Αδελφέ μου Γιάννη, σαν εχθές μου φαίνεται που έφυγες, σε ηλικία μόλις 57 ετών, από τον μάταιο αυτό κόσμο. 19 Νοεμβρίου του 2001 μας άφησες κτυπημένος από τον καρκίνο, μα είναι σαν να μην έφυγες, αφού είσαι παρών στις σκέψεις μας, στα όνειρά μας.
Μέρα και νύχτα, μεγάλε μου αδελφέ, σε θυμούμαστε όλοι. Προπαντός η οικογένειά σου. Η αγαπημένη σου Μιμίκα και τα αγαπητά σου παιδιά, ο γιός σου Βασίλης, η κόρη σου Αγγελίνα, η αδελφή σου Μαρίκα. Αλλά και ‘γω αδελφέ μου γιατί μαζί συμπορπατούσαμε στους δρόμους του αγώνα για την Αλλαγή, για μια άλλη Ελλάδα της δικαιοσύνης, της προκοπής που να ανήκει στους Έλληνες.
Τιμήθηκες από τους Αθηναίους που σε ανέδειξαν Δημοτικό Σύμβουλο στο Δήμο της Αθήνας και επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης. Σε τίμησε το ΠΑΣΟΚ και ο εκλεκτός της καρδιάς σου ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου ως υποψήφιο βουλευτή Αθήνας.
Μια ζωή αγώνες. Από τον Σύλλογο Κρητών Σπουδαστών όπου μαζί με τον αξέχαστο αγωνιστή Μανόλη Συμβουλάκη, τον Δημήτρη Σαρρή και άλλους, δώσατε τη μάχη στα χαρακώματα με πληθώρα εκδηλώσεων στην Κρήτη και στην Αθήνα που ανέβασαν το δημοκρατικό φρόνημα του λαού μας.
Δυστυχώς, αδελφέ μου, η δικτατορία έκλεισε τον Σύλλογο Κρητών και κυνήγησε τους πρωτεργάτες του.
Θυμάμαι, Γιάννη, το βράδυ του Πολυτεχνείου, 17 Νοέμβρη 1973, τότε που οι σφαίρες ντουμ-ντουμ με τη χρήση σιγαστήρων έσπερναν τον θάνατο στους γύρω χώρους του Πολυτεχνείου, στο Μουσείο, στην Στουρνάρα και αργότερα στην Αλεξάνδρας, όπου ρουφιάνοι της Χούντας χρησιμοποιώντας τα νοσοκομειακά βιαιοπραγούσαν και συνελάμβαναν τους αγωνιζόμενους κατά της Χούντας.
Εκεί, αδελφέ μου, χαθήκαμε, ενώ κατέβαιναν τα άρματα μάχης, ισοπεδώνοντας ότι όχημα εβρίσκοντο παρκαρισμένο ση Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τότε, εκτός από την προσπάθεια διάσωσής μας, σκεπτόμαστε ο ένας τον άλλο και η ανησυχία είχε κτυπήσει κόκκινο. Τα τηλέφωνα είχαν κοπεί ή είχαν σοβαρά προβλήματα. Παρά ταύτα κατάφερα να επικοινωνήσομε από τους τηλεφωνικούς θαλάμους της πλατείας Βικτωρίας. Η χαρά μου ήταν ανείπωτη. Ήσουνα σώος. Μέσα από τις σφαίρες που έπεφταν την ώρα εκείνη από το κτίριο του ΟΤΕ διέφυγα και σε λίγο νταμώσαμε.
Τι να πρωτοθυμηθώ, αδελφέ μου Γιάννη. Γιάννη μας, καμάρι της οικογένειάς μας.
Ο συναισθηματικός σου κόσμος ανυπέρβλητος. Ευαίσθητος σε κάθε πρόβλημα συνανθρώπου σου. Βοήθησες πολλούς και υπεράσπισες πάντα τους αδύνατους.
Σε θυμόμαστε πάντα, τόσο που σ’ έχομε καθημερινά κοντά μας.
Ζεις στη σκέψη και στα όνειρά μας και μας γεμίζεις αγαλλίαση.
Γιατί μόνο ευχάριστες αναμνήσεις μας άφησες
Ο αδελφός σου
Νίκος Αγγελάκης
