Πέρασαν μόλις δύο χρόνια, από τη μοιραία εκείνη νύχτα όπου ένας ασυνείδητος οδηγός που έτρεχε με πάνω από 100 χλμ. παρέσυρε και σκότωσε την 21χρονη Χανιώτισσα Έμμα Καρυωτάκη εγκαταλείποντάς την αιμόφυρτη στην άσφαλτο στην Καμάρα στη Θεσσαλονίκη.
Εκείνο το μοιραίο βράδυ η 21χρονη φοιτήτρια είχε φτάσει από τα Χανιά στη Θεσσαλονίκη και θα πήγαινε να επισκεφθεί μία φίλη της που είχε γενέθλια, όμως δεν πρόλαβε.
Η περίπτωση της Έμμας συγκλόνισε το πανελλήνιο όχι μόνο γιατί έφυγε τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα, αλλά γιατί οι γονείς της πήραν την απόφαση να δωρίσουν τα όργανά της, «ήταν κάτι που είχε ζητήσει η ίδια να γίνει αν της συνέβαινε κάτι, ήθελε να δωρίσουμε τα όργανά της» μάς λέει η μητέρα της, Κέλλυ Καμπάκη.
Η αλήθεια είναι πως συνομιλώντας με μία μάνα που χάνει το παιδί της δεν μπορείς να πεις και πολλά. Βασικά, δεν μπορείς να πεις τίποτα. Δεν υπάρχουν λόγια. Δεν βρίσκει κανείς λέξεις. Ωστόσο, η μητέρα της Έμμας, θέλει να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη της κόρης της και είναι χείμαρρος.
«Μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια σκέφτομαι τι έχω περάσει και νιώθω ότι έχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή. Από την, άλλη είναι σαν να έχει φύγει να πάει στη Θεσσαλονίκη να παρακολουθήσει τα μαθήματά της. Είναι τόσο αντίθετα συναισθήματα. Αυτά που έχω ζήσει τα τελευταία 2 χρόνια δεν τα εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου» μάς λέει συγκινημένη η μητέρα της Έμμας, Κέλλυ Καμπάκη.
«Δεν έχω δει ούτε μία φωτογραφία από το τροχαίο»
«Δεν έχω δει ούτε μία φωτογραφία από το τροχαίο. Δεν έχω ακούσει στο δικαστήριο καμία περιγραφή, το τι είδαν, το τι αντίκρισαν οι αυτόπτες μάρτυρες δεν άντεχα να το ακούσω.
Η τελευταία μου εικόνα είναι η στιγμή που φεύγει από το σπίτι, κλείνει την πόρτα πίσω της με το χαμόγελο και της λέω “γειά σου μωρό μου να προσέχεις, σ’ αγαπώ”. Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα άλλο. Καμία άλλη εικόνα», μού απάντησε η κυρία Καμπάκη όταν τη ρώτησα ποια εικόνα της Έμμας έχει συγκρατήσει.
«Το μυαλό είναι κολλημένο στην Εμμανουέλα 24 ώρες το 24ωρο»
«Η καθημερινότητα σε ρουφάει. Θέλοντας και μη μπαίνεις στην καθημερινότητα, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Οι υποχρεώσεις, η δουλειά, το σπίτι, η ύπαρξη κι άλλου παιδιού.
Η καθημερινότητα γυρνάει όπως ήταν, απλά το μυαλό δεν λειτουργεί όπως πριν. Δεν διαθέτεις την ενέργεια και τη φαιά ουσία για τις καθημερινές δραστηριότητες» θα μού πει η μητέρα της Έμμας για το πως είναι πλέον η καθημερινότητά της.
«Το μυαλό κατά 70% είναι κολλημένο 24 ώρες το 24ωρο στην Εμμανουέλα, το υπόλοιπο 30% απλά λειτουργεί. Αυτή είναι η νέα μου πραγματικότητα, η νέα μου καθημερινότητα και θεωρώ ότι αυτή είναι η καθημερινότητα όλων των ανθρώπων που έχουν χάσει το παιδί τους».
