Τρεις εβδομάδες μετά την απώλεια του συζύγου της από κορονοϊό στα Χανιά, μια 40χρονη άνοιξε την καρδιά της στην ΕΡΤ Χανίων και μίλησε για τα τραγικά 24ωρα που βύθισαν την οικογένεια της στο πένθος. “Υπήρξε θετικό κρούσμα στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον στις 10 Δεκεμβρίου. Κάναμε όλοι τεστ και βγήκαμε αρνητικοί. Ο σύζυγος μου έκανε συνέχεια τεστ, λόγω δουλειάς, και βρέθηκε θετικός έξι μέρες μετά, την Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου. Είχε κάνει στο φαρμακείο rapid test το βράδυ της Τετάρτης και ήταν αρνητικό.
Το πρωί της Πέμπτης είχε πάει στη δουλειά αλλά πονούσαν τα κόκκαλα του και είχε έντονο πονοκέφαλο. Του πρότειναν να πάει στα ιατρεία να του κάνουν τεστ και τότε βγήκε θετικός. Αμέσως πήγαμε και κάναμε μοριακό, το οποίο καθυστερούσε κάποιες ώρες να βγει. Στο μεταξύ πήγαμε στο φαρμακείο της γειτονιάς μας που είχε κάνει τεστ το προηγούμενο βράδυ και έκανε ξανά rapid και βγήκε και εκεί θετικό.
Εμείς με τα παιδιά είμασταν αρνητικοί, αμέσως όμως επικοινώνησα με το σχολείο και το φροντιστήριο του μικρότερου παιδιού μας και τους ενημέρωσα ότι δεν θα πάει τις επόμενες ημέρες, παρά το πρωτόκολλο του ΕΟΔΥ. Το κάναμε για λόγους ασφαλείας, άλλωστε σε μια εβδομάδα τα σχολεία θα έκλειναν για τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Μόλις γυρίσαμε σπίτι μπήκε καραντίνα και αμέσως την ίδια μέρα ξεκίνησε θεραπεία. Αντιβίωση, βιταμίνες, προβιοτικά, συν εισπνεόμενα. Πήραμε ακόμα και συσκευή για να γίνεται σωστά η λήψη των εισπνεόμενων, ενώ ήταν συνεχώς με το οξύμετρο και μετρούσε το οξυγόνο του. Δεν είχε άλλα συμπτώματα και η θερμοκρασία του ανέβηκε μέχρι 37.
Ο σύζυγος μου δεν είχε εμβολιαστεί, αλλά δεν ήταν αντιεμβολιστής. Είχε προσωπικό φόβο επειδή είχε νοσήσει παλαιότερα με καρκίνο. Θα μπορούσαμε να τον πείσουμε, αλλά είχε φωλιάσει ο φόβος μέσα του ότι θα ξαναπεράσει κάτι πάλι με καρκίνο, επειδή κάθε 6 μήνες πήγαινε στους ογκολόγους. Το καλοκαίρι στην Αθήνα στον προηγούμενο έλεγχο όλοι οι γιατροί του είπαν να εμβολιαστεί.
Το Νοέμβριο εμβολιάστηκα εγώ τα παιδιά και η μητέρα μου. Το μικρότερο παιδί μας μόνο δεν πρόλαβε γιατί στο μεταξύ νόσησε, θα εμβολιαστεί σε λίγο καιρό. Επειδή σαν οικογένεια τα συζητούσαμε όλα, μιλήσαμε με τα παιδιά και αποφασίσαμε ότι δεν θέλουμε να του “επιβάλλουμε” να εμβολιαστεί γιατί σκεφτόμασταν και τους δικούς του φόβους.
Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε με τα παιδιά να τον αφήσουμε να κάνει ότι νομίζει ο ίδιος, γιατί το παραμικρό να συνέβαινε με την υγεία του δεν θα αντέχαμε τις τύψεις. Οι γιατροί του έλεγαν να το κάνει, ότι και άλλοι που έχουν περάσει ή νοσούν με καρκίνο εμβολιάζονται και είναι καλά και είχε αρχίσει και το σκεφτόταν μιας και τον Φεβρουάριο είχε πάλι ραντεβού με τους γιατρούς στην Αθήνα.
Και φτάνουμε την Τρίτη 21 Νοεμβρίου που το οξυγόνο του πέφτει στο 91. Πάμε στο νοσοκομείο, είχε κόπωση και πόνο στα κόκκαλα, αλλά δεν είχε δύσπνοια, ούτε πυρετό. Του μέτρησαν το οξυγόνο και ήταν πάλι 91. Ρώτησε αν θα του κάνουν ακτινογραφία και του απάντησαν ότι θα πρέπει να περιμένει γιατί υπήρχαν άλλα περιστατικά που προηγούνταν και μου λέει “πάμε”. Την Τετάρτη είχε πάλι οξυγόνο 91 και την Πέμπτη το ίδιο. Τότε μας πρότεινε η φαρμακοποιός μας να πάρει και ένα χάπι κορτιζόνης να τον βοηθήσει με το οξυγόνο, όπως και έγινε. Την Πέμπτη το απόγευμα μου έκανε νόημα χαρούμενος από το παράθυρο το σήμα της νίκης με τα δύο χέρια καθώς το οξυγόνο του είχε πάει 94 αλλά μετά έπεσε και πάλι 91. Μάλλον είχε ανέβει από την κορτιζόνη.
Λίγες ώρες αργότερα την Παρασκευή στη 1 τα ξημερώματα ξυπνάει και το οξυγόνο του ήταν 74. Παρ’ όλα αυτά ήταν καλά. Πήγαμε αμέσως στο νοσοκομείο και έδωσε ο ίδιος τα στοιχεία του στη νοσηλεύτρια και τη γιατρό που ήρθαν να τον εξετάσουν. Ούτε πυρετό ούτε βήχα είχε, σαν να ήθελε να μου τον πάρει ο Θεός…
Μόλις τον εξέτασαν μου είπαν να μη φοβάμαι και ότι θα πρέπει να του κάνουν εισαγωγή για το χαμηλό οξυγόνο του. “Δεν μπορώ να του επιτρέψω να φύγει, έχει χαμηλό οξυγόνο θα του κάνουμε εισαγωγή”, με ενημέρωσε η γιατρός και έφυγα. Ήταν στις 02.00 μετά τα μεσάνυχτα παραμονή Χριστουγέννων. Την επόμενη μέρα, Χριστούγεννα μιλούσαμε στο τηλέφωνο, μας έκανε βιντεοκλήσεις. Το μεσημέρι τον ενημέρωσαν ότι θα τον διασωληνώσουν αλλά δεν μας το είπε. Ούτε αν πονούσε μας είπε. Η τελευταία βιντεοκλήση που μας έκανε ήταν μεταξύ 17.30 με 19.00. Του είπα: “Σε παρακαλώ μην μας παίρνεις τηλέφωνο και κουράζεσαι όταν μιλάς. Στείλε μας μηνύματα”. Δεν μας ξαναέκανε βιντεοκλήση, μετά μας έπαιρνε μόνο τηλέφωνο.
Στο τελευταίο τηλεφώνημα μας είπε, “σας αγαπώ”, πολύ κουρασμένα. Αν ήταν στο χέρι του θα είχε πάρει τηλέφωνο. Για να μην πάρει δεν θα ήταν καλά. Στις 20.30 τον διασωλήνωσαν. Η γιατρός που τον είχε αναλάβει με πήρε τηλέφωνο αργότερα το ίδιο βράδυ και δεν μου άφηνε περιθώριο. Μου είπε, ο σύζυγός σας είναι ένα βαρύ περιστατικό και η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Απόψε έγινε διασωλήνωση αν τα καταφέρει και ανταπεξέλθει το επόμενο δεκαήμερο είμαστε σε καλό δρόμο. Για την ώρα κρατήστε ότι το συγκρατεί το οξυγόνο.
Την άλλη μέρα μου είπαν ότι συνεχίζουμε και είμαστε σε πολύ κρίσιμη κατάσταση και τη Δευτέρα το πρωί με πήραν τηλέφωνο. Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο έσφιξα το στήθος μου, δεν ήμουν καλά τις προηγούμενες ημέρες είχα ένα ένστικτο. Ήταν ένας άντρας και μου είπε ότι έπαθε ανακοπή. Προσπαθούσαν μία ώρα να τον επαναφέρουν, χωρίς αποτέλεσμα… Γονάτισα.
Τα παιδιά μας έχουν σταθεί βράχοι. Είναι τρία θαυμάσια παιδιά. Χάσαμε ένα διαμάντι, νομίζω είναι ο καλύτερος άνθρωπος στον πλανήτη. Αυτή που δεν μπορεί να το αντέξει είμαι εγώ, αλλά θα το αντιμετωπίσω.
Τι θα έλεγα σε όσους φοβούνται να κάνουν το εμβόλιο; Θα τους έλεγα φυσικά να το κάνουν.