Πρόσφατα γιορτάσαμε την εθνική μας επέτειο. Και τι γιορτάσαμε ακριβώς; Όπως θα ρωτούσε και κάποιος δημοσιογράφος τους μαθητές στις παρελάσεις που μονίμως μπερδεύουν τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου με την επανάσταση του 1821. Στην ουσία αυτό που γιορτάζουμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα είναι η επέτειος της εισβολής των Ναζί στη χώρα μας ή έστω για κάποιους την επέτειο του ΟΧΙ που είπε ο λαός και όχι ο Μεταξάς.
Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν γιορτάζει την απελευθέρωσή της. Ο λόγος το ανέγγιχτο τραύμα του εμφυλίου που φαίνεται ότι είναι η αιτία της αμνησίας για μια μέρα σαν και αυτή. Το γεγονός δηλαδή ότι μετά την απελευθέρωση από τον φασιστικό ζυγό ακολούθησε ο αδελφοκτόνος εμφύλιος μία από τις φοβερότερες συγκρούσεις του εικοστού αιώνα μαζί με τον ισπανικό εμφύλιο και την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί αποχώρησαν από τις περισσότερες περιοχές της χώρας εκτός της Κρήτης. Ωστόσο η μέρα της απελευθέρωσης ποτέ δεν καθιερώθηκε ως μέρα μνήμης, ούτε διοργανώθηκαν εορτασμοί, εκτός από μία απόπειρα που έγινε το 1964 για να τιμηθεί αυτή η επέτειος. Γιορτάζουμε λοιπόν την έναρξη του πολέμου και όχι τη λήξη του; Τι επιλέγουμε ως κοινωνία να θυμόμαστε και τι θέλουμε να ξεχάσουμε; Είναι καιρός πλέον, εκτός από την 28η Οκτωβρίου να γιορτάζουμε και την απελευθέρωση της χώρας. Δεν χρειάζονται παρελάσεις αλλά λιτές τελετές μνήμης, για να θυμηθεί ξανά η ελληνική κοινωνία τα δεινά που προκάλεσαν οι δυνάμεις κατοχής και τον αγώνα και τις θυσίες χιλιάδων ανθρώπων ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό.
Στις μέρες μας αυτή η μνήμη είναι αναγκαία και επίκαιρη όσο ποτέ.
Αγγελική Ελ. Ροσμαράκη