Του Χατζάκη Αθανάσιου Ραφαήλ *
Ένα από τα συχνότερα ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε ως Λογιστές στους πελάτες μας, είτε αυτοί είναι νέοι επιχειρηματίες οι οποίοι επιθυμούν να λάβουν μέρος στον επιχειρηματικό στίβο, είτε είναι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται ήδη επιχειρηματικά στην Ελλάδα, είναι αν θα πρέπει και αν “συμφέρει” να συστήσουν μία Ι.Κ.Ε..
Έτοιμες και εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν σε αυτό το ερώτημα, όπως και στα περισσότερα ερωτήματα άλλωστε.
Για να κάνουμε όμως μία προσπάθεια να απαντήσουμε θα πρέπει αρχικά να δούμε ΤΙ ΕΙΝΑΙ η Ι.Κ.Ε..
Αρχικά θα πρέπει να αναφέρουμε τους συχνότερους τύπους και μορφές (ως προς την λογιστική και φορολογικής τους υπόσταση), επιχειρηματικής δραστηριοποίησης στην Ελλάδα οι οποίοι είναι οι εξής:
- Ατομική Επιχείρηση
- Προσωπική Εταιρεία
- Ο.Ε. (Ομόρρυθμος Εταιρεία)
- Ε.Ε. (Ετερόρρυθμος Εταιρεία)
- Κεφαλαιουχική Εταιρεία
- Α.Ε. (Ανώνυμος Εταιρεία)
- Ε.Π.Ε. (Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης)
- Ι.Κ.Ε.
H Ι.Κ.Ε. αποτελεί την νεότερη εισαχθείσα στην Ελληνική Νομοθετική, Φορολογική και Λογιστική πραγματικότητα, μορφή εταιρείας.
Στην ζωή μας την εισήγαγε ο Ν.4072/2012 «Βελτίωση επιχειρηματικού περιβάλλοντος – Νέα εταιρική μορφή – Σήματα – Μεσίτες Ακινήτων – Ρύθμιση θεμάτων ναυτιλίας, λιμένων και αλιείας και άλλες διατάξεις.» όπου στο ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ συναντάμε την νέα αυτή εταιρική μορφή.
Και το ακρωνύμιο αυτής, Ι.Κ.Ε., τουτέστιν Ιδιωτική Κεφαλαιουχική Εταιρεία.
Ουσιαστικά αποτελεί την μετεξέλιξη της Ε.Π.Ε., όντας και η ίδια κεφαλαιουχική, αλλά κυρίως ήρθε να απλοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τα πράγματα και να λύσει πολλές από τις παθογένειες και δυσλειτουργίες της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα μίας σημαντικής δυσλειτουργίας της Ε.Π.Ε. ήταν η απαίτηση διπλής πλειοψηφίας μεριδίων και μερίδων προκειμένου για την λήψη των αποφάσεων. Θα πρέπει δηλαδή να έχουμε πλειοψηφία τόσο του κεφαλαίου όσο και των εταίρων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν κάποιος κατείχε πάνω από το μισό (ακόμα και πάνω από το 99%) του εταιρικού κεφαλαίου δεν μπορεί και δεν δικαιούται να προβαίνει στην λήψη αποφάσεων μόνος του, χωρίς την απαιτούμενη σύμπραξη των εταίρων ακόμα και αν εκείνοι διαθέτουν ελάχιστη συμμετοχή στο εταιρικό κεφάλαιο. Αυτό πολλές φορές όπως καταλαβαίνετε θα μπορούσε να οδηγήσει τόσο στην καθυστέρηση στην λήψη των αποφάσεων όσο και στον “εκβιασμό” καταστάσεων. Αντιθέτως, στην Ι.Κ.Ε. η λήψη αποφάσεων γίνεται κατ’ απόλυτη πλειοψηφία των εταιρικών μεριδίων, δηλαδή κάθε εταιρικό μερίδιο παρέχει δικαίωμα μίας ψήφου.
