Μία προαιώνια τιτανομαχία ήταν ανέκαθεν από τη χαραυγή του πολιτισμού η διαπάλη ανάμεσα στην πρόοδο και την οπισθοδρόμηση , στην αλήθεια και τη βάναυση παραχάραξη της.
Ευτυχώς όμως μες στην πολυκύμαντη και αιματοβαμμένη ιστορικοκοινωνική εξέλιξη πάντοτε νικούσε συντριπτικά το φως. Λες και όταν οι θεϊκές δυνάμεις της φύσης έπλαθαν το έλλογο δίποδο ον ,του ανάθεταν συνάμα τη βαριά αποστολή ,το ανάθεμα και την ευλογία, να φέρει σε πέρας το σπουδαίο καθήκον της οικοδόμησης μιας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση και καταπίεση. Όσο και αν αργήσει αυτός ο προορισμός, κάποτε ο άνθρωπος θα συναντηθεί με το πεπρωμένο του, πάντα όμως κοπιαστικά ,πολυδαίδαλα και επώδυνα. Γιατί αλλοίμονο, αν δεν βασίλευε αυτή η νομοτέλεια, ακόμη θα βογκούσε από το κνούτο του δουλοκτήτη η` οι φωτιές της ιερής εξέτασης του μεσαίωνα θα έκαιγαν μέχρι σήμερα.
Και είναι τρανή κατάκτηση της ανθρωπότητας οι σύγχρονοι τύραννοι σαν διαπράττουν τα φρικαλέα εγκλήματα τους ,νάναι υποχρεωμένοι να μιλούν στο όνομα της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και της ευημερίας. Μιας και φοβούνται την ώρα που οι αφυπνισμένες και συγκροτημένες μάζες θα εφορμούν, τότε η γη της αντίδρασης και της παραφροσύνης θα τρέμει συθέμελα. Τόλμησαν καθόλου δηλαδή στους παγκόσμιους πολέμους με τις εκατόμβες θυμάτων οι κυβερνήτες του ανορθολογικού καπιταλισμού και του σαρκοβόρου ιμπεριαλισμού να καλέσουν ωμά και με ειλικρίνεια τους λαούς να θυσιαστούν για τα συμφέροντα των μεγιστάνων κεφαλαιοκρατών;
Δηλώνουν τώρα στην Ουκρανία πως ετούτο το μακάβριο σκηνικό εξυπηρετεί τα σχέδια των ιμπεριαλιστών ,που ερίζουν ανταγωνιζόμενοι για την κατοχή της; Αποκαλύπτει η όποια εκλεγμένη και σχεδόν άβουλη πλέον ηγεσία της χώρας μας τη μαθηματική βεβαιότητα ότι η αβάσταχτη και δίχως τροχοπέδη εντεινόμενη πολιτική εξαθλίωσης -που διατάσσεται με συχνά ατιμωτικό τρόπο από τα τροΐκανά αφεντικά – η οποία προωθείται σε βάρος του λαού μας δεν αποσκοπεί στην διάσωση του ; Αλλά χαλκεύει διαρκώς ασφυκτικότερα δεσμά εξάρτησης διαιωνίζοντας στο άπειρο το χρέος και εξαϋλώνοντας κάθε παλιά κατάκτηση των εργαζόμενων;
Θα μπορούσε λοιπόν να ξεστομίσει ο προϊστάμενος του Πολυτεχνείου όλη την αλήθεια σχετικά με τον οργανισμό απέναντι στην τοπική κοινωνία και κυρίως στους φοιτητές του; Μονάχα η ύπουλη επιλογή της άναντρης ψήφισης αυτού του πλαισίου κανόνων λειτουργίας της σχολής μεσούσης της εξεταστικής περιόδου και εκμεταλλευόμενη αυτές τις ειδικές συνθήκες ,πιστοποιεί τον ύποπτο χαρακτήρα του και τον φόβο για φοιτητικές αντιδράσεις.
Παρατηρώντας με οργή και πανικό (εκβιαστικό και εκδικητικό κλείσιμο λέσχης, ακύρωση εξετάσεων) την πολυπληθή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των εναντιωμένων φοιτητών και που έστω προσωρινά και οριακά με 4 ψήφους διαφορά κατάφεραν ασθμαίνοντας να αναστείλουν την κατάληψη χρησιμοποιώντας την αλήστου μνήμης άχαρη πρακτική της ψήφισης μέχρι και των λεγόμενων δέντρων κάτω από την αρωγή των ενεργούμενων της δικομματικής κυβέρνησης μέσα στο φοιτητικό σύλλογο ΔΑΠ και ΠΑΣΠ.