«Αφήναμε λουλούδια και 2 ώρες μετά τα είχαν πετάξει»
Κι ενώ συνομιλούσαμε με την κυρία Καμπάκη, αποφάσισα να τη ρωτήσω τι ακριβώς συνέβη και γιατί αφαιρέθηκαν από το σημείο που χάθηκε η Έμμα επί της Εγνατίας και συγκεκριμένα από την κολώνα, τα λουλούδια, οι φωτογραφίες και τα σημειώματα που είχαν αφήσει οι συγγενείς και οι φίλοι της.
«Περίπου ένα μήνα πριν, μία συμφοιτήτρια και φίλη της Έμμας που πέρασε από το σημείο, μού ανέφερε ότι τα είχαν αφαιρέσει όλα. Μάλιστα, είχαμε βάλει πολύ πρόσφατα και μία καινούργια φωτογραφία γιατί η παλιά είχε ξεθωριάσει και τα είχαν αφαιρέσει όλα μαζί με κάποια φρέσκα λουλούδια που είχαμε αφήσει.
Μετά από μερικές μέρες πέρασε από το σημείο η αδερφή της με κάτι φίλους της Έμμας και άφησαν φρέσκα λουλούδια. Τα αφαίρεσαν άμεσα και αυτό εξακολουθεί να γίνεται. Γίνεται συνέχεια, δεν είναι ότι έχει γίνει μία φορά αλλά πέντε.
Αφήναμε τα λουλούδια και τα κατέβαζαν φρέσκα. Δύο ώρες αφότου τα αφήναμε τα είχαν πετάξει. Δεν είναι δηλαδή ότι μαραίνονταν και χαλούσαν και την εικόνα».
«Εμένα το όνειρό μου ήταν να της πηγαίνω λουλούδια για τις επιτυχίες της»
Ζητήσαμε από την κυρία Καμπάκη να μάς πει αν ενημέρωσε το Δήμο Θεσσαλονίκης για το περιστατικό: «Δεν το ανέφερα από την πρώτη στιγμή. Μένω στα Χανιά, δεν ήμουν στη Θεσσαλονίκη. Στην αρχή σκέφτηκα ότι δεν με νοιάζει αλλά κάποια στιγμή όταν βλέπεις ότι γίνεται κάτι επανειλημμένα σε ενοχλεί.
Μίλησα με τον αντιδήμαρχο καθαριότητας ο οποίος μου είπε ότι ο δήμος δεν έχει σχέση με αυτό. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος ιδιώτης πηγαίνει εκεί πέρα και βγάζει τα πράγματα. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ένας ιδιώτης πέρασε 5 φορές και τα έβγαλε.
Παρόλα αυτά δεν ξέρω τι να πιστέψω. Μπορεί να κάνω λάθος, πάντα υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο. Δεν έχω δει κάτι με τα μάτια μου.Η κολώνα είναι κολώνα. Καλώς ή κακώς δεν είναι για να γίνει μνημείο. Ίσως να έχουν δίκιο, απλά στενοχωρήθηκα.
Εμένα το όνειρό μου ήταν να της πηγαίνω λουλούδια για τις επιτυχίες της. Ίσως αυτο που έγινε είναι μια ευκαιρία να αλλάξει κάτι εκεί πέρα. Σκέφτομαι να μην ξαναβάλω φωτογραφία, να βάλω κάτι πιο μόνιμο, κάτι πάρα πολύ μικρό, διακριτικό, όχι εκκλησάκι ή θυμιατό αλλά κάτι πάρα πολύ μικρό που θα συνοδεύεται από μια φωτογραφία.
Έχω ζητήσει την άδεια από τον Δήμο, ίσως να μου τη δώσει, ίσως όχι. Ό,τι και να γίνει είναι το λιγότερο, δεν με νοιάζει πια. Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι η μικροπρέπεια του κόσμου. Ο περισσότερος κόσμος βέβαια με στηρίζει. Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι.
Όμως, έχω κουραστεί και δεν μπορώ να τα βάλω και μαζί τους. Τα έχω βάλει με τη δικαιοσύνη, το κράτος και τους δολοφόνους του παιδιού μου. Είναι πολύ ψυχοφθόρο αυτό» καταλήγει η μητέρα της Έμμας.
reader.gr