Γράφει ο Κανάκης Γερωνυμάκης

Από την δεκαετία του 1980 η δύσμοιρη Ελλάδα οδηγήθηκε στον κατήφορο. Κάθε καινούργια κυβέρνηση απεδεικνύετο χειρότερη από την προηγούμενη και όλες μαζί οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών εκαταφέρανε να χρεωκοπίσουνε, να ταπεινώσουνε και να καταστήσουν αναξιόπιστη την μέχρι το 1981 περήφανη χώρα μας. Εκαταφέρανε ακόμα να πείσουνε τον λαό ότι η επάρατος δικτατορία δεν έκανε αγιάτρευτες πληγές όπως αυτές που μας άνοιξε η κακή διαχείριση της δημοκρατίας.

Ένα καλό μόνο αναγνωρίζω ότι έγινε σε μια κατηγορία ανθρώπων. Η αποκατάσταση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Και η μοίρα είχε αδικήσει τα άτομα αυτά, μα και η πολιτεία αβασάνιστα και άνευ εξαιρέσεων απαιτούσε να είναι «αρτιμελής» ο άνθρωπος για να προσληφθεί υπάλληλος στο δημόσιο. Μα γιατί με τόση αναλγησία ο νομοθέτης επρότεινε αυτόν τον νόμο; Το άτομο που μπορεί να μην είναι αρτιμελές, μπορεί όμως να προσφέρει ακριβώς το ίδιο με τους αρτιμελείς σε μία υπηρεσία, όπου και αυτός αξιοποιείται, και στην κοινωνία μπαίνει ως παραγωγικό άτομο. Στην δεκαετία του 1950 π.χ. θέλαμε να βάλουμε αγροφύλακα στην κοινότητά μου. ήθελε να διοριστεί ένας νέος, κατάλληλο πρόσωπο για την περίσταση, όμως δεν ήτανε απολύτως αρτιμελής και τον απέκλειε ο νόμος. Όπως όταν περνούσε από το χωριό μας ο επόπτης της αγροφυλακής, ο ωραίος άνθρωπος Κρασανάκης, τον σύραμε ιδιαιτέρως, εγώ ως αντιπρόεδρος της Κοινότητας, μαζί με τον πρόεδρο όπου άμα του είπαμε κάποια πράγματα για το συγκεκριμένο άτομο και ακόμα ότι είναι η μοναδική και η συμφέρουσα λύση για την περίπτωσή μας, μας είπε: «Θα το ξεπεράσουμε το εμπόδιο μας από ότι μου λέτε, αυτός με το ένα μάτι βλέπει καλύτερα από εμάς που έχομε τα δύο». Εδώ είναι που κάποιες φορές ο νόμος πρέπει να κάνει τόπο για να περάσει και η δικαιοσύνη.

Το μόνο πράμα που θεωρώ σωστότατο από τις ανίκανες κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών είναι που προσέξανε τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Όχι μόνο δεν αποκλείονται αυτά τα άτομα από την υπηρεσία του δημοσίου, μα και επιβάλλεται να προσλαμβάνεται ένα ποσοστό. Ακόμα και τα πεζοδρόμια επροσέξανε και σε πολλές περιπτώσεις είναι ορισμένες θέσεις για τα άτομα αυτά.

Μα και στην κοινωνία που υπάρχουν οι άνθρωποι, υπάρχουνε και απάνθρωποι, ειδικά τα άτομα που διανοητικά είναι υστερημένα, κάποιοι ελεεινοί νομίζουνε ότι ο Θεός έστειλε κάποιους ελαττωματικούς για να τους γελοιοποιούνε όσοι από άλλη πλευρά είναι ελαττωματικοί. Δεν σκέφτονται ότι από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνουν αυτοί χειρότεροι. Δεν υπάρχει πιο πρόστυχη κίνηση από το να εκμεταλλεύεσαι την ατυχία του άλλου για να γελάσεις. Τα άτομα αυτά δικαιούνται τη συμπόνια μας και τον σεβασμό μας, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκονται.