τη δολοφονία της Suzanne Eaton έχει ξεσπάσει μία πρωτοφανής επίθεση όχι ενάντια στα κακώς κείμενα που συμβαίνουν στην Κρήτη (όπως και σε άλλες περιοχές της χώρας) αλλά ενάντια στην Κρήτη.
Μέσα σε ένα χείμαρρο κακής πληροφορόρησης και εύκολου συναισθηματισμού, ο δολοφόνος Γιάννης Παρασκάκης μετατρέπεται σε ένα εύκολο στερεότυπο που ταιριάζει με το αφήγημα μίας Κρήτης η οποία κυριαρχείται από βίαιους ανθρώπους, βάρβαρους, “χωρίς τρόπους”, που φοράνε μαύρα πουκάμισα και συνήθως ταυτίζονται με την παράδοση και τη συντήρηση, τον τραμπουκισμό και την εγκληματικότητα. Όμως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Ο 27χρονος δολοφόνος άκουγε μέταλ μουσική, έκανε επί χρόνια μία πολεμική τέχνη που κάθε άλλο παρά ταυτίζεται με ανθρώπους της παράδοσης (Σαολίν Κουνγκ Φου), μέχρι που ντυνόταν και μοναχός Σαολίν ενώ ασχολούνταν με τον μοντελισμό και τις πτώσεις με αλεξίπτωτο. Υπό αυτό το πρίσμα ο Γιάννης Παρασκάκης κάθε άλλο παρά ταιριάζει με το στερεότυπο του μαυροπουκαμισά Κρητικού.
Τέτοιου τύπου εγκλήματα δεν είναι προνόμιο της Κρήτης και βεβαίως δεν έχουν σχέση με κάποιον ιδιότυπο πολιτισμό που έχουμε στο νησί και προάγει τέτοια εγκλήματα.
Είναι τόσο σαθρή η ταύτιση όσο θα ήταν αν ενοχοποιούνταν όλο το νησί της Κύπρου επειδή εκεί έδρασε ο 35χρονος κατά συρροή δολοφόνος Νίκος Μεταξάς, ή η Αθήνα επειδή εκεί έδρασε ο “αντεροβγάλτης των Αθηνών” Αντώνης Δαγκλής. Δεν υπάρχει λογική στην ταύτιση τέτοιων εγκλημάτων με τον τόπο όπου συμβαίνουν και οπωσδήποτε δεν έχουν σχέση με τον πολιτισμό του κάθε τόπου, πόσο μάλλον με την παράδοση.
Βεβαίως, οι πρώτοι που άσκησαν έντονη κριτική ήταν… οι Κρητικοί. Και αυτό δε συμβαίνει πρώτη φορά.
Είναι ελλαδικό φαινόμενο, και πιστεύουμε πιο έντονο στην Κρήτη, όταν συμβαίνει κάτι αρνητικό, αντί μίας ισορροπημένης κριτικής και ανάλυσης των στοιχείων να επιλέγουμε τον μηδενισμό και την ισοπέδωση, ένα ιδιότυπο “αυτομαστίγωμα” για το κακό που συμβαίνει.
Το βλέπουμε αυτό σε μία σειρά ζητήματα, από τα μικρά ως τα πολύ σοβαρά, από τον αριθμό των τροχαίων ατυχημάτων και τους θανάτους στους δρόμους μέχρι τα σοβαρα εγκλήματα που συμβαίνουν ανά καιρούς και συγκλονίζουν την κοινή γνώμη.
Από εκεί μετά η συζήτηση αναπαράγεται σε όλη την Ελλάδα δημιουργώντας μία στρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας στο νησί.
Ας πούμε, διαβάζοντας την αρθρογραφία των τελευταίων ημερών θα έμενες με την εντύπωση πως στην Κρήτη έχουμε ένα τεράστιο αριθμό βιασμών, τροχαίων και ανθρωποκτονιών. Όμως, αυτό δεν είναι αλήθεια.
Κοιτάζοντας τα στοιχεία της αστυνομίας είναι ξεκάθαρο ότι η Κρήτη δεν έχει μεγαλύτερο αριθμό βιασμών σε σχέση με άλλες περιφέρειες της Ελλάδας.