Προκαταβολικά και χωρίς να έχει εντρυφήσει κανείς στην ουσία αυτών των μεθοδεύσεων , αρκεί να συμπεράνει για το αρνητικό περιεχόμενο του σχετικού νόμου εφόσον έχει ψηφιστεί από μια κυβέρνηση που μετάτρεψε (και συνεχίζει ακάθεκτα) σε κόλαση την ζωή του λαού. Σπλαχνίζεται αίφνης και κατ` εξαίρεση τους φοιτητές; Πάλι εκ προοιμίου κατανοείται η αντιφοιτητική του διάσταση λόγω της πεισματικής προσπάθειας επιβολής του από την ομάδα των εσαεί προθύμων για οποιοδήποτε αντιφοιτητικό μέτρο (το καθηγητικό κατεστημένο) που ουδέποτε τάχτηκε με ανιδιοτέλεια και ολοκληρωτικά στο πλευρό των φοιτητών σαν σύμμαχο στρώμα. Άλλωστε είναι δυνατόν η άρχουσα τάξη να επιτρέψει την άλωση ενός κρίσιμου πυλώνα της από άτομα που θα αμφισβητούσαν την πεμπτουσία ύπαρξης του τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού συστήματος;
Που σημαίνει την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας της και την υποστήριξη μιας παραγωγικής διαδικασίας με τον σαφή προσανατολισμό;
Κόπτεται καλοπροαίρετα η πρυτανεία για την αναβάθμιση των πτυχίων τη στιγμή που αποσιωπείται η εφιαλτική κοινωνική πραγματικότητα ; Αλλά ειδικά στην εποχή μας η ανελέητη πραγματικότητα σαν βόας συσφιγκτήρας στραγγαλίζει κάθε προσπάθεια απόκρυψης αυτής της κατάστασης που αμαυρώνει τη ζωή της νεολαίας. Η πιο βαρύτιμη πανεπιστημιακή περγαμηνή τι αντίκρισμα θα έχει μέσα στον πυρετό της α ν ε ρ γ ί α ς και στον παροξυσμό ενός εργασιακού κ ά τ ε ρ γ ο υ;
Εφημερίες γιατρών αμείβονται στο σκληροτράχηλο περιβάλλον των δημόσιων νοσοκομείων ούτε με δυο δεκάδες ευρώ πλέον. Οι περισσότεροι πολιτικοί μηχανικοί δεν <<σταυρώνουν >> οικοδομική άδεια ούτε σε βάθος πενταετίας. Άραγε σε τι θα βοηθήσει η υποτιθέμενη εξύψωση των πτυχίων τους την προηγούμενη τραγωδία; Μήτε και βραβείο Νόμπελ Ιατρικής και Κατασκευαστικής (αν υφίστατο) δεν θα διαφοροποιούσε προς το ευνοϊκότερο αυτό απελπιστικό αντικειμενικό τοπίο. Ίσως εδώ με αυτό και μόνο το σχόλιο να περίττευε οποιαδήποτε περεταίρω επιχειρηματολογ
ική συνέχεια.
Εν τάχει όμως είναι απαραίτητες θεωρώ ορισμένες καίριες επισημάνσεις στην απάντηση των έξι σημείων στον αγώνα των φοιτητών που δημοσίευσε ο πρύτανης . Όσες βελτιωτικές και εξειδικευμένες παρεμβάσεις στον κορμό του νόμου 4009 και αν προταθούν από κάθε σχολή ,τελικά θα τύχουν του δρακόντειου ελέγχου και έγκρισης προσέξτε παρακαλώ- τριών υπουργείων (Παιδείας, Οικονομικών, Μεταρρύθμισης) και με έσχατη ασφαλιστική δικλείδα το Συμβούλιο Επικρατείας. Όλων δηλαδή των φυλάκων αγγέλων του δοκιμαζόμενου λαού και των παιδιών του που σπουδάζουν με μύριες δυσκολίες.
Όπερ μεθερμηνευόμενο επί του πρακτέου σημαίνει πως οι επίμονες διαβεβαιώσεις του κ, Διγαλάκη περί θέσπισης 250 οργανικών θέσεων και συνεπαγόμενης νομιμοποίησης των νυν έωλων εργαζόμενων είναι η δροσερή αύρα (αποκλειστικά αέρας δηλαδή) στον καύσωνα της αγωνίας των για το μέλλον τους. Ειδικά μάλιστα όταν ο οργανισμός ορίζει ρητά μείωση σχεδόν κατά το ήμισυ των υπαρχόντων δομών κάθε ιδρύματος και οι υπουργοί που θα προβούν στην οριστική επικύρωση των παραπάνω εισηγήσεων( η` έστω οι εντεταλμένοι αξιολογητές) είναι ο αντίλαλος της Ε.Ε. και του ΔΝΤ που διψούν αφηνιασμένα για απολύσεις. Ήδη οι διοικητικοί υπάλληλοι στα πρόθυρα υστερίας αναμένουν επί ματαίω σαν αποζημίωση για την παύση (ελέω φυσικά και των συμβιβασμένων συνδικαλιστών) της πολύμηνης απεργίας τους την δημοσιοποίηση των λιστών κινητικότητας που τους έταξαν οι αρμόδιοι .
Μετά την απομάκρυνση δυστυχώς από το αγωνιστικό ταμείο και με τις σχετικές εκλογικές ψευδαισθήσεις (βέβαια η δυναμική επάνοδος τους τα τακτοποιεί όλα) ουδεμία υπόσχεση αναγνωρίζεται. Μάλιστα επιδιώκουν (υπουργός και πρύτανης) να σπείρουν πλαστές αντιθέσεις ανάμεσα σε φοιτητές και διοικητικούς υπαλλήλους, τη στιγμή που αμφότεροι γίνονται θύματα της κοινής πολιτικής.
