Με αφορμή τα όσα τραγελαφικά (για ακόμη μια φορά) συμβαινουν τις τελευταίες ώρες στον ΣΥΡΙΖΑ παραθέτουμε άρθρο μας πριν 10 μέρες, από τις 8 Φεβρουαρίου του 2024, όπου με αναφορά στην μετατροπή της ανάδειξης υποψηφίων για την ευρωβουλή σε διαγωνισμό δημοφιλίας γράφαμε τα εξής, σχολιάζαμε τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και τις επιπτώσεις που έχει η Λουδοβίκεια νοοτροπία Κασσελάκη:
Είναι ένας πρωτόγνωρος τραγέλαφος όλο αυτό που εξελίσσεται με τον ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες μετά τη φυγή του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, ένας κυριολεκτικά αλεξιπτωτιστής της πολιτικής, ο οποίος μέχρι τη στιγμή που κατήλθε ως υποψήφιος για βουλευτής επικρατείας στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμία απολύτως παρουσία στα πολιτικά πράγματα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των αγαπημένων του ΗΠΑ, στα πλαίσια μίας επιθετικής καμπάνιας εντυπώσεων και εκμεταλλευόμενος τον θόρυβο και το hype που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του, έγινε ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για τον πρώτο πρόεδρο παγκοσμίως που εκλέχθηκε λόγω virality. Ένας πραγματικός πρόεδρος της φούσκας των social media.
Ο Στέφανος Κασσελάκης για ακόμη μια φορά επέλεξε με τη διαδικασία που προκρίνει για τους υποψήφιους των ευρωεκλογών του ΣΥΡΙΖΑ να θέσει απέναντι από το κόμμα και τα στελέχη του την “κοινωνία”. Όχι ακριβώς την κοινωνία, αλλά αυτούς στην κοινωνία που είναι πιο δημοφιλείς, λες και η δημοφιλία για τη δημοφιλία είναι το “κριτήριο αριστείας” για να αντιπροσωπεύει κάποιος τον λαό.
Η διαδικασία σύμφωνα με την οποία “χωρίς κονέ, αδιαμεσολάβητα” καλείται ο πολίτης να μπει “στην πρώτη γραμμή” με μία απλή αίτηση, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπει τις ευρωεκλογές 2024 “από στοίχημα των κομμάτων σε στοίχημα της κοινωνίας” αποτελεί γελοιοποίησης της όποιας δημοκρατικής διαδικασίας, που μετατρέπεται σε ένα ιδιότυπο διαγωνισμό δημοφιλίας.
Όποιος κατορθώσει να κινητοποιήσει τον περισσότερο κόσμο για να τον ψηφίσει στη διαδικασία ανεξαρτήτως θέσεων, συμμετοχής σε δημοκρατικές διαδικασίες ή γνώσεων, μπορεί να γίνει υποψήφιος ευρωβουλευτής.
Βεβαίως, αυτή η γελοιοποίηση δεν έρχεται στο κενό. Πατά στην αποτυχία των πολιτικών και της πολιτικής να δώσουν απαντήσεις.
Η αξιοπιστία των κομμάτων βρίσκεται στο ναδίρ, το ίδιο και η πίστη ότι οι πολιτικοί μπορούν να δώσουν λύσεις, ότι η πολιτική μπορεί να παράγει ιδέες που θα επιφέρουν αλλαγή.
Πάνω σε αυτό το κενό ανθούν διαδικασίες φαινομενικά μόνο δημοκρατικές όπως αυτές που προωθεί ο κ. Κασσελάκης, ο πρόεδρος ο οποίος εκλέχθηκε με μοναδικό κριτήριο τη δημοφιλία και την απέχθεια μεγάλης μερίδας πολιτών προς μια πολιτική γραφειοκρατία που ταύτισε με την αποτυχία του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι έτσι, ενώ γίνεται όλο και παραπάνω λόγος για αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, στην ουσία τo μόνο που δεν έχει ακόμα ξεστομίσει ο Στέφανος Κασσελάκης είναι η γνωστή φράση του Λουδοβίκου ΙΔ’, ελαφρώς παραλλαγμένη για την περίσταση: «Το κόμμα είμαι εγώ» ένα κόμμα που άλλωστε είναι τόσο απαξιωμένο και τίθεται διαρκώς από τον ίδιο τον πρόεδρό του απέναντι στην κοινωνία.
Δεν έχει κι άλλο δρόμο.
Πρώτον, διότι η εκλογή του στην αρχηγία- κόντρα σε όλες τις προβλέψεις- του δίνει το «δικαίωμα» να πιστεύει ότι κατανίκησε σχεδόν όλο το κομματικό κατεστημένο. Τα πήρε όλα. Αισθάνεται, λοιπόν, κάπως σαν τον Λουδοβίκο.
Δεύτερον, διότι τα πρόσωπα που έχει δίπλα του τον σπρώχνουν προς τα εκεί, αφού γνωρίζουν ότι σε οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη οι ίδιοι θα πληρώσουν το μάρμαρο. Έτσι, ο Κασσελάκης και η ομάδα του θέλουν να εκκαθαρίσουν το κόμμα από όλους τους αντιπάλους τους και δεν τους ενδιαφέρει αν αυτό το οδηγεί στη διαρκή συρρίκνωση.
Τρίτον, διότι ο μόνος που θα μπορούσε να αποτρέψει αυτήν την πορεία, ο Αλέξης Τσίπρας, εξακολουθεί να σιωπά.
Αλλά αυτή η πορεία, είναι βέβαιο, οδηγεί στην πλήρη απαξίωση και τελικά στην περαιτέρω εκλογική συντριβή.