Ο Μίλτος Πασχαλίδης μελοποιεί και μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα ερμηνεύουν το ποίημα που έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Το τραγούδι ονομάζεται «»Στη χώρα των αθώων» και είναι το πρώτο στον, ομώνυμο, νέο δίσκο του Μίλτου Πασχαλίδη, που θα κυκλοφορήσει σε λίγες εβδομάδες.
Το loaded.gr παρουσιάζει σε αποκλειστικότητα το τραγούδι, ενώ μαζί με τους δύο ερμηνευτές ήταν να βρίσκεται και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Κάντε κλικ εδώ για να το ακούσετε.
Σε συνέντευξή του στο ogdoo.gr, τον περασμένο Δεκέμβριο, ο Πασχαλίδης είχε μιλήσει για τον καινούριο του δίσκο: «Ο δίσκος ξεκίνησε με ένα τραγούδι, το ομώνυμο τραγούδι Στη χώρα των αθώων, που είχα στο μυαλό μου να είναι ένα τραγούδι, είναι το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Το μελοποίησα αρχές Σεπτέμβρη με σκοπό να το πούμε παρέα με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Λαυρέντη.
Όταν έφυγε ο Λαυρέντης το σοκ που υπέστην ήταν τόσο μεγάλο που αποφάσισα για να ξεφύγω από αυτή τη μαύρη τρύπα που μπήκα, να φτιάξω μια ολόκληρη εργασία που να στηρίζεται στην ιδέα της χώρας των αθώων.
Κι έτσι φτιάχνεται μια εργασία ολόκληρη, που έχει μέσα 10 τραγούδια, έχει μέσα στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Άλκη Αλκαίου, του Οδυσσέα Ιωάννου και δικούς μου. Σε δύο τραγούδια η μουσική είναι του Θάνου Μικρούτσικου και ένα από αυτά το τραγουδάμε ντουέτο με το Θάνο. Έχουμε ένα ντουέτο με τον Γιώργο Νταλάρα, ένα ντουέτο με τον Φοίβο Δεληβοριά και ο Γιώργος λέει ένα τραγούδι ακόμα.
Ο τίτλος του δίσκου θα είναι «Στη χώρα των αθώων», είναι μια φράση του Ελευθερίου μέσα στο ποίημα (σ.σ για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη). Το ποίημα ήταν άτιτλο, το τραγούδι το ονόμασα «Στη χώρα των αθώων» και ομοίως τον δίσκο.
Ο δίσκος θα συνοδεύεται από κείμενα δικά μου, από όλους τους στίχους, από φωτογραφικό υλικό από το στούντιο. Τα κείμενα θα είναι ουσιαστικά το ιστορικό της δημιουργίας όλων των τραγουδιών. Γιατί δεν είναι όλα τωρινά, το κάθε τραγούδι έχει μια ιστορία .
Υπάρχουν φορές που βρίσκω ενδιαφέρον αυτή η ιστορία να μένει μυστήριο, είναι και κάποιες φορές που νομίζω ότι η ιστορία των τραγουδιών, πρέπει να αποτυπώνεται, πρέπει να τη λέμε, γιατί έχει μια σημασία για κάποιον που τελικά μπορεί να αγαπήσει κάποιο τραγούδι, να ξέρει πως αυτό ξεκίνησε να φτιάχνεται και πως ολοκληρώθηκε.
Τα τραγούδια έχουν μια ευθεία σύνδεση μεταξύ τους. Είναι ο πιο πολιτικός δίσκος που έχω κάνει μέχρι τώρα. Γιατί ως γνωστόν σ’ αυτή τη χώρα δε φταίει κανείς για τίποτα.
Ο δίσκος εκφράζει αυτό που νιώθω για ότι συμβαίνει σήμερα γύρω μου.»
Στη χώρα των αθώων» (Μάνος Ελευθερίου- Μίλτος Πασχαλίδης)
Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας.
Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς;
Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας
Και οι εχθροί είναι εραστές με εκβιασμούς.
Των δράκων γάλα πίνουν μόνο και φαρμάκι.
Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.
Στους ουρανούς θ’ αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν.
Ξέρουν αυτοί. Το φωτοστέφανο χρυσό.
Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν
κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.
Όχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα.
Μ’ ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα.
Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες, κοντά τους
να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό
κυνηγημένος απ΄ το σώμα σου στους βάλτους
βρήκες ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό.
Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων
Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων.
Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως (1)
στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά.
Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος
μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά.
Ω επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις.
Τα μαχαιρώνεις και λυσσάς κι όλο σπαράζεις.
Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει;
Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά;
Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει
την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά.
Σ’ άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες.
Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες.
Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων.
Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,
δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων
γι’ αυτούς που ζούνε συντροφιά μ’ έναν χαφιέ.
Λυσσούν να σ’ εύρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.
Κι η ομερτά (2) στις καφετέριες καντήλι.
Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία
αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής.
Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία.
Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.
Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.
Μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία.
1. Ο αγρός του Κεραμέως
Χωράφι που ανήκε σε κάποιον κεραμοποιό και αγοράστηκε με τα τριάντα αργύρια που επέστρεψε ο Ιούδας στους Γραμματείς, μετανιωμένος για την προδοσία του Ιησού. Το Συμβούλιο αποφάσισε να μην βάλει τα «ματωμένα» χρήματα πίσω στον ταμείο και αγόρασε μ αυτά έναν αγρό για να θάβονται οι εξοστρακισμένοι. Γι αυτό και ονομάζεται και «αγρός του αίματος».
2. Ομερτά
Ο όρκος σιωπής που επέβαλλε η Μαφία στα μέλη της. Η αθέτησή του ισοδυναμούσε με θάνατο.