Πολλές τροποποιήσεις της συγκλήτου είναι δεσμευτικές για το υπουργείο. Άλλες διατάξεις του νόμου πλαίσιου αποτελούν ένα βασικό άξονα με ισχνά περιθώρια ρυθμίσεων από τις πανεπιστημιακές αρχές και αρκετά κομβικά σημεία παραμένουν ακλόνητα. Ένα μακροσκελές κείμενο 200 σελίδων με ψιλά γράμματα που είναι γνωστό τοις πάσι πως συχνά εκείνες συνιστούν και τις χοντράδες (ταιριάζει αρκετά αυτή η αγοραία έκφραση) . Εκεί εστιάζεται συχνά κρίσιμη ουσία της υπόθεσης.
Διατείνεται ο προϊστάμενος του Πολυτεχνείου πως η αξιοποίηση των πόρων φερ` ειπείν θα συμβάλει στην αυτοτέλεια των σχολών και στη δυνατότητα του να μην επιβληθούν τα απαράδεκτα δίδακτρα. Πιθανόν η κακόφημη λοιπόν σύνδεση τους με το επιχειρηματικό κεφάλαιο να εξασφαλίσει γενναίες χρηματοδοτικές ροές μέσω ενίσχυσης ερευνητικών προγραμμάτων (γρίφος: ποιοι θα καρπωθούν τη λεόντεια μερίδα ;). Ποσώς μας απασχολεί σαν Πρωτοβουλία Αντίστασης τέτοιο ενδεχόμενο. Αφήνουμε τους εκπρόσωπους της καπιταλιστικής αριστεράς (φοιτητικής και παραέξω) να ωρύονται επ` αυτού. Ούτως η` άλλως ακόμη και έμμεσα αυτό συμβαίνει (κράτος-συλλογικός καπιταλιστής). Αν δεν υπάρξει δηλαδή τέτοια ευθεία συνεργασία του κεφάλαιου με το πανεπιστήμιο ,το τελευταίο θα τεθεί αυτόματα στην υπηρεσία της λαϊκής οικονομίας;;;;;;
Μας ενδιαφέρει από τη σκοπιά ότι πίσω από τέτοιους σαθρούς ογκόλιθους περί ανεξαρτησίας των τριτοβάθμιων δομών τεχνηέντως και πανούργα προωθείται σε τελική ανάλυση η οικονομική επιβάρυνση των φοιτητών, έως και η έξοδος τους από δαύτες. Ακριβώς όπως διαδραματίστηκε και στην τοπική αυτοδιοίκηση όπου αποσύρθηκε έξυπνα το τέως κράτος ημι-πρόνοιας (καταναγκαστικής λόγω της πίεσης του διεκδικητικού κινήματος) από την υποχρέωση του να καλύπτει δαπάνες κοινωνικές (συντήρηση σχολείων, παιδικών σταθμών ,κλπ). Με μοιραία συνέπεια η μετακύληση του κόστους αυτού στους εξουθενωμένους ώμους του λαού και η μείωση προσωπικού .
Έτσι και εδώ η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η σε ένα βαθμό οικονομική αυτοδυναμία ανοίγει τις κερκόπορτες για σταδιακή κατάργηση δωρεάν διανομής συγγραμμάτων, επιβολής διδάκτρων, συρρίκνωση φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, κλπ.). Η πολιτεία σαν μειώσει τη στρόφιγγα των κονδυλίων (συναρτάται με την ιδέα της αξιολόγησης θεσμών και προσώπων), αμέσως δίνει το άλλοθι η` εξωθεί τις πανεπιστημιακές διοικήσεις και αφού ήδη το έχει θεσμοθετήσει- στη επιβολή των διδάκτρων και μιας σειράς άλλων μέτρων. Άρα άνθρακες ο χρυσός είναι οι διαβεβαιώσεις του κ. Διγαλάκη .
Διαθέτει πλειάδα μηχανισμών το υπουργείο ακόμη και αν μεταφυσικά προκύψει σε κάποια σχολή φιλοφοιτητική ηγεσία, να την επαναφέρει στη τάξη. Αυτή της εντατικοποίησης των σπουδών και των ταξικών φραγμών.
Αυτό το ζήτημα μας απασχολεί. Σε καμία περίπτωση η μορφή διοίκησης των σχολών. Το άθλιο ρόλο του συνδιαχειριστή τον εκχωρούμε στους ρεφορμιστές. Απλά κατανοούμε πως το σύστημα έχει εμπεδώσει και εφαρμόζει πιστά το διδακτικό πείραμα του βάτραχου. Εάν τον πετάξεις απότομα σε ένα καζάνι με καυτό νερό, αυτός αστραπιαία θα αντιδράσει με το απεγνωσμένο άλμα της επιβίωσης .Όταν όμως σιγά σιγά ανεβάζεις τη θερμοκρασία ,