Πιο συγκεκριμένα, τα στοιχεία για το 2017, δείχνουν ότι η Κρήτη είχε αισθητά χαμηλότερο αριθμό απόπειρων βιασμού σε σχέση με άλλες τουριστικές περιοχές της Ελλάδας όπως το Νότιο και το Βόρειο Αιγαίο ενώ η πλειοψηφία των απόπειρων είναι από τουρίστες. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το 2017 υπήρξαν 7 βιασμοί και 5 απόπειρες στο νησί όταν στο νότιο Αιγαίο υπήρξαν 13 βιασμοί και 3 απόπειρες και στο Βόρειο Αιγαίο 20 βιασμοί και 5 απόπειρες. Στην Κρήτη καταγράφηκε σημαντική αύξηση βιασμών το 2018 αφού είχαμε 11 βιασμούς και 8 απόπειρες, όμως στη μεγάλη πλειοψηφία τους (15) τελέσθηκαν από αλλοδαπούς.
Δεν υπάρχει στατιστική αποτύπωση κάποιας διαφοράς στον αριθμό των βιασμών στην Κρήτη σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Και ενώ βεβαίως είναι αλήθεια πως είναι πιθανό πολλές περιπτώσεις να μην αναφέρονται, αυτό θα πρέπει να ισχύει και σε άλλες περιφέρειες της χώρας.
Το ίδιο ισχύει και με τις ανθρωποκτονίες.
"google ad"
Η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες της Ευρώπης με τον χαμηλότερο αριθμό ανθρωποκτονιών ενώ τα τελευταία χρόνια υπάρχει συνολικά μια μεγάλη κάμψη. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομίας το 2011 είχαμε 186 ανθρωποκτονίες ενώ το 2017 μόλις 78.
Όσον αφορά την Κρήτη, το 2018 τελέσθηκαν 6 ανθρωποκτονίες δηλαδή 4 λογότερες σε σχέση με το 2017. Μείωση καταγράφηκε και στις απόπειρες ανθρωποκτονιών αφού πέσαμε στις 5 ενώ το 2017 είχαν σημειωθεί 11.
Βεβαίως, τα Χανιά έχουν πιο υψηλό αριθμό ανθρωποκτονιών σε σχέση με άλλους νομούς της Κρήτης και αυτό θα πρέπει να εξεταστεί για ποιο λόγο συμβαίνει, όμως οπωσδήποτε, η Κρήτη δεν είναι ένα μέρος επικίνδυνο για τους ανθρώπους που ζουν εδώ.
Ούτε ισχύει ότι οι Κρητικοί οδηγούν σα καννίβαλοι.
Λαμβάνοντας υπόψη πάντα τα στοιχεία της ελληνικής αστυνομίας, τα τελευταία χρόνια πανελλαδικά καταγράφεται μια σημαντικότατη μείωση τόσο των τροχαίων όσο και των θανάτων σε τροχαία. Και έτσι όμως, 6 περιφέρειες της χώρας βρίσκονται μεταξύ των πρώτων σε αριθμό θανάτων από τροχαία στην Ευρώπη, μεταξύ αυτών και η Κρήτη. Οι λόγοι, η κακή κατάσταση του οδικού δικτύου, ο παλαιός στόλος αυτοκινήτων αλλά και η κακή οδηγική συμπεριφορά. Όμως αυτή, δεν είναι προνόμιο των Κρητικών.
Είναι η Κρήτη η πρώτη περιφέρεια της Ελλάδας σε θανάτους από τροχαία; Όχι, δεν είναι.
- Η Κρήτη το 2017 βρίσκεται στη 36η θέση πανευρωπαϊκά μαζί με τα Νησιά Αιγαίου με 83 νεκρούς ανά εκατομμύριο κατοίκους, όμως πιο πάνω από την Κρήτη βρίσκεται η Κεντρική Ελλάδα με 104 νεκρούς, το Νότιο Αιγαίο με 106 νεκρούς, η Δυτική Ελλάδα με 110, Η Πελοπόννησος με 112, η Στερεά Ελλάδα με 121, τα Ιόνια Νησιά με 146 νεκρούς.
- Το ανησυχητικό στην Κρήτη είναι ότι, αν και πανελλαδικά παρουσιάζεται μεγάλη μείωση των νεκρών από τροχαία δυστυχήματα, στην Κρήτη ενώ ο αριθμός των τροχαίων ατυχημάτων είναι μικρός, ο αριθμός των νεκρών (πάντα σε σχέση με τον αριθμό των τροχαίων) είναι πολύ υψηλός. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) το 2017 τελευταία περιφέρεια στον δείκτη ατυχημάτων, ήταν η Κρήτη με 170 ατυχήματα, καταλαμβάνοντας ωστόσο την 6η θέση ανάμεσα στις υπόλοιπες περιφέρειες της Ελλάδας, όσον αφορά στους νεκρούς οι οποίοι ήταν 49. Αριθμός που ένα χρόνο μετά, το 2018, αυξήθηκε ραγδαία φτάνοντας στους 58!
