Αγαπημένε μας Λευτέρη, δεν ήταν τυχαίο που στις 30 Δεκεμβρίου του 2011 ήθελες δημόσια να πεις τον πόνο σου. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αγώνα και Χανιώτικα Νέα «Στη μνήμη του αγαπημένου μας Ηλία Λουλαδάκη, τριάντα Δεκεμβρίου του 1998, δεκατρία χρόνια απουσίας και πόνου, γιε μου. Δεν είμαι καλός στο γράψιμο, όταν όμως κάποιον αγαπώ, δεν βρίσκω λόγια να πω. Όμως για μένα αυτή η ημέρα έχει σημαδέψει τη ζωή μου, γιατί, παιδί μου, έφυγες αβοήθητος. Σ’ αγαπώ και θα έχεις για πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά και στη σκέψη μου».
Λευτέρη, ήσουν ευαίσθητος, υπερήφανος, κοινωνικός, φιλόξενος, εργατικός, όμορφος, ξεχωριστός στο χωριό και την περιφέρειά μας. Για πολλές τετραετίες διετέλεσες Πρόεδρος αυτής της κοινότητας. Ονειρευόσουν η παραλία να μείνει με τα χιλιάδες κρινάκια που ευωδίαζαν όλη την περιοχή με το άρωμά τους.
Νέος, γεμάτος κέφι και αγάπη πετούσες. Ο τότε Νομάρχης κύριος Τσάκωνας σε είχε παρομοιάσει με μία «δέσμη από ακτίνες».
Αφοσιωμένος στην οικογένειά σου, τρυφερός πατέρας. Λάτρευες τους γονείς μας και προστάτευες τ’ αδέρφια σου. Στην αρρώστια του πατέρα μας ήσουν δίπλα του για μήνες στο νοσοκομείο στην Αθήνα. Υπεραγαπούσες τα παιδιά σου και όταν χρειάστηκε στον αγαπημένο σου Στέλιο, ήσουν στο νοσοκομείο δίπλα του σαν μάνα και πατέρας. Είχες όμως κοντά σου την αγάπη και συμπαράστασή μας.
Από τότε άρχισαν οι περιπέτειές σου, μέχρι που έφθασε το μεγάλο κτύπημα στις 30 Δεκεμβρίου του ’98. Αδερφέ μας, τότε σήκωσες τον βαρύ σταυρό στο Γολγοθά, με το μεγάλο πλήγμα της απώλειας του παιδιού σου. Όμως στάθηκες παλληκάρι, δυνατός ψιθυρίζοντας πάντα μόνος σου «με τον δικό του καημό βραδιάζει – ξημερώνει, μα ούτε στους λόγους πια ο νους μου δε μερώνει».
Ήρθε όμως και μια μέρα, χαράς με τον αρραβώνα και γάμο του αγαπημένου σου Στέλιου με την Ελευθερία Αναγνωστάκη που τόσο πολύ λάτρεψες, και ζούσες αυτή την ευτυχία.
Όμως, αδερφέ μας, δεν αξιώθηκες να γευτείς την χαρά εγγονού που θα ξανάφερνε στην ζωή το όνομα του αξέχαστου χαμένου Ηλία μας. Η μοίρα δεν σου επεφύλαξε αυτή την δικαίωση! Έφυγες αγαπημένε μας, η ανάμνησή σου θα καίει σαν αναμμένο κάρβουνο την καρδιά μας, μα και η θύμηση της καλοσύνης σου θα μας γεμίζει θαλπωρή και θα είναι μάθημα ζωής, για μας η εγκαρτέρηση και η αξιοπρέπεια στον πόνο της ψυχής και του κορμιού σου.
Με πόνο και αιώνια αγάπη
Ελένη Λουλαδάκη