Του Θανάση Καρτερού
Αυτό κι αν είναι εκδίκηση της γυφτιάς, χαρά για κάθε πικραμένο, σαρδόνια ικανοποίηση για κάθε θυμωμένο: Οι αυτουργοί της προπαγάνδας για τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που ταυτίζουν την αξιωματική αντιπολίτευση με τη διάλυση και τον εαυτό τους με το συμπαγές της σοβαρότητας, να τρέχουν και να μη φτάνουν για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Να έχουν γίνει προεκλογικό σκορποχώρι και να μη γνωρίζει η δεξιά τους τι ποιεί η… Κεντροδεξιά τους.
Εντάξει, εντάξει, η χαιρεκακία δεν είναι καλό πράγμα από χριστιανική, ίσως και πολιτική άποψη. Είναι άκρως ευεργετική όμως για κάθε τρελαμένο από τόσο ψέμα, τόση προπαγάνδα, τόσο μούσι και τόσο δεξιό σούσι. Είναι σχεδόν ευτυχία να βλέπεις τον Σαμαρά, τον σοβαρό και στιβαρό Ηγέτη, τρομάρα του, που θα συμμαζέψει τη χώρα, να μην είναι σε θέση να συμμαζέψει ούτε τα βρακιά του κόμματός του. Για το οποίο προπαγανδίζει ότι δεν έχει συνιστώσες, αλλά προκύπτει τώρα ότι έχει -ας μας επιτραπεί η κατασκευή- πληνιστώσες.
Ελεεινή εικόνα, ιδιαίτερα αν τη συγκρίνει κανείς με τις ηγετικές πόζες του Αντώνη Σαμαρά. Και τι βρίσκεται πίσω από επιλογές, τόσα μαχαιρώματα, ίντριγκες, ενθρονίσεις και εκθρονίσεις; Το εθνικό συμφέρον μήπως; Εδώ κλαίνε. Το συμφέρον των δήμων και της αυτοδιοίκησης; Εδώ γελάνε. Το συμφέρον έστω του κόμματος το οποίο διεκδικεί τίτλους εθνικής υπευθυνότητας; Εδώ μουντζώνουν. Διότι δεν είναι τα πρόσωπα γελοία, ούτε οι επιδιώξεις τους, ούτε οι προσωπικές τους στρατηγικές. Είναι η ίδια η παράταξη έτσι που την κατάντησε ο σημερινός αρχηγός της.
Θεραπαινίδα της τρόικας, άπορη κορασίδα στα χέρια της Ακροδεξιάς, δοχείο ηδονής κάθε Άδωνι, κοιμητήριο ιδεών και δεσμεύσεων κατάντησε την κακομοίρα τη Ν.Δ. ο Αντώνης Σαμαράς. Τους πάτησε όλους αυτοκρατορικά στο λαιμό για να μας περάσουν το καπίστρι των Μνημονίων. Ε, λογικό ήταν να επέλθουν και αποσκιρτήσεις και βυζαντινού τύπου συνομωσίες. Η Οικογένεια να κατηγορείται δημοσίως ότι επιβάλλει ως υποψήφιο τον βλαστό της, ο αρχηγός να πουλάει τον παλιό φίλο για να προκρίνει τον χτεσινό εχθρό, ο κάθε έπαρχος να σηκώνει μπαϊράκι. Και πλήθος αξιωματούχων να αρνείται ακόμα και να κατέβει στον εκλογικό στίβο. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Πώς να σωθούν όμως; Ήγγικεν η ώρα της κάλπης. Κι ας ζητήσουν τον λόγο από τον Ηγέτη τους…
Πηγή: Αυγή