Πού οφείλεται αυτό;
Η πιο πιθανή εξήγηση είναι στην κακή κατάσταση του οδικού δικτύου που μαζί με τις κακές οδηγικές συμπεριφορές και τον πεπαλαιωμένο στόλο οχημάτων συντελούν σε περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα.
Γι’ αυτό, θα πρέπει να συζητήσουμε. Στις σωστές βάσεις όμως. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι ακόμη και με το ανησυχητικά υψηλό αριθμό νεκρών σε σχέση με τον αριθμο των τροχαίων ατυχημάτων, καταγράφεται μείωση στον αριθμό των νεκρών. Το 2.000 στην Κρήτη είχαν πεθάνει 122 άνθρωποι σε τροχαία ατυχήματα.
Αν υπάρχει κάπου μια ανησυχητική πρωτιά αυτή είναι στον αριθμό των αυτοκτονιών στο νησί.
Τα στοιχεία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης είναι αποκαλυπτικά:
Η Κρήτη έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι η πρώτη στις αυτοκτονίες περιοχή της Ελλάδας, καθώς 199 άνθρωποι θέλησαν να τερματίσουν τη ζωή τους τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης.
Αλλά αυτός που αυτοκτονεί βλάπτει μόνο τον εαυτό τους και τους ανθρώπους που τον αγαπούν και στους οποίους θα λείψει.
Ο λαός της Κρήτης είναι φιλόξενος και περήφανος. Δεν είναι όμως μια ομοιογενή μάζα. Υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι που ακολουθούν διαφορετικές ζωές.
Η Κρήτη δεν είναι άντρο εγκληματικότητας, ούτε κατοικείται από πρωτόγονους.
Στα χωριά μας οι άνθρωποι έχουν προβλήματα. Υπάρχουν και οι τραμπούκοι και οι εγκληματίες, όμως η συντριπτική πλειοψηφία είναι άνθρωποι φιλόξενοι που προσπαθούν να επιβιώσουν υπό πολύ αντίξοες συνθήκες σε μία επαρχία που έχει παραιτηθεί στη μοίρα της, διχως υποδομές, με τις υπηρεσίες να μην κάνουν τη δουλειά τους, με τους “μαυροπουκαμισάδες” εγκληματίες πολλές φορές να πράττουν με ισχυρή προστασία.
Όμως δεν είναι όλοι οι μαυροπουκαμισάδες εγκληματίες, ούτε είναι οι κάτοικοι στα χωριά “πρωτόγονοι”, ούτε όσοι ακολουθούν την παράδοση “υπανάπτυκτοι”.
Πρόκειται για φασιστικού τύπου γενικεύσεις που καλό θα είναι να απουσιάζουν από τον δημόσιο διάλογο.
Στην Κρήτη υπάρχουν ακόμη περιοχές που δε φοβάσαι αν έχεις αφήσει ανοικτή την πόρτα του σπιτιού σου, υπάρχουν χωριά που όταν περνάς οι άνθρωποι σε χαιρετούν ακόμη και αν δε σε έχουν δει ποτέ στη ζωή τους, που θα σε φιλέψουν να πιεις μια τσικουδιά.
Υπάρχει πολύ ζεστασιά στο νησί για να μην την αναγνωρίζουμε, όπως υπάρχει και κακία, και εγκληματικότητα και διαφθορά και υποκρισία. Όπως υπάρχουν σε κάθε περιοχή της χώρας.
Το να αναγνωρίζουμε το κακό και να θέλουμε να το αλλάξουμε είναι ένα πράγμα, το να τσουβαλιάζουμε και να ισοπεδώνουμε είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι πολύ επικίνδυνο, σχεδόν φασιστικό.
Ο Γιάννης Παρασκάκης διέπραξε ένα ειδεχθές έγκλημα το οποίο θα συζητιέται για πολλά χρόνια στο νομό μας. Είναι ένα έγκλημα που στόχο είχε μια γυναίκα 59 ετών, μία επιστήμονα, με χώρα προέλευσης τις ΗΠΑ. Μία φιλοξενούμενη στον τόπο μας που ήρθε εδώ επειδή αγαπούσε την Κρήτη και επειδή ήθελε να μοιραστει τις γνώσεις της.
Στη θέση της θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε γυναίκα. Ελληνίδα, μετανάστρια, τουρίστρια, εργάτρια, φοιτήτρια, μάνα, γιαγιά, επιστήμονας.
Στη θέση όμως του δράστη δε θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε Κρητικός.