Μία συγκλονιστική επιστολή έστειλαν στο Flashnews.gr οι γονείς του αγοριού που είχε πνιγεί πέρυσι στις 21 Ιουνίου 2012 στο Καστέλι Κισάμου Η επιστολή περιγράφει τα τραγικά γεγονότα εκείνης της ημέρας που στοίχησαν την ζωή ενός 16χρονου αγοριού και δείχνει τον πόνο αλλά και το δριμύ κατηγορώ της οικογένειας που οδήγησαν στην τραγική κατάληξη του παιδιού τους.
Την δημοσιεύουμε αυτούσια την καθώς και το φωτογραφικό υλικό που μας εστάλη:
“Είμαστε οι γονείς του αδικοχαμένου Θοδωρή Σταθάκη και νιώθουμε την ανάγκη, πρέπει, να πούμε δυο λόγια αληθινά και όχι ψέματα για το έγκλημα που μας προκάλεσαν οι άνθρωποι και όχι ο Θεός ή ο Χάρος ή η θάλασσα, για το θάνατο του παιδιού μας. Γιατί πριν ένα χρόνο διώξανε το παιδί μας από τη ζωή και το ‘στειλαν στο θάνατο, γιατί απλά πήγε να βοηθήσει στο νερό, που λέγεται θάλασσα και δοξάζομε το Θεό, γιατί ήταν και τα δυο μας παιδιά και όχι το ένα, δεκατεσσάρων και δεκαέξι χρονών, ανήλικα και όχι ενήλικες και όχι ηλικιωμένοι.
Στις 21 Ιουνίου 2012, ημέρα Πέμπτη, έφυγαν από το σπίτι τους να πάνε στο Καστέλλι Κισάμου, που η
απόσταση είναι περίπου 25 χιλιόμετρα, το ένα στο Γυμνάσιο και το άλλο στο Λύκειο, να γράψει το καθένα το τελευταίο μάθημα των εξετάσεών του. Τελειώνοντας το μάθημα, πήγαν με άλλα παιδιά, φίλες τους, να κάνουν μπάνιο, στη μέση του Καστελλιού, στην άκρη της θάλασσας… Τα παιδιά μας όμως δεν ήξεραν να κολυμπάνε, δεν ξέρανε μπάνιο, ενώ τα άλλα δύο, οι συνήλικες φίλες τους, ήξεραν.
Μπήκε η μια κοπελιά μέσα στο νερό μαζί με το μικρό μας γιο να παίξουν. Βγαίνοντας από το νερό, η κοπελιά, η φίλη του, για κάποιο λόγο, του φώναξε να γυρίσει πίσω. Γύρισε το παιδί μας να την βοηθήσει, χωρίς να ξέρει μπάνιο. Τα παιδιά φώναζαν «βοήθεια». Άνθρωποι ήταν μέσα στο νερό, άνθρωποι ξαπλωμένοι έξω, αλλά δεν συγκινήθηκε κανείς. Σηκώθηκε ο αδελφός του, μαζί με τη φίλη του και πάει προς το νερό να βοηθήσει. Όμως δεν ήξερε κι αυτός μπάνιο. Τον τραβούσε η φίλη του, να μην μπει στο νερό γιατί θα πνιγεί, ενώ αυτή ήξερε μπάνιο. Δεν του είπε, «Θοδωρή, μη μπεις στο νερό και θα μπω εγώ, που ξέρω να κολυμπώ». Το παιδί μας, χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί ήταν ανήλικο, της λέει: «Πνίγονται! τρέξε να φωνάξεις βοήθεια κι εγώ πάω να τους σώσω». Στα 20 μέτρα, υπήρχε καντίνα, άνθρωποι γνωστοί μας, πίνανε τσικουδιές, καφέδες και καπνίζανε. Πήγε το κορίτσι και φώναξε: «Τα παιδιά πνίγονται, κάνετε κάτι!».
Η απάντηση των ανθρώπων αυτών ήταν: «Να σου κάμομε τί κοπελιά, εδώ ναυαγοσώστη δεν έχει». Ενώ το τηλέφωνό του ο ναυαγοσώστης το είχε δώσει στον ιδιοκτήτη της καντίνας για να τον ενημερώνει σε περίπτωση που χρειαστεί. Έψαχνε να βρει γνωστούς του, που έχουν σκάφος για να έρθουν να βοηθήσουν, ενώ η Πυροσβεστική και η Αστυνομία που είναι σε απόσταση 300 μέτρων και τα τηλέφωνά τους εύκολα (199, 100), δεν ειδοποιήθηκαν και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Τελικά ο καντινιέρης ενημέρωσε την Αστυνομία, η οποία ειδοποίησε τον ναυαγοσώστη και το Λιμεναρχείο, αλλά ούτε αυτή δεν ειδοποιεί την Πυροσβεστική Υπηρεσία που είναι ακριβώς απέναντι. Μετά από 10 λεπτά έφτασαν στο σημείο δύο αστυνομικοί κι αντί να βοηθήσουν, κάνανε καθυστέρηση χρόνου, γιατί ο ένας δεν ήξερε μπάνιο και ο άλλος λέει: «άκρη είναι θα τον πιάσω». Έπεσε όμως στο νερό και δεν ήξερε κι αυτός πού να πιαστεί.
Έτσι η Πυροσβεστική, που θα μπορούσε να βοηθήσει, δεν ενημερώθηκε από κανέναν. Αντιθέτως, η Αστυνομία που είναι για να κυνηγά τους κλέφτες και να αντιμετωπίζει τις τροχαίες παραβάσεις, ήρθε να βοηθήσει.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των ενεργειών ήταν, πως όταν έφτασε ο ναυαγοσώστης από ένα χιλιόμετρο μακριά, να απασχοληθεί στην αρχή με τον αστυνομικό και το κορίτσι, στη συνέχεια με το άλλο μου παιδί, που ήταν λίγο πιο μακριά αλλά στην επιφάνεια της θάλασσας (και δοξάζουμε τον Θεό που το κρατούσε λιπόθυμο μέσα στο νερό), καταφέρνοντας τελικά ο ναυαγοσώστης να το βγάλει έξω επαναφέροντάς στο στη ζωή με ενέργειες που έχει εκπαιδευτεί, μέσα στη θάλασσα. Γι’ αυτό ευχαριστούμε το Θεό και τον άνθρωπο αυτό (Δ. Β. ναυαγοσώστη), δημόσια μέσα από τα φύλλα της καρδιάς μας. Έτσι αποδείχτηκε τί μπορεί να προσφέρει έστω και ένας μόνο άνθρωπος.
Αλλά επειδή στο υγρό στοιχείο που λέγεται θάλασσα ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος, χρειάζεται και η βοήθεια περισσοτέρων ανθρώπων, εάν φυσικά είναι άνθρωποι, και όχι Απάνθρωποι.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το άλλο μας παιδί, ο Θοδωρής, που μπήκε για να βοηθήσει τα άλλα παιδιά (τρεις παρά πέντε περίπου), που δεν ήξερε κι αυτό να κολυμπά, να μείνει 40-45 λεπτά μέσα στο νερό, χωρίς να ψάξουν να τον βρουν, χωρίς να μπούνε άνθρωποι στη θάλασσα, να ξέρουνε μπάνιο κι όχι να μην ξέρουνε. Μαζεύτηκαν πολλοί άνθρωποι (περίπου 200), γιατί ακούστηκε το συμβάν, γιατί ήτανε στη μέση της Κισάμου, φίλοι των παιδιών μας, φίλες τους, ανήλικα παιδιά, φίλοι δικοί μας, ενήλικες, που μας γνώριζαν από την καλή πλευρά κι όχι από την κακή κι εμάς και την οικογένεια μας (και που αυτή τη στιγμή ζούνε 10 άνθρωποι από το δικό μου χέρι βοήθειας, που εγώ τους έχω προσφέρει).
Σ’ αυτό το χρόνο, που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, στα 10-15 μέτρα από την ακτή, στο ένα μέτρο κύμα, το ένα μας παιδί να παραμείνει μισή ώρα στο νερό και το άλλο 40-45 λεπτά. Γνωρίζομε ότι σε τόσο χρόνο άνθρωπος που δεν ξέρει να κολυμπά δεν μπορεί να ζήσει.
Το αποτέλεσμα αυτής της πράξης, δηλαδή οι μικροί αυτοί σε ηλικία ήρωες, που πήγανε να βοηθήσουνε κι όχι να κάνουνε κακό σε κανένα, ήταν το πρώτο μας παιδί σε ηλικία δεκαέξι ετών να φύγει από τη ζωή, κατά λάθος. Όχι επίτηδες. Να γίνει η στεφάνωσή του στον Άδη και όχι στη γη. Έτσι απλά. Κατά λάθος! Με λίγα λόγια δεν υπάρχουν τυχερά. Δεν υπάρχουν γραμμένα. Το μόνο που υπάρχει είναι τα ανθρώπινα λάθη, πολλές φορές επίτηδες, πολλές φορές κατά λάθος, και τα προκαλούμε εμείς, τα ζώα, που μας λένε ανθρώπους.
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε αν δεν αναφερθούμε και στον κ. Ν. Μ. (πυροσβέστη), που ενώ δεν βρισκόταν σε βάρδια υπηρεσίας ειδοποιήθηκε από την κόρη του (ώρα 3.00 μ.μ), όπως ο ίδιος μας ανέφερε, και έτρεξε αμέσως στον τόπο του συμβάντος, μέσα σε 5-10 λεπτά. Αλλά και αυτός που είναι στην υπηρεσία του πολίτη δεν ειδοποίησε την υπηρεσία του για βοήθεια, ούτε προσπάθησε εγκαίρως να βοηθήσει (όπως και τόσοι άλλοι που ήταν εκεί και γνώριζαν κολύμπι), αφού είχε πνιγεί το παιδί μας και είχε ανεβεί στην επιφάνεια του νερού, μπήκε, έστω και αργά (3.35) περίπου, και γι αυτό τον ευχαριστούμε μιας και έβγαλε το παιδί μας έξω, έστω και νεκρό.
Δεν μπορούμε να φανταστούμε ως γονείς, που δεν είμαστε στην υπηρεσία – προστασία του πολίτη και που έχομε βοηθήσει πολλούς συνανθρώπους μας, ότι θα χρειαζόμασταν κι εμείς μια χείρα βοηθείας, και η οποία δεν απλώθηκε από κανέναν στην ώρα της. Δεν ζητούσαμε από κάποιον άνθρωπο να πνιγεί ή να κινδυνέψει η ζωή του για να σώσει τα παιδιά μας. Αλλά, αφού ήταν πέντε – δέκα άνθρωποι που θα μπορούσαν να σώσουν το παιδί μας, την ώρα που πήγαινε να χτυπήσει η καρδιά του να χαρεί και αυτό τη ζωή. Γιατί;
Ποιος άνθρωπος μπορεί να δικαιολογήσει το χρόνο καθυστέρησης στην άκρη της θάλασσας, στα 10 μέτρα από την ακτή, στο ένα μέτρο νερό, στη μέση μιας πόλης, μέρα μεσημέρι, όχι νύχτα, όχι απόμερα. Μπορεί; Και πως;
Όλα τα παραπάνω, γράφτηκαν, γιατί αποτελούν την πραγματική αποτύπωση των γεγονότων, (ιστορία), όπως διαδραματίστηκε και περιγράφτηκε από ανθρώπους που ήταν στο χώρο του συμβάντος και για τίποτα παραπάνω. Για να μην έρχονται και άλλοι γονείς στη θέση μας, είτε με αυτόν τον τρόπο, είτε από άλλους, παραθέτουμε σκέψεις που θα πρέπει να μας προβληματίζουν ζώντας την καθημερινότητά μας.
Συχνά η αδιαφορία και η απουσία μέριμνας της πολιτείας (κράτος, δήμοι) συμβάλει στην αφαίρεση ανθρώπινων ζωών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αν υπήρχε ναυαγοσώστης και σωστικά μέσα σίγουρα θα ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα.. Με τη θυσία του Θοδωρή μας τοποθετήθηκαν άμεσα τα παραπάνω και ελπίζομαι να μην απουσιάσουν ποτέ ώστε να αποφευκτή αντίστοιχο περιστατικό. Ελπίζομε να μην είναι ένα πρόσκαιρο μέτρο αλλά να υπάρχει για πάντα εκεί και όπου αλλού κρίνεται απαραίτητο.
Αλλά επειδή ελλείψεις της πολιτείας πάντα θα υπάρχουν πρέπει και όλοι εμείς οι άνθρωποι, οι ενήλικες, να είμαστε σε ετοιμότητα ώστε να δίνομε την βοήθεια μας όταν είναι απαραίτητη.
Βέβαια θα πρέπει να βοηθάμε με το σωστό κι όχι με το λάθος τρόπο, γιατί το αποτέλεσμα είναι που μετράει, όταν αφορά ανθρώπινες ζωές…
Άραγε, αν κάποιος έμπειρος άνθρωπος τολμούσε να βουτήξει στην άκρη της θάλασσας και να βοηθήσει τα παιδιά μας εγκαίρως και όχι μετά από τόση ώρα, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Δεν θα χανόταν τόσο άδικα μια ζωή…
Θα πρέπει να μάθουμε όλοι να σεβόμαστε τη ζωή, οι ενήλικες, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και να το διδάσκουμε στα παιδιά μας με το σωστό και όχι με τον λάθος τρόπο.
Πρέπει να αναφερόμαστε γι’ αυτές τις πράξεις, που μπορούν να χαρακτηριστούν με βάση τα κίνητρά τους, πράξεις πέρα για πέρα ηρωισμού, πράξεις αυτοθυσίας;
Πόσοι τελικά θα τολμούσαν να βουτήξουν στο νερό και να προσφέρουν βοήθεια, να προσφέρουν ζωή, χωρίς βέβαια να θέτουν σε κίνδυνο τη δική τους;
Αξίζει άραγε να δίνει κανείς ένα χέρι βοήθειας σε κάποιον, που τόσο το έχει ανάγκη, τόσο ώστε να κρατηθεί στη ζωή;
Όχι μόνο γι’ αυτό το γεγονός, αλλά για κάθε συμβάν που δεν προέρχεται από φυσικές καταστροφές, και γενικά για όλα τα λάθη που λέγονται ανθρώπινα (και όχι, όπως συνηθίζομε να λέμε, «τυχερά», «γραμμένα» και «άτυχα»), γιατί δε βάζομε το μυαλό μας να σκεφτεί, ότι πρέπει δηλαδή να αφαιρούμε – μειώνουμε τα λάθη που κάνουμε αντί να τα πολλαπλασιάζομε; Να προβλέπουμε σαν άνθρωποι, γιατί η πρόβλεψη πολλές φορές σώζει ζωές, να εκτιμούμε και όχι να κρίνουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Αν ως άνθρωποι εφαρμόζουμε όλα τα παραπάνω, σίγουρα η ζωή (κόλαση) που ζούμε θα ήταν ο πραγματικός Παράδεισος και όχι αυτός που περιμένουμε. Γιατί τρεις είναι οι λέξεις που συνθέτουν την διαδρομή μας: το «ΓΙΑΤΙ;» το «ΑΝ;» και «ΠΡΕΠΕΙ;». Και άλλες δυο που την σφραγίζουν: η «ΖΩΗ» και ο «ΘΑΝΑΤΟΣ».
Παιδί μας! Αν είσαι κοντά στο Θεό, ζήτησέ του να συγχωρέσει αυτούς τους ανθρώπους, που είναι ζωντανοί, που σε έδιωξαν από τη ζωή κατά λάθος, γιατί εμείς, οι γονείς σου, δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να το κάνομε.
Άγγελέ μας έφυγες
άδικα από κοντά μας.
Η μορφή σου οδηγός
θα ’ναι και παρηγοριά μας.
Να είσαι καλά, μεγάλε Ήρωα της παραλίας της Κισάμου!
ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ, ΜΑΝΩΛΗΣ – ΒΟΥΛΑ ΣΤΑΘΑΚΗ”
