Κάθε μέρα έχω απέναντι μου στο σύνολο περίπου 60 μαντήλες. Μουσουλμάνες ντε. Αυτές είναι από τη μία μεριά και εγώ – μόνη μου – από την άλλη. Αυτές κάθονται και εγώ στέκομαι όρθια και τις διδάσκω. Διδάσκω διεθνές δίκαιο και ανθρώπινα δικαιώματα στη Νομική Σχολή του Κατάρ.
Στο ένα γκρουπ αυτό το εξάμηνο έχω 33 μαντήλες.
Οι μαντήλες δεν είναι όλες ίδιες – έχει πολλά χρώματα, έχει μαύρες, και πράσινες, και λευκές, και μπεζ και χρωματιστές.
Επίσης, οι μαντήλες είναι από όλο τον κόσμο. Είναι από το Κατάρ, τη Γκάνα της Αφρικής, το Λίβανο, την Αίγυπτο, τη Συρία, τη Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν, τη Λιβύη και την Ασία.
Έχω και μία μαντήλα που είναι Γερμανίδα• είναι πολύ περήφανη που είναι Γερμανίδα.
Έχω και μία φοιτήτρια που είναι από το Πακιστάν αλλά δεν φοράει μαντήλα.
Στο προηγούμενο εξάμηνο είχα μία Ελληνίδα (τη Χριστίνα) που παντρεύτηκε Καταριανό και τώρα φοράει και αυτή μαντήλα – στην αρχή μου φάνηκε λίγο περίεργο αλλά μετά ήταν ΟΚ.
Οι μαντήλες, που λες, είναι μία συνεχής έκπληξη. Δεν βαριέσαι ποτέ. Η καθεμία έχει τις δικές της απόψεις περί παντός επιστητού, συμπεριλαμβανομένης και της μαντήλας: πώς τη φοράνε, τι σημαίνει, πότε μπορείς να τη βγάλεις.
Η μαντήλα δεν της αρέσει να της λες τι θα κάνει. Μαύρο φίδι που σε έφαγε.
Οι μαντήλες όταν τους δώσεις λίγο θάρρος και νιώσουν άνετα παίρνουν φωτιά. Κακός χαμός στην τάξη. Συζητάνε, διαφωνούν, τσακώνονται.
Την πρώτη φορά που μπήκα στην τάξη πριν 3,5 χρόνια τρόμαξα με τις τόσες μαντήλες. Ξεκίνησα να τις κοιτάζω στα μάτια. Και μπούρκα να είναι τις ξεχωρίζεις από τα μάτια (και μερικές φορές από τα αξεσουάρ). Τα μάτια τα λένε όλα.
Οι μαντήλες δεν είναι υποχρεωμένες να έρχονται στο μάθημά μου γιατί είναι επιλεγόμενο.
Έρχονται όμως παρ’ όλο που έχω τη φήμη ότι δεν χαρίζω κάστανα.
Ξεκινήσαμε με ένα γκρουπ 15 ατόμων και τώρα παίζουμε με 2-3 γκρουπ στα κορίτσια (80-90 άτομα) και 1 γκρουπ στα αγόρια κάθε εξάμηνο.
Έρχονται για να ακούσουνε μία «δυτικιά», μία ελληνίδα να τους μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα, για δικαιοσύνη, για ένα διεθνές δίκαιο καλύτερο, πιο ανθρώπινο, ένα διεθνές δίκαιο που περιλαμβάνει και δεν αποκλείει.
Οι μαντήλες έρχονται γιατί, όπως μου λένε, έχω ταλέντο στο να τις μπερδεύω και να τις κάνω να σκέφτονται. Ακούνε προσεχτικά οι μαντήλες.
Και έρχονται γιατί απαλά και διακριτικά πατάω τις κόκκινες γραμμές που έχω εδώ στο Κατάρ και τους αρέσει αυτό. Μιλάμε και για τους εργάτες και για την ελευθερία της έκφρασης.
Πολλές φορές κάποιες μαντήλες δεν ξέρουν καλά αγγλικά και είναι ντροπαλές να μιλήσουνε. Τους λέω να πουν τις λέξεις στα αραβικά, κάποια άλλη μεταφράζει στα αγγλικά και όλα μια χαρά.
Κι όταν δεν γνωρίζω για κάτι, έχω μάθει να το βουλώνω και να ακούω. Κάνουν παιχνίδι οι μαντήλες και γουστάρουνε να μαθαίνω από αυτές.
Οι μαντήλες είναι απίστευτα τρολ. Για αυτό και τα «τακιμιάσαμε». Περνάμε καλά στο μάθημα. Περνάω καλύτερα απ’ όταν βγαίνω έξω με φίλους.
Οι μαντήλες με αγκαλιάσανε με τη φιλοξενία τους και τη παιχνιδιάρικη φύση τους όταν ήρθα στο Κατάρ το 2013.
Στο Κατάρ είμαι Καταριανή υπάλληλος γιατί διδάσκω σε δημόσιο πανεπιστήμιο – είμαι δηλαδή φορέας δημόσιας εξουσίας! Τρολ!
Το 2008 έφυγα από την Ελλάδα γιατί δεν μπορούσα τη μπόχα και γιατί ήξερα ότι τα ακαδημαϊκά κυκλώματα δεν θα με άφηναν ποτέ να κάνω αυτό που αγαπώ.
Είμαι πολύ τρολ, και δημοσιεύω στα καλύτερα περιοδικά της Ευρώπης και του κόσμου και δεν μου αρέσει να γλείφω κανέναν ή να είμαι αρεστή – όλα αυτά είναι τρομακτικά μειονεκτήματα για την Ελλάδα.
Που λες, πολύ χάρηκα για τη μαντήλα που έκανε παρέλαση.
Δεν μπόρεσα να κοιτάξω τα μάτια της από τις φωτογραφίες που είδα online.
Εσείς τα είδατε τα μάτια της πέρα από τη μαντήλα και τη φούστα και το πολυ σικ σακάκι;
Έστω από το πρόσωπό της, πάντως, το κορίτσι φαίνεται να έχει σθένος και δυνατή προσωπικότητα.
Επίσης, για να είναι στους σημαιοφόρους σημαίνει ότι ξέρει καλά ελληνικά και διαβάζει Παπαδιαμάντη και Αντιγόνη και λύνει τις μαθηματικές ασκήσεις.
Σε πολλές φωτογραφίες το κορίτσι είχε χαμηλωμένα τα μάτια και το βλέμμα της – νομίζω φοβότανε λιγάκι και ντρεπότανε γιατί την κοιτούσανε όλοι.
Ξέρω πως είναι να αισθάνεσαι έτσι.
Ελπίζω οι Έλληνες να την αγκάλιασαν όπως αγκαλιάσανε οι μαντήλες εμένα και τόσους άλλους Έλληνες.
Μαντώ Ραχωβίτσα
(Αγαπητή φίλη, υποκλίνομαι. Ξέρετε, πιστεύω πως οι μαθητικές παρελάσεις δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Αλλά, από τη στιγμή που υπάρχουν οι μαθητικές παρελάσεις, ο καθένας θα παρελαύνει με την αλήθεια του. Με αυτό που είναι. Εγώ τα είδα τα μάτια του κοριτσιού. Είναι μάτια που βλέπουν, δεν είναι μάτια που κοιτάνε. Επίσης, την άκουσα να μιλάει. Είχαν ήδη μιλήσει τα μάτια. Έχετε δίκιο. Καλή συνέχεια. Σας ευχαριστώ. Να είστε καλά.)
