Του Δημήτρη Μηλάκα
Στις αποτιμήσεις των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών και των εκλογών για τις περιφέρειες (όπου «ο χάρτης της χώρας βάφτηκε μπλε») αποσιωπάται, αγνοείται ή υποτιμάται μια παράμετρος η οποία περιγράφει απόλυτα την οδυνηρή ελληνική πολιτική πραγματικότητα: η χώρα επί μια δεκαετία τώρα κυβερνάται υπό τους όρους που με κάθε λεπτομέρεια ορίζουν οι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια. Υπό αυτήν την έννοια οι κυβερνήσεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από αναλώσιμες ομάδες διαχείρισης των «ελληνικών υποθέσεων» όπως αυτές τοποθετούνται στα ντοσιέ των πιστωτών.
Κοιτώντας κάποιος τις πολιτικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας, από την έναρξη του χτυπήματος της οικονομικής κρίσης που ουσιαστικά οδήγησε τη χώρα σε μια «εκκαθάριση εν λειτουργία» διαπιστώνει ότι η οικονομική/κοινωνική καταστροφή εξελίσσεται παράλληλα και στο πολιτικό επίπεδο.
Καλό είναι να μην λησμονούμε ότι η ως αποτέλεσμα της κρίσης είχαμε πρόωρες εκλογές το 2009 όπου η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή παρέδωσε την διαχείριση στον (λεφτά υπάρχουν) Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.
Τα λεφτά που ο Γιώργος Παπανδρέου έβλεπε να υπάρχουν (αποθεματικά ταμείων, δημόσια περιουσία, φορολογικά έσοδα) μαζεύτηκαν και πακεταρίστηκαν μαζί με νέες δανειακές συμβάσεις για να προσφερθούν υπέρ της διάσωσης των μεγάλων ευρωπαϊκών (γαλλικών γερμανικών κατά κύριο λόγο) τραπεζών. Το αποτέλεσμα σε πολιτικό επίπεδο ήταν η εξαφάνιση του ΓΑΠ από το προσκήνιο, η απαξίωση του ΠΑΣΟΚ και η προσπάθεια παράδοσης της πολιτικής διαχείρισης στους τεχνοκράτες του Λουκά Παπαδήμου.
Η διακυβέρνηση της χώρας υπό τους αυστηρούς δημοσιονομικούς περιορισμούς (σε βάρος της μεσαίας τάξης και κάτω) που επέβαλαν οι δανειακές συμβάσεις, τα μεσοπρόθεσμα και τα μνημόνια, επέβαλε τη δημιουργία των κυβερνήσεων «μεγάλου συνασπισμού» με τσόντες διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων, ώστε με την αρωγή των μεγάλων ΜΜΕ να εμπεδωθεί ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής στο πολιτικό επίπεδο ήταν η εξαφάνιση, πρώτα των πολιτικών υπολειμμάτων (ΔΗΜΑΡ- ΛΑΟΣ) που έσπευσαν να βάλουν πλάτη στην καταλήστευση του δημόσιου πλούτου και της κοινωνίας. Ακολούθησε η πλήρης απαξίωση του ΠΑΣΟΚ, η τοποθέτηση του Ευάγγελου Βενιζέλου στο πολιτικό περιθώριο (η οποία ολοκληρώθηκε αυτές τις μέρες) και η απομάκρυνση της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά από την εξουσία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα σκαρφάλωσε στην καρέκλα της εξουσίας με την υπόσχεση ότι υπάρχει άλλος δρόμος έχοντας την στήριξη, όπως αποδείχτηκε από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015, της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αυτήν την στήριξη ο Αλέξης Τσίπρας την αξιοποίησε όχι για να αναζητήσει τον άλλο δρόμο που υποσχέθηκε αλλά για να εδραιωθεί στην καρέκλα της εξουσίας ,να ακολουθήσει κατά γράμμα τις εντολές των δανειστών και να υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα που συμπυκνώθηκαν σε ένα ακόμη μνημόνιο και μια ακόμη δανειακή σύμβαση οι οποίες υιοθετήθηκαν υπό ευρύτατη πλειοψηφία στην βουλή το καλοκαίρι του 2015.
Εχοντας εξασφαλίσει αυτήν την ευρύτατη συμφωνία σε πολιτικό επίπεδο οι δανειστές έδεσαν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα δεσμεύοντάς το σε μια σαφή και διατυπωμένη με κάθε λεπτομέρεια πορεία διακυβέρνησης. Αυτήν την πορεία ακολούθησε κατά γράμμα ο ΣΥΡΙΖΑ που κέρδισε τις εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2015 και κυβέρνησε έχοντας ως τσόντα για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΑΝΕΛ του Πάνου Καμένου.
Το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, μπορεί κάποιος να το δει στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και των εκλογών για τις περιφέρειες: συντριπτική ήττα και ταυτόχρονα εξαφάνιση της τσόντας (κυβερνητικής)υποστήριξης του Πάνου Καμμένου και των ΑΝΕΛ…
Παρόλες αυτές τις σαφέστατες αποδείξεις περί της αδυναμίας των πολιτικών δυνάμεων να βγουν αλώβητες από την υποχρέωση εκπλήρωσης των συμφωνηθέντων με τους δανειστές, παρακολουθούμε αυτές τις μέρες την θριαμβολογία του επερχόμενου Κυριάκου Μητσοτάκη και τις υποσχέσεις της Νέας Δημοκρατίας πως γνωρίζει τον δρόμο προς την γη της επαγγελίας.
Ωστόσο, είναι προφανές για όσους θέλουν να δουν ή να ακούσουν το καμπανάκι που χτυπούν οι δανειστές με την τελευταία έκθεση της τρόικα, ότι και η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει άλλο δρόμο να βαδίζει πέρα απ αυτόν που είναι ήδη χαραγμένος και σπαρμένος με τα κουφάρια κομμάτων, επίδοξων σωτήρων και τα απομεινάρια της ελληνικής κοινωνίας…