Ας αφήσουμε όμως λίγο στην άκρη τα νομικά, και ας πάμε στο στοιχείο μας. Την Λογιστική και την Φορολογική πραγματικότητα που διέπει τις Ι.Κ.Ε..
Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα το ερώτημα “αν συμφέρει να κάνουμε Ι.Κ.Ε.”, θα πρέπει να το αναπροσαρμόσουμε λίγο και να το κάνουμε “πότε συμφέρει να κάνουμε Ι.Κ.Ε.”.
Και για να το απαντήσουμε αυτό θα κινηθούμε συγκρίνοντας ουσιαστικά τις προσωπικές εταιρείες με την Ι.Κ.Ε. σε πέντε βασικές ενότητες: Λογιστική Διαχείριση, Φορολογία, Ευελιξία, Κόστος και Ευθύνη.
Επίσης η σύγκρισή μας γίνεται με δεδομένο ότι έχουμε να κάνουμε με απλές εταιρείες που θέλει να συστήσει ένας απλός άνθρωπος και όχι σύνθετων δραστηριοτήτων όπως τραπεζικά ιδρύματα, εταιρείες διαχείρισης επενδύσεων, ναυτιλιακές εταιρείες, εμπορικούς ομίλους κλπ.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
(Απλογραφία vs Διπλογραφία)
Προσωπικές Εταιρείες: Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, οι προσωπικές εταιρείες υιοθετούν το απλογραφικό σύστημα λογιστικής τήρησης των βιβλίων τους. Το βασικότερο χαρακτηριστικό αυτής της τήρησης είναι ότι δεν χρειάζεται να παρακολουθείται ξεχωριστά ο λογαριασμός του ταμείου και των τραπεζικών λογαριασμών της εταιρείας, δίνοντας μεγαλύτερη ευελιξία στις συναλλαγές. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να πραγματοποιεί κάποιος συναλλαγές αλόγιστα και χωρίς προσοχή σ’ ό,τι έχει να κάνει με τις πληρωμές των υποχρεώσεων της εταιρείας ή με την λήψη πληρωμών από τους πελάτες της εταιρείας, όμως τα πράγματα είναι σίγουρα σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό πιο απλά.
Ι.Κ.Ε.: Πάντοτε, οι Ι.Κ.Ε. όπως και όλες οι Κεφαλαιουχικές Εταιρείες, ακολουθούν το διπλογραφικό σύστημα για την λογιστική τήρηση των βιβλίων τους. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή στις συναλλαγές της εταιρείας, από την μικρότερη έως την μεγαλύτερη καθώς όλες αποτυπώνονται αναλυτικά στα βιβλία της εταιρείας. Επίσης το διπλογραφικό σύστημα διέπεται από αυστηρότερους κανόνες σε σχέση με το απλογραφικό. Έτσι λοιπόν θα πρέπει κάποιος να προσέχει τι έξοδα κάνει, με ποιον τρόπο τα πληρώνει, να μην κάνει επενδύσεις που ξεπερνούν το κεφάλαιο, καθώς και επίσης τα ποσά που αναγράφονται στο ταμείο και στους τραπεζικούς λογαριασμούς της εταιρείας μέσα στα βιβλία της, να είναι διαθέσιμα προς επαλήθευση ανά πάσα στιγμή.
Συμπέρασμα: Αν και το διπλογραφικό σύστημα μας δίνει μία πιο ξεκάθαρη και ασφαλή εικόνα μίας επιχείρησης, η πραγματικότητα μας έχει δείξει ότι οι περισσότεροι επιχειρηματίες, κυρίως οι νέοι στον επιχειρηματικό στίβο, αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις προσοχής και λεπτομέρειας που απαιτούνται στην πραγματοποίηση των συναλλαγών της εταιρείας τους. Έτσι λοιπόν διαπιστώνονται συχνά πολλές παρατυπίες οι οποίες φέρνουν τις Ι.Κ.Ε. και τους υπεύθυνούς της, αντιμέτωπους με πρόστιμα και ποινές, πολλές φορές δυσανάλογες του μεγέθους των λαθών τους. Έτσι λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι προσωπικές εταιρείες “κερδίζουν” τις Ι.Κ.Ε. σε αυτό το κομμάτι.
ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ
(Σύγκριση καθαρών φόρων, χωρίς σύγκριση προκαταβολής φόρου και τέλους επιτηδεύματος καθώς είναι τα ίδια)
Προσωπικές Εταιρείες: Οι προσωπικές εταιρείες υποβάλλονται σε μία φορολογία επί των κερδών, με έναν ενιαίο φορολογικό συντελεστή 22%. Και εκεί τελειώνουμε. Οι μέτοχοι της εταιρείας μοιράζονται τα κέρδη κατά το ποσοστό τους και τα δηλώνουν στις προσωπικές τους φορολογικές δηλώσεις και η εταιρεία υποβάλλεται σε κανένα άλλο φόρο.
Ι.Κ.Ε.: Οι Ι.Κ.Ε., όπως και οι προσωπικές, υποβάλλονται σε μία φορολογία επί των κερδών, με έναν ενιαίο φορολογικό συντελεστή 22%. Και εκεί τελειώνουμε; Ρωτάω. Όχι βέβαια. Οι μέτοχοι ή/και οι εταίροι, προκειμένου να μοιράσουν τα κέρδη κατά το ποσοστό τους και να μπορούν να τα δηλώσουν στις προσωπικές τους φορολογικές δηλώσεις και να τα χρησιμοποιήσουν για τους προσωπικούς και επενδυτικούς τους σκοπούς, θα πρέπει να υποβληθούν σε επιπλέον φόρο μερισμάτων 5%. Το μέρισμα θα πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν είναι υποχρεωτικό από νομικής πλευράς αλλά η πραγματικότητα το καθιστά υποχρεωτικό καθώς δεν μπορεί μία εταιρεία να συσσωρεύει τα κέρδη και οι εταίροι να μην δείχνουν κάποιο εισόδημα στις προσωπικές τους φορολογικές δηλώσεις και να μην μπορούν να κινηθούν οι ίδιοι σε ατομικό πλέον επίπεδο.
Συμπέρασμα: Η φορολογία στις προσωπικές εταιρείες είναι ευνοϊκότερη σε σχέση με τις Ι.Κ.Ε.. Έτσι λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι προσωπικές εταιρείες “κερδίζουν” τις Ι.Κ.Ε. σε αυτό το κομμάτι.
ΕΥΕΛΙΞΙΑ
(Στις διαδικασίες, στις αλλαγές, στις προσθήκες κλπ)
Προσωπικές Εταιρείες: Στις προσωπικές εταιρείες, εφόσον έχουμε συντάξει ένα αναλυτικό και σωστό καταστατικό σύστασης, οποιαδήποτε αλλαγή, εφόσον προβλέπεται μέσα, μπορεί να γίνει με μία απλή μεταβολή στην αρμόδια υπηρεσία. Ενδεικτικά παραδείγματα είναι η αύξηση κεφαλαίου, η έναρξη υποκαταστήματος, η προσθήκη ή η αφαίρεση ΚΑΔ κλπ. Σε ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως είναι η είσοδος ή η έξοδος ενός εταίρου, απαιτείται μία απλή τροποποίηση του καταστατικού την οποία μπορεί να συντάξει κάποιος Λογιστής ή ακόμα καλύτερα κάποιος δικηγόρος. Γενικώς οι προσωπικές εταιρείες παρουσιάζουν όμοια ευελιξία με τις ατομικές επιχειρήσεις, αν και λόγω της ύπαρξης του καταστατικού η ευελιξία είναι λίγο λιγότερη.
Ι.Κ.Ε.: Στις Ι.Κ.Ε., όπως σε όλες τις κεφαλαιουχικές εταιρείες, ακόμα και αν έχουμε συντάξει ένα υπερπλήρες, σωστό και αναλυτικό καταστατικό, στην πλειονότητα των αλλαγών, πριν από την μεταβολή που θα πρέπει να υποβάλλουμε στην αρμόδια υπηρεσία, και εκτός των περιπτώσεων που απαιτείται τροποποίηση καταστατικού, χρειάζεται να περάσουμε από την συνέλευση των εταίρων ή/και των μετόχων. Έτσι λοιπόν για παράδειγμα, μία αύξηση κεφαλαίου ή η διανομή μερίσματος, θα πρέπει να εγκριθεί πρώτα από την γενική συνέλευση (τακτική ή έκτακτη) των εταίρων. Στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό είναι ένα πρότυπο έντυπο το οποίο συμπληρώνεται από έναν λογιστή ή ακόμα καλύτερα έναν δικηγόρο, αλλά αυτό δεν αποκλείει το γεγονός να υπάρξει ασυμφωνία μεταξύ των εταίρων και να δημιουργηθεί λειτουργικό πρόβλημα και καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των διαδικασιών. Γενικώς οι Ι.Κ.Ε., όπως και όλες οι κεφαλαιουχικές εταιρείες, λόγω και της πολυπλοκότητάς τους, αν και μπορεί να προσφέρουν μία φαινομενική ασφάλεια λόγω της λεπτομέρειας που τις διακατέχει, παρουσιάζουν πολύ λιγότερη ευελιξία στις αλλαγές και γενικότερα στις διαδικασίες τους.
Συμπέρασμα: Η ευελιξία στις αλλαγές και στις διαδικασίες είναι πολύ μεγαλύτερη στις προσωπικές εταιρείες σε σχέση με τις Ι.Κ.Ε.. Έτσι λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι προσωπικές εταιρείες “κερδίζουν” τις Ι.Κ.Ε. σε αυτό το κομμάτι.
ΚΟΣΤΟΣ
(Σύστασης και τήρησης)
Προσωπικές Εταιρείες: Λόγω της απλογραφικής τήρησης των λογιστικών βιβλίων που ακολουθείται στην πλειονότητα των προσωπικών εταιρειών καθώς και λόγω της ομοιότητας της λογιστικής τήρησης που παρουσιάζουν με τις ατομικές επιχειρήσεις, το κόστος για την αμοιβή του Λογιστή είναι σχετικά κοντά, αν και λίγο υψηλότερο, σε σχέση με τις ατομικές. Επιπλέον λόγω της απαίτησης δημιουργίας καταστατικού, καθώς έχουμε να κάνουμε με εταιρεία, το κόστος σύστασης για την αμοιβή του Λογιστή, αν και λίγο υψηλότερο, είναι σχετικά κοντά με τις ατομικές επιχειρήσεις. Πρέπει να σημειώσουμε ότι, αν και μας δίνεται η δυνατότητα να συστήσουμε μία εταιρεία με πρότυπο καταστατικό μέσω Υ.Μ.Σ., το ορθό είναι να παραπέμπουμε σε έναν δικηγόρο να δημιουργήσει το καταστατικό της εταιρείας, ειδικά στην περίπτωση όπου οι εταίροι δεν έχουν συγγενική σχέση, προκειμένου να είναι όλα γραμμένα αναλυτικά και να προβλέπονται στο καταστατικό, έτσι ώστε να αποφεύγονται τυχόν “παρεξηγήσεις” και λειτουργικής φύσεως προβλήματα. Γενικώς όλα τα κόστης (Λογιστές, Δικηγόροι, Γ.Ε.Μη., Επιμελητήριο κλπ) είναι λίγο αυξημένα σε σχέση με μία ατομική επιχείρηση. Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι όσον αφορά τις ασφαλιστικές εισφορές, όλοι όσοι συμμετέχουν σε μία προσωπική εταιρεία, υποχρεούνται να εγγραφούν στον Ε.Φ.Κ.Α. ως μέλη εταιρείας και να καταβάλουν ασφαλιστικές εισφορές.
Ι.Κ.Ε.: Στις Ι.Κ.Ε., όπως και σε όλες τις κεφαλαιουχικές εταιρείες, όπως αναφέραμε και προηγουμένως, τηρείται το διπλογραφικό σύστημα λογιστικής τήρησης. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι συναλλαγές της εταιρείας, από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη, κάθε είδους (έκδοση τιμολογίου, είσπραξη, πληρωμή κλπ) θα πρέπει να αποτυπώνονται στα βιβλία της εταιρείας. Αυτό απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και έμφαση στην λεπτομέρεια. Συνεπώς το κόστος, τουλάχιστον για την λογιστική τήρηση, είναι διπλάσιο και πολλές φορές τριπλάσιο σε σχέση με μία προσωπική εταιρεία η οποία έχει παρόμοια δραστηριότητα καθώς και λογιστική και φορολογική εικόνα. Επιπλέον το κόστος σύστασης, είτε αυτό γίνει μέσω Υ.Μ.Σ., είτε μέσω ενός δικηγόρου (το οποίο και συνιστούμε) είναι τουλάχιστον διπλάσιο σε σχέση με μία προσωπική εταιρεία λόγω της πολυπλοκότητας της μορφής της εταιρείας και της ιδιαίτερης προσοχής που απαιτείται κατά την σύσταση προκειμένου να προβλεφθούν όλα τα απαραίτητα. Γενικώς όλα τα κόστη (Λογιστές, Δικηγόροι, Γ.Ε.Μη., Επιμελητήριο κλπ) είναι πολύ αυξημένα σε σχέση με τις προσωπικές εταιρείες. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι υπόχρεος για εγγραφή στον Ε.Φ.Κ.Α. και καταβολή ασφαλιστικών εισφορών είναι μόνο ο διαχειριστής και όχι οι εταίροι, οι οποίοι όμως δεν έχουν δικαίωμα προσωπικής εργασίας μέσα στην εταιρεία και μπορούν να ασκούν μόνο έλεγχο. Σε αντίθετη περίπτωση θα πρέπει είτε να εγγραφούν στον Ε.Φ.Κ.Α. είτε να ασφαλιστούν από την ίδια την εταιρεία.
Συμπέρασμα: Το κόστος στις Ι.Κ.Ε. είναι ιδιαίτερα αυξημένο σε σχέση με τις προσωπικές εταιρείες. Έτσι λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι προσωπικές εταιρείες “κερδίζουν” τις Ι.Κ.Ε. σε αυτό το κομμάτι.
ΕΥΘΥΝΗ
(Εταίρων, μετόχων και διαχειριστή)
Προσωπικές Εταιρείες: Όταν κάποιος συμμετέχει σε μία προσωπική εταιρεία, και ειδικά όταν είναι ομόρρυθμος εταίρος, θα πρέπει να έχει υπόψη του ότι, όπως λέει και ο νόμος, ευθύνεται απεριόριστα και εις ολόκληρον, για όλα τα χρέη και τις υποχρεώσεις της εταιρείας απέναντι στο Δημόσιο ή/και σε τρίτους. Αυτό σημαίνει ότι αν για παράδειγμα έχουμε μία Ο.Ε. με δύο εταίρους (από 50% ο κάθε ένας) αν ο ένας δεν δύναται να πληρώσει το μερίδιο που του αναλογεί για να καλύψει τα χρέη και τις υποχρεώσεις της εταιρείας, τότε ο άλλος υποχρεούται να καλύψει αυτό το κενό. Όλοι οι εταίροι ευθύνονται και με την προσωπική τους περιουσία. Μοναδική εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα στις προσωπικές εταιρείες, είναι η περίπτωση που έχουμε ετερόρρυθμο εταίρο (και κατ’ επέκταση ετερόρρυθμη εταιρεία), όπου ο ετερόρρυθμος εταίρος ο οποίος έχει καταβάλει την εισφορά του στην εταιρεία, δεν ευθύνεται για τα χρέη της, ενώ αντίθετα αν δεν έχει καταβάλει την εισφορά του, ευθύνεται μέχρι το ύψος της εισφοράς του η οποία προβλέπεται στο καταστατικό. Γενικώς στις προσωπικές εταιρείες, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της εμπλοκής της προσωπικής περιουσίας του εταίρου προκειμένου για την κάλυψη των χρεών και των υποχρεώσεων της εταιρείας.
Ι.Κ.Ε.: Γενικώς στην Ι.Κ.Ε., όπως και στις περισσότερες κεφαλαιουχικές εταιρείες, για την κάλυψη των εταιρικών χρεών και υποχρεώσεων ευθύνεται μόνο η εταιρεία με την περιουσία της και όχι οι εταίροι της, με εξαίρεση την ευθύνη το εταίρου ο οποίος συμμετέχει με εγγυητική εισφορά και ο οποίος αναλαμβάνει την υποχρέωση έναντι τρίτων για την εξόφληση των χρεών της μέχρι όμως το ύψος της εγγυητικής του εισφοράς. Προκειμένου όπως να υπάρξει μία Ι.Κ.Ε., χρειάζεται έναν διαχειριστή. Όπως σε άλλες μορφές εταιριών συναντάμε π.χ. τον Διευθύνων Σύμβουλο, εδώ συναντάμε τον Διαχειριστή. Ο ρόλος του διαχειριστή είναι ζωτικός, κομβικός και εξαιρετικά σημαντικός για την ύπαρξη και την λειτουργία της εταιρείας. Παράλληλα όμως εμπεριέχει και πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Συγκεκριμένα ο διαχειριστής έχει ευθύνη τόσο έναντι της ίδιας της εταιρείας και των εταίρων της για παραβάσεις του νόμου και των αποφάσεων των εταίρων καθώς και για κάθε διαχειριστικό πταίσμα του. Παράλληλα ο διαχειριστές ευθύνεται πολλές φορές και με την προσωπική του περιουσία για την κάλυψη των χρεών απέναντι στο Δημόσιο (Φορολογικές και Ασφαλιστικές Αρχές) και προς τρίτους. Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι ο νόμος προβλέπει την έννοια του πραγματικού διαχειριστή, έτσι λοιπόν αν μπορεί να αποδειχτεί ότι την πραγματική διαχείριση την ασκούσε ένας εκ των εταίρων ο οποίος δεν είχε καθοριστεί καταστατικά ως διαχειριστής, τότε δεν αποκλείεται να αναλάβει την ευθύνη που θα είχε ο καταστατικός διαχειριστής. Αυτό επίσης δεν σημαίνει ότι ο καταστατικός διαχειριστής δεν θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις ευθύνες που προβλέπει ο νόμος και το καταστατικό μέχρι να μπορέσει να αποδείξει ότι στην πραγματικότητα δεν ασκούσε πραγματική διαχείριση (που ενδεχομένως να μην μπορέσει να το αποδείξει και ποτέ). Αναφέρουμε όλα τα παραπάνω προκειμένου να καταστήσουμε σαφές ότι το γεγονός της κεφαλαιουχικής υπόστασης της Ι.Κ.Ε. δεν αναιρεί το γεγονός των ευθυνών τόσο των εταίρων αλλά κυρίως των διαχειριστών.
Συμπέρασμα: Αν θέλει κάποιος απλά να συμμετέχει σε μία εταιρεία, η Ι.Κ.Ε. ως κεφαλαιουχική του δίνει μεγαλύτερη ασφάλεια λόγω της απουσίας ευθύνης του εταίρου και την ανάληψη αυτής της ευθύνης από την ίδια την εταιρεία. Έτσι μπορεί να προστατεύσει την προσωπική του περιουσία. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για τον διαχειριστή ο οποίος έχει την απόλυτη σε πολλές περιπτώσεις ευθύνη για την κάλυψη των χρεών, των υποχρεώσεων και των παραλείψεων της εταιρείας. Είναι ίσως από τις λίγες περιπτώσεις όπου θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Ι.Κ.Ε. “κερδίζουν” τις προσωπικές εταιρείες σε αυτό το κομμάτι.
ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Αυτό το άρθρο γράφτηκε για απλούς ανθρώπους οι οποίοι σκέπτονται να ενταχθούν στο επιχειρηματικό στίβο δημιουργώντας απλές και καθημερινές επιχειρήσεις. Εργολάβοι, ιδιοκτήτες περιπτέρων, ιδιοκτήτες εστιατορίων, υδραυλικοί, κουρείς, ιδιοκτήτες καφετεριών, ιδιοκτήτες μικρών ξενοδοχείων ή/και καταλυμάτων και κάθε άλλου είδους επιχείρηση που συναντάμε στην καθημερινότητά μας.
Σίγουρα πολλούς από τους παραπάνω, λόγω του σταθερού φορολογικού συντελεστή στον οποίο υπόκεινται όλες οι εταιρείες, είτε είναι προσωπικές είτε είναι κεφαλαιουχικές (και είναι ο ίδιος 22%), τους συμφέρει να συστήσουν μία εταιρεία, ειδικά στην περίπτωση που τα κέρδη ξεπερνούν τα 30.000,00 όπου ο συντελεστής στις ατομικές επιχειρήσεις ξεκινάει την εκτίναξή του στο 28%.
Παρόλα αυτά είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνων που χρειάζονται να συστήσουν μία Ι.Κ.Ε. για να επιτύχουν τον στόχο τους προς την κερδοφορία και την οικονομική ευημερία της επιχείρησής τους.
Ίσως βολεύει εκείνους οι οποίοι θέλουν απλά να συμμετέχουν σε μία εταιρεία χωρίς να παρέχουν προσωπική εργασία μέσα σε αυτήν και απλά να ασκούν κάποιον έλεγχο περιοδικά αναμένοντας να εισπράξουν κάποιο μέρος από τα κέρδη με μορφή μερίσματος (όπου θα επιβαρυνθούν με επιπλέον φόρο μερισμάτων 5%) χωρίς να ρισκάρουν την προσωπική τους περιουσία.
Σίγουρα όμως δεν βολεύει εκείνους, τους καθημερινούς ανθρώπους, που θέλουν πολλές φορές να συστήσουν μία μονοπρόσωπη Ι.Κ.Ε όπου θα έχουν και τον ρόλο του εταίρου και τον ρόλο του διαχειριστή και κατ’ επέκταση θα ευθύνονται για όλα, με την προσωπική τους περιουσία, πολλές φορές νομίζοντας ότι την μοναδική ευθύνη την έχει η εταιρεία η οποία έχουν συστήσει, κάτι το οποίο όμως δεν ισχύει.
Κατά την άποψή μας, συμφέρει να κάνεις Ι.Κ.Ε. όταν έχεις εμπειρία μέσα στο επιχειρηματικό γίγνεσθαι και στις διαδικασίες που το περιβάλλουν, και αποζητάς την λεπτομέρεια και την πληρότητα που σου παρέχει η διπλογραφική τήρησή της καθώς και η καταστατική λεπτομέρεια που την διακατέχει, που αν και πολλές φορές η πολυπλοκότητά της οδηγεί σε καθυστερήσεις, παράλληλα προσφέρει ασφάλεια στις συναλλαγές και στις διαδικασίες της οι οποίες θα πρέπει να πραγματοποιηθούν και να αποτυπωθούν λεπτομερώς.
Όπως και να έχει τα τελικά συμπεράσματα είναι δικά σας.
Σε επόμενο άρθρο θα δούμε τα πλεονεκτήματα της Ι.Κ.Ε. σε σχέση με τις υπόλοιπες εταιρικές μορφές κεφαλαιουχικών εταιρειών.
* πτυχιούχος Οικονομολόγος Α.Π.Θ.