Του Γιάννη Αγγελάκη
Με την πρώτη οργανωμένη αντίδραση τους στην απόφαση για πολεοδόμηση του στρατόπεδου Μαρκόπουλου το 2007, οι πολίτες των Χανίων που συμμετείχαν στη συνέλευση της 17/4/2007 ζητούσαν:
– Την εξ ολοκλήρου παραχώρηση του χώρου του Στρατοπέδου στο Χανιώτικο λαό.
– Να είναι ελεύθερος Δημόσιος χώρος για όλους τους κατοίκους της πόλης μας.
– Όχι περίκλειστες αθλητικές εγκαταστάσεις, κερκίδες, σκυροδέματα και ταρτάν.
– Όχι κτιριακές εγκαταστάσεις, αναψυκτήρια, καφετέριες κ.α.
– Να γίνει χώρος πρασίνου με το πολύ ένα σχολικό κτίριο.
Ακολούθησαν πολλές μαζικές κινητοποιήσεις, η συλλογή 12.000 υπογραφών σε κείμενο που εξέφραζε το αίτημα να μετατραπεί το Στρατόπεδο σε χώρο πρασίνου, πολλές ομόφωνες αποφάσεις Δημοτικών Συμβουλίων στο ίδιο μήκος κύματος με τα αιτήματα της πρωτοβουλίας των πολιτών.
Μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα.
Σήμερα, 12 χρόνια μετά, το Στρατόπεδο Μαρκόπουλου δίνεται στο Δήμο Χανίων με ετήσιο αντίτιμο 80.000 ευρώ.
Σύμφωνα με το σχεδιασμό στα 8 από τα 53 στρέμματα θα κατασκευαστούν κτίρια, κάτι που δεν ικανοποιεί πολλούς απ’ όσους αγωνίστηκαν που ταχθηκαν ενάντια στη τσιμεντοποίηση και υπέρ της μετατροπής όλου του στρατοπέδου σε χώρο πρασίνου.
Όμως, ακόμη κι έτσι, στα δικά μου τα μάτια, η εξέλιξη είναι θετική.
Και θα είναι πραγματικά θετική εφόσον προχωρήσει ο σχεδιασμός για τη δημιουργία χώρου πρασίνου.
Στα Χανιά πραγματοποιήθηκε η υπογραφή της Συμφωνίας παρουσία όλων των βουλευτών και υπουργών του νομού καθώς και του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. Έγιναν δηλώσεις με τον Δήμαρχο να χαρακτηρίζει την ημέρα “ιστορική” για το Δήμο και τους βουλευτές να μιλούν για δικαίωση του αγώνα των πολιτών.
Όμως το Στρατόπεδο Μαρκόπουλου δεν ήταν το μόνο που άλλαξε χέρια.
Και στο Ηράκλειο το στρατόπεδο Μπετεινάκη πέρασε στην κυριότητα του Δήμου Ηρακλείου. Παρόμοιες εξελίξεις, όπως προανήγγειλε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Αποστολάκης, θα υπάρξουν σε Λάρισα και Κοζάνη.
Απ’ όσο γνωρίζω στις άλλες περιοχές, δεν υπήρξαν κινητοποιήσεις κάτοικων, όμως τα στρατόπεδα θα παραδοθούν στους Δήμους.
Οι κινητοποιήσεις των πολιτών στα Χανιά διαμόρφωσαν τις συνθήκες ώστε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας να προχωρήσει σε παραχωρήσεις στρατοπέδων και σε άλλες περιοχές στην Ελλάδα, περιοχές στις οποίες δεν υπήρξαν κινητοποιήσεις; Συντέλεσαν στη διαμόρφωση μίας πολιτικής; Αν αυτό ισχύει, αποτελεί ακόμη μία νίκη για τους πολίτες.
Προφανώς όμως σε αυτά τα ζητήματα πέρα από την αποφασιστικότητα των πολιτών να διεκδικήσουν, εξίσου ή και μεγαλύτερη σημασία έχει και η πολιτική βούληση ώστε να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των πολιτών. Βούληση που είχε η σημερινή κυβέρνηση στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Χθες λοιπόν ήταν μία ημέρα χαράς για τα Χανιά. Σήμερα όμως Σάββατο και αύριο Κυριακή είναι και πάλι ημέρες αγώνα.
Βλέπετε, υπάρχουν αγώνες που ενώ περνούν τα χρόνια παραμένουν αδικαίωτοι. Αγώνες που έχουν υπάρξει ανά περιόδους πολύ μαζικοί, που η αποφασιστικότητα των πολιτών ήταν πολύ μεγάλη, αγώνες με μεγαλύτερη διάρκεια από αυτή για το Στρατόπεδο Μαρκοπούλου, των οποίων όμως τα αιτήματά ποτέ δεν ικανοποιήθηκαν γιατί ποτέ δεν υπήρξε η πολιτική βούληση για να ικανοποιηθούν, όποια πολιτική δύναμη και να κυβέρνησε.
Αυτός ο αγώνας είναι ο αγώνας κατά των αμερικανονατοϊκών βάσεων που βρίσκονται στα Χανιά.
Στα Χανιά, οι βάσεις επεκτείνονται, οι δραστηριότητές τους πυκνώνουν αναλαμβάνοντας πλέον ρόλο και στην διασφάλιση των εξορύξεων νότια της Κρήτης.
Το καθεστώς ετεροδικίας συνεχίζει να υφίσταται δημιουργώντας πολίτες δύο κατηγορίας, πολίτες που τυγχάνουν διαφορετικής αντιμετώπισης από το νόμο. Λες και η δημοκρατική διαδικασία και τα δικαιώματα σταματούν εκεί που ξεκινούν οι βάσεις.
Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΤΟ.
Με αυτή την αφορμή στα Χανιά θα πραγματοποιηθούν δύο διαφορετικές κινητοποιήσεις.
Το Σάββατο αναρχικές συλλογικότητες από όλη την Κρήτη θα διαδηλώσουν. Την Κυριακή θα ακολουθήσει η μεγάλη κινητοποίηση των Επιτροπών Ειρήνης της Κρήτης.
Ανεξαρτήτως τι πιστεύει ο καθένας, αν είναι αριστερός, δεξιός, ή κεντρώος, το ζήτημα των βάσεων είναι κυρίαρχα ζήτημα δημοκρατιας. Γι’ αυτό θα πρέπει να μας αφορά όλους. Όλους τους Χανιώτες που γνωρίζουν ότι η πορεία αυτού του τόπου ορίζεται εν πολλοίς όχι μόνο από τη δημοκρατική διαδικασία αλλά και από τις δραστηριότητες των βάσεων και τα όρια που η ύπαρξή τους θέτει στον όποιο σχεδιασμό για τον νομό και τις ζωές μας.
Γι’ αυτό, η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις κατά των βάσεων είναι αναγκαία.
Όχι επειδή τα αιτήματα που θέτονται θα ικανοποιηθούν. Όχι γι’ αυτό. Ουδείς που συμμετέχει έχει αυτή την ψευδαίσθηση. Αλλά επειδή είναι αναγκαίο να εκφράζεται η αντίθεση των πολιτών στην ύπαρξή τους, να επικαιροποιείται η γνωστοποίηση προς όλες τις πλευρές ότι η ύπαρξή τους δεν έχει καμία συναίνεση. Ότι η ύπαρξή τους επιβάλλεται από άλλους ενάντια στη βούληση των πολιτών.
Κάποιοι αγώνες απλά δε γίνεται να δικαιωθούν.
Το γεγονός ότι δε μπορούν να δικαιωθούν δε σημαίνει ότι δεν είναι δίκαιοι και αναγκαίοι. Ότι δεν είναι βαθιά στον πυρήνα τους αγώνες για τη δημοκρατία.
Γιατί εν τέλει, αυτή η αδυναμία που υπάρχει να δικαιωθούν, κάνει αυτούς τους αγώνες ακόμη πιο αναγκαίους.
