Σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, με τους Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Νίκο Ψαρρά, Αντώνη Μυριαγκό, Χάρη Χαραλάμπους και 12μελή Χορό
Η μεγάλη περσινή καλοκαιρινή επιτυχία του ΘΟΚ, που εντυπωσίασε κοινό και κριτική, επαναλαμβάνεται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στην Κύπρο και στη συνέχεια πραγματοποιεί σημαντική περιοδεία στην Ελλάδα.
Οι Πέρσες, το παλαιότερο από τα σωζόμενα έργα του αρχαίου ελληνικού δράματος, το μοναδικό που βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα, καταγράφει την ήττα της περσικής αλαζονείας και το θρίαμβο του ελληνικού πνεύματος, υιοθετώντας μια ξεχωριστή αφηγηματική φόρμα. Το έργο παρουσιάζεται από τον ΘΟΚ σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη-ενός νέου σκηνοθέτη που έχει ξεχωρίσει για τις εκρηκτικές παραστάσεις του-με τη συμμετοχή μιας δυναμικής ομάδας καταξιωμένων και νεότερων ηθοποιών, μεταξύ των οποίων η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Νίκος Ψαρράς, ο Αντώνης Μυριαγκός και ο Χάρης Χαραλάμπους.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, «η παράσταση αποτελεί ένα ταυτόχρονα θεατρικό και μουσικό γεγονός και προτείνει μια ζωντανή σύνθεση ποιητικού λόγου, μουσικής και θεατρικής δράσης. Απελευθερώνει την ουσία του αισχυλικού έργου και οδηγεί τον θεατή στην κατανόηση του πανανθρώπινου χαρακτήρα του αρχαίου δράματος. Οι ηθοποιοί προσεγγίζουν τα νοήματα, τους ρυθμούς και τους ήχους του ποιητικού κειμένου, με τη μουσικότητα ως όχημα για την αναπαράσταση και τη μεταμόρφωση. Όλοι οι βασικοί χαρακτήρες, όπως και ο Χορός, ερμηνεύονται αποκαλύπτοντας τη μουσική υφή του έργου. Χρησιμοποιώντας μια τέτοια απλή σύνθεση η παράσταση εκδηλώνεται μέσα από βασικά επίπεδα- δράση, λέξη, τραγούδισμα, χορός- κατακτώντας μια απλότητα, επαρκή για να αποκαλύψει τις αδιάκοπες δονήσεις του αρχαίου ελληνικού δράματος και την απήχησή του στο σημερινό κόσμο».
Ο Άρης Μπινιάρης και οι συνεργάτες του προσεγγίζουν τον τραγικό λόγο του Αισχύλου, με μια παράσταση συνόλου που καθηλώνει τους θεατές και σύμφωνα με το Φεστιβάλ Αθηνών «διεκδικεί μια θέση στην ιστορία του σύγχρονου Ελληνικού Θεάτρου […] αναδεικνύοντας τον Άρη Μπινιάρη σαν ένα από τους πιο πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες της νέας γενιάς».
Και στην Κρήτη περιοδεύει η παράσταση «ΠΕΡΣΕΣ» από τον ΘΟΚ. Πιο συγκεκριμένα, στο Ηράκλειο παράσταση θα δοθεί την Τρίτη 10 Ιουλίου στο Κηποθέατρο Ν. Καζαντζάκης , την Παρασκευή 13 Ιουλίου στα Χανιά, στο Θέατρο Ανατολικής Τάφρου, ενώ στο Ρέθυμνο τη Δευτέρα 16 Ιουλίου 2018 στο Θέατρο Ερωφίλη – Φορτέτζα.
Γενική είσοδος: 16€
Φοιτητικό, παιδικό, μαθητικό, άνω των 65 ετών: 12€
ΑΜΕΑ, ανέργων: 8€
Μετάφραση: Παναγιώτης Μουλλάς
Σκηνοθεσία – Μουσική Δραματουργία: Άρης Μπινιάρης
Μετρική Διδασκαλία: Θεόδωρος Στεφανόπουλος
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Λουκά
Κοστούμια: Ελένη Τζιρκαλλή
Κινησιολογία: Λία Χαράκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Γεώργιος Κουκουμάς
Παίζουν:
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χάρης Χαραλάμπους,
Νίκος Ψαρράς, Αντώνης Μυριαγκός
Χορός:
Ηλίας Ανδρέου, Πέτρος Γιωρκάτζης, Γιώργος Ευαγόρου, Γιώργος Ονησιφόρου, Μάριος Κωνσταντίνου, Παναγιώτης Λάρκου, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Μίνως, Άρης Μπινιάρης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Στέφανος Πίττας, Κωνσταντίνος Σεβδαλής
Η κριτική για τους «Πέρσες»
«Θαρρώ πως το όνειρο του Άρη Μπινιάρη πραγματοποιήθηκε. Κρίνοντας από την ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή που έδωσε στο στοιχείο του Χορού, από την ολόψυχη ανταπόκριση στην πρόσκληση και στην ενεργό συμμετοχή των μελών του, συμπεραίνω ότι έτσι είχε οραματιστεί την παράστασή του».
