Του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή *
Τα δάκρυα της χαροκαμένης μάνας δεν θα γλυκάνουν ποτέ όσο θα ζει, πάντα θα τρέχουν πικρά. Μοιάζουν με τη θάλασσα που όσο γλυκό νερό και αν της ρίξουμε εκείνη θα παραμείνει αλμυρή. Αυτό το γράφω για σένα νέε και για σένα απερίσκεπτε οδηγέ που καβαλάς το όχημα σου και όποιον πάρει ο χάρος. Εκτός από τη δική σου ζωή νέε μου, αφαιρείς και τη ζωή συνανθρώπων σου, κάτι που δεν έχεις το δικαίωμα αυτό. Σκέψου νέε τα νιάτα σου, σκέψου τους γονείς σου και τους δικούς σου ανθρώπους αλλά πολύ περισσότερο σκέψου τη δόλια σου τη μάνα που πίνει νερό στο όνομά σου και βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά σου μάτια.
Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν τέλος τα τροχαία δυστυχήματα στους δρόμους της Κρήτης, ειδικότερα τον τελευταίο καιρό. Σε πολύ τακτά διαστήματα όλο και κάποιο καινούργιο δυστύχημα ανακοινώνεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κάνοντάς μας όλους να προβληματιζόμαστε λέγοντας όλοι περίλυπα: πότε επιτέλους θα σταματήσει αυτό το κακό; Πόσες ζωές πρέπει ακόμα να θυσιαστούν στο Μολώχ της ασφάλτου ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι τα τροχαία δυστυχήματα έχουν πάρει πλέον πολύ ανησυχητικές διαστάσεις; Μέρα με τη μέρα πληθαίνουν και πρέπει επιτέλους να κάνουμε κάτι να σταματήσουμε αυτή τη μάστιγα ή τουλάχιστον να την ελαττώσουμε κάπως. Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε φεύγοντας από το σπίτι μας «βοήθησέ με θεέ μου, μη μου συμβεί κάτι κακό στον δρόμο». Τι φταίει όμως γι’ αυτό; Ποίοι είναι αυτοί οι παράγοντες που βοηθάνε προς αυτήν την κατεύθυνση; Εγώ πιστεύω ότι εκτός από τον άνθρωπο είναι πολλά πράγματα που βοηθούν.
Πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να αρχίσουμε να τα διορθώνουμε. Πρέπει πρώτα – πρώτα, να δώσουμε να καταλάβει ότι ο όποιος γονιός δεν έχει το δικαίωμα να δίνει το αυτοκίνητό του ή το μηχανάκι του στο παιδί του, ελαφρά την καρδία, προκαλώντας εκείνο διάφορα δυστυχήματα που πολλές φορές τα αποτελέσματά του είναι μη αναστρέψιμα. Επίσης δεν πρέπει τα μύρια προβλήματα που μας ταλανίζουν να τα κουβαλάμε μαζί μας, πιάνοντας το τιμόνι και προσπαθώντας να τα λύσουμε τηλεφωνώντας με το κινητό μας και εφόσον οδηγούμε. Βέβαια, δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος που θα υποδείξω τρόπους προς αποφυγή των δυστυχημάτων όμως ως άνθρωπος θέλω μέσω της σελίδας της εφημερίδας, να σμίξω και εγώ τη φωνή μου με τις μύριες άλλες φωνές ευελπιστώντας ότι θα φέρουμε όλοι μαζί κάποιο καλό αποτέλεσμα στο εγγύς μέλλον.
Τώρα, είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι όσο τα χρόνια περνούνε, τόσο αυξάνονται και τα δυστυχήματα και οι λόγοι είναι πάρα πολλοί. Ένας εξ’ αυτών είναι ότι ενώ πληθαίνουν τα τροχοφόρα με ιλιγγιώδη ρυθμό, το οδικό δίκτυο τουλάχιστον της Κρήτης, δεν βελτιώνεται ανάλογα. Παραμένει εδώ και αρκετά χρόνια το ίδιο αν εξαιρέσουμε ελάχιστες περιπτώσεις. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται γι’ αυτό αλλά πρέπει κάποια στιγμή να σκύψουμε με πολύ σοβαρότητα και να αρχίσουμε σιγά – σιγά να το βελτιώνουμε. Ειδικότερα το οδικό δίκτυο της δυτικής Κρήτης, κι ας με συγχωρήσουν γι’ αυτό οι κάτοικοι των άλλων νομών της Κρήτης μας, μόνο οδικό δίκτυο δεν είναι για τα σημερινά δεδομένα.
Τελειώνοντας δε το σημερινό μου άρθρο, θέλω να τονίσω, ότι στον πόλεμο μεταξύ ζωής και θανάτου, ο μεν θάνατος είναι πάρα πολύ καλά εξοπλισμένος και καθημερινά εξοπλίζεται με όλο και πιο σύγχρονα φονικά όπλα, ενώ η ζωή παραμένει απροστάτευτη. Η ζωή όμως διαθέτει την λογική, ένα όπλο που αν το χρησιμοποιήσουμε σωστά, θα υπερνικήσουμε την πανοπλία του θανάτου. Στα χέρια μας είναι. Ευελπιστώ ότι πολλοί συνάνθρωποί μου, ειδικότερα οι νέοι, θα δώσουν κάποια προσοχή στα λόγια του σημερινού άρθρου μου.
* Συγγραφέας – ποιητής, Μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων