Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F.
Καθώς διανύουμε τις πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς, κυριαρχεί μια γενική αίσθηση φόβου στις κυρίαρχες κυβερνήσεις. Και είναι δύσκολο να βρεθεί ένα ίχνος αισιοδοξίας. Σχολιαστές στα συστημικά αστικά ΜΜΕ, με συνεχείς αναλύσεις, προσδιορίζουν ότι το 2016, θα υπάρξει ένα βαθύ σοκ, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η άρχουσα τάξη υπερασπίζοντας τη θέση της, προσπαθεί να καλύψει την πραγματική εικόνα του καπιταλισμού, μέσα από ψέματα και υποκρισία. Ο πόλεμος στη γλώσσα της ισότητας και της ελευθερίας, είναι χαρακτηριστικό της περιόδου της κρίσης. Με τα βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, επιβλήθηκε ένα σύστημα εκμετάλλευσης, στην ανισότητα, στην καταπίεση, στον πόλεμο. Και όταν οι ψευδαισθήσεις διαλυθούν, θα εμφανιστεί η ουσία.
Η οικονομική κρίση, δημιουργώντας κοινωνική και πολιτική ανισότητα, συναντήθηκε με τις έντονες γεωπολιτικές συγκρούσεις, που το 2015 έφεραν τον κόσμο πιο κοντά στον πόλεμο. Σχεδόν κάθε μέρος του κόσμου είτε έχει γίνει πεδίο μάχης ή πρόκειται να γίνει νέα εστία πολέμου.
Ο ιμπεριαλισμός λειτουργεί στο επίπεδο της αναλγησίας και της εγκληματικότητας και μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη περίοδο του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Ολόκληρες χώρες και οι λαοί τους, σπαράσσονται με αγριότητα, θυμίζοντας τη βομβιστική επίθεση στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στο νοσοκομείο στο Αφγανιστάν τον Οκτώβριο του 2015. Αυτοί οι πόλεμοι ξεκίνησαν με το πρόσχημα της διεθνούς νομιμότητας.
Η μεγάλη δύναμη (ΗΠΑ), που δημιούργησε 2 καταστροφικούς πολέμους τον 20ο αιώνα, αναδύεται ξανά ως βασική δύναμη των παγκόσμιων σχέσεων. Η αδυσώπητη του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού προς τον πόλεμο, μπορεί την να φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με την Ρωσία και την Κίνα, αλλά και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το περασμένο έτος, η Γερμανία κατέβαλε σημαντική προσπάθεια, για να επιβεβαιώσει την κυρίαρχη θέση της στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Για άλλη μια φορά η Γερμανική άρχουσα τάξη, αναπτύσσει σχέδια για τον έλεγχο εκτός Ευρώπης, όλου του κόσμου, μέσω της οικονομικής της δύναμης.
Στη χρονιά που πέρασε, οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο, απέκτησαν μεγαλύτερη συνείδηση των κοινωνικών και πολιτικών που αντιμετωπίζουν. Τα πολιτικά προβλήματα τίθενται με τεράστια ευκρίνεια. Ότι ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει μια υπαρξιακή κρίση είναι πλέον αυτονόητο. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Πως θα επιλυθεί αυτή η κρίση; αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται καθώς ξεκινά ο καινούργιος χρόνος, το 2016. Την “βρώμικη” δουλειά, αναλαμβάνει να την κάνει το ΔΝΤ μέσα από τις παρεμβάσεις του. Αυτές περιλαμβάνουν τον σφετερισμό της εθνικής κυριαρχίας, τις ιδιωτικοποιήσεις και την μείωση των κοινωνικών δαπανών, των μισθών, των συντάξεων, καθώς και την διασφάλιση στην προτεραιότητα εξόφλησης του χρέους. Το ΔΝΤ ενεργεί ως “κρυφός” σύμμαχος για της μεγάλες τράπεζες, με πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές.
Η στρατηγική τόσο του ΔΝΤ, όσο και των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, είναι ο απόλυτος έλεγχος κυβερνητικών και υπηρεσιακών θέσεων, στις χώρες υπό κρίση, παράδειγμα τη Ελλάδα. Έτσι κινούν τα νήματα, σε πολλές περιπτώσεις με τις “μαριονέτες” που έχουν υπό έλεγχο στις πιο αδύναμες χώρες, πολιτικούς η στελέχη της κρατικής μηχανής, καθώς και ελεγχόμενα με δάνεια ΜΜΕ.
Έχει τεράστιο ενδιαφέρον πως προκρίνονται, επιλέγονται, εγκρίνονται, προσεγγίζονται και ελέγχονται τα πολιτικά πρόσωπα που καταλαμβάνουν καίριες θέσεις, στις υπό έλεγχο χώρες
