Με την επιδημία του κορωνοϊού αυξήθηκαν κατακόρυφα οι παραγγελίες μέσω διαδικτύου. Και έτσι αυξήθηκαν κατακόρυφα και οι ανάγκες για μεταφορά των παραγγελιών στα σπίτια των ανθρώπων. Όμως οι δομές που είχαμε στην Ελλάδα δεν επαρκούσαν για αυτή την αύξηση. Προσλήψεις δεν έγιναν, αποθήκες δεν υπήρχαν κι έτσι, δέματα που πριν την επιδημία ήθελαν 1 με 2 μέρες να φτάσουν τώρα χρειάζονται 1, πολλές φορές και 2 και 3 βδομάδες.
Οι ιδιοκτήτες των εταιρειών δεν προχωρούν σε προσλήψεις γιατί, λένε, δεν είναι βέβαιο ότι η αυξημένη κίνηση θα έχει τέτοια διάρκεια ώστε να δικαιολογεί προσλήψεις.
Οι εργαζόμενοι από την άλλη δουλεύουν στα όριά τους.
Και οι επιχειρηματίες όμως υποφέρουν.
Γιατί, βλέπετε, πολλοί είναι αυτοί που το δέμα που θέλουν να στείλουν ή να παραλάβουν δεν είναι για την προσωπική τους ευχαρίστηση. Δεν είναι κάποιο προϊόν. Σχετίζεται με την εργασία τους.
Μπορεί να είναι κάποιο ανταλλακτικό από μηχάνημα, ένας σκληρός δίσκος, έγγραφα που πρέπει να φτάσουν γρήγορα στον προορισμό τους για να προλάβουν προθεσμίες. Τώρα, καμία δουλειά δε μπορεί να γίνει όπως πρέπει.
Και όπως μας έχουν πει και υπάλληλοι στις ταχυμεταφορές, η πλειοψηφία των παραγγελιών δεν αφορούν προϊόντα για τα οποία υπάρχει ανάγκη αλλά για κάθε λογής προϊόντα που δεν είναι πραγματικά αναγκαίο η παραγγελία τους να γίνεται μέσω διαδικτύου. Επειδη οι καταναλωτές θέλουν να καταναλώσουν για να φτιάξουν τη διάθεσή τους…
Βεβαίως, το γεγονός ότι υπάρχει κατανάλωση είναι καλό. Όμως ίσως να μπορούσε να υπάρχει και ένας ορθολογισμός. Αφού οι εταιρείες δεν προχωρούν στις απαραίτητες προσλήψεις και στην αύξηση των αποθηκευτικών χώρων, δε θα μπορούσε τουλάχιστον να γίνει ένας διαχωρισμός μεταξύ δεμάτων που αφορούν επαγγελματικές ανάγκες και αυτά τα οποία δεν επείγουν πραγματικά;
Είναι νομίζουμε ένα λογικό αίτημα που μας θέτουν πολλοί επαγγελματίες που βρίσκονται σε απόγνωση…