Νόνα Μολέσκη, Φιλελεύθερος, 27/7/2017
«Η σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη καταφέρνει να διατρέξει κάθετα και οριζόντια το ευρύτατο φασματικό τοπίο της τραγωδίας αυτής, ταυτόχρονα με το διαχρονικό, φυσικό και ιστορικό τοπίο της Κύπρου […] η κορυφαία παράσταση του φετινού Φεστιβάλ».
Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή, 15/8/2017 & 21/8/2017
«Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στις καλύτερες στιγμές μιας αφομοιωμένης και τίμιας πείρας που υπηρετήθηκε με αφοσίωση. Ο Νίκος Ψαρράς (Δαρείος) λιτός, σεμνός και βαθιά πονεμένος ηγέτης, προδομένος πατέρας και προδομένος κληροδότης. Ο Χάρης Χαραλάμπους (άγγελος) θαυμάσιος και εντός των επικών προδιαγραφών του ρόλου. […] Ο Χορός από τους καλύτερους των τελευταίων ετών με κορυφαίο τον σκηνοθέτη, ο οποίος εκτός από χορωδός, σκηνοθέτης, είναι και μουσικός, μιας μουσικής που παράγεται, όπως εξάλλου και η αισχύλεια, από τη μουσική της γλώσσας και των ήχων της. Αξιοπρόσεκτη συμβολή στο μεγάλο πρόβλημα της τραγικής ερμηνευτικής».
Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα, 28/08/2017
«Το Φεστιβάλ Επιδαύρου, υποδεχόμενο έναν νέο σκηνοθέτη στην παρθενική του εμφάνιση στον χώρο του ελληνιστικού θεάτρου με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, αποδείχτηκε ότι έπραξε σοφά: ο Άρης Μπινιάρης δικαίωσε, σε αντίθεση με πολλούς άλλους πρωτοεμφανιζόμενους στον χώρο τα τελευταία χρόνια, την επιλογή του καθώς αυτός είχε να καταθέσει μια νέα, τεκμηριωμένη ερευνητικά και καλλιτεχνικά πρόταση. Ας γίνει μέτρο σύγκρισης για τις επόμενες επιλογές».
Δημήτρης Τσατσούλης, Ημεροδρόμος, 3/9/2017
«Μυσταγωγική εγκαρτέρηση κι εκστατική ορμή. Δύο ασύνδετες, με την πρώτη ματιά, ατμόσφαιρες αναδεύτηκαν απρόσμενα – παρότι σχολαστικά μελετημένα – για να κορυφωθούν σε μια παράσταση που σπάνια συναντάμε στο αρχαίο δράμα».
Στέλλα Χαραμή, tospirto.net, 1/9/2017
«Καλύτερο επιστέγασμα δεν θα μπορούσε να ευχηθεί το φετινό Φεστιβάλ από αυτούς τους Πέρσες του ΘΟΚ. Και εκείνοι που περίμεναν πολλά από το «ιδιότυπο» σκηνικό λεξιλόγιο του Άρη Μπινιάρη δικαιώθηκαν πλήρως. Οι έπαινοι ανήκουν πρωτίστως στη δική του σύλληψη και υλοποίηση. Όχι μόνο γιατί απέδειξε πως η αισχυλική τραγωδία και πιο συγκεκριμένα οι Πέρσες μπορούν (και ώς ένα βαθμό οφείλουν) να προσεγγιστούν μέσα από τη μελέτη και ανάδειξη του εσωτερικού ρυθμού τους – γι’ αυτό υπάρχει άλλωστε ολόκληρη σειρά παλιότερων επιχειρημάτων, αν δεν είναι κιόλας η βασική κατεύθυνση στην οποία κινήθηκε εξαρχής η αναβίωση του αρχαίου δράματος».
Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών, 14/8/2017
«Στην πρώτη του αναμέτρηση, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με το αρχαίο θέατρο, ο Άρης Μπινιάρης με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου εκμεταλλεύτηκε και ανέδειξε τη μουσικότητα των Περσών του Αισχύλου (μετάφραση: Παναγιώτη Μουλλά) με έναν νέο, φρέσκο, μουσικό κώδικα, αξιοποιώντας τις δυνατότητες του Χορού και την ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών του, ενώ ως κορυφαία στιγμή του έργου καταγράφεται η σκηνή της ‘Επίκλησης’ του Δαρείου με μια χορογραφία που μοιάζει να έλκεται από τη Γη και τον κόσμο των νεκρών».
Σάκης Ιωαννίδης, Καθημερινή, 15/8/2017
«Το αποτέλεσμα ήταν μια παράσταση που συνέπαιρνε ακοή και όραση […] ένα θέαμα που ξεκινούσε απολύτως γειωμένα, σαν μέσα από τα σπλάχνα της γης και τα σώματα των ερμηνευτών, για να απογειωθεί ψηλά, πάνω από το ύψος της τελευταίας κερκίδας».
Τώνια Καράογλου, elculture.gr, 1/9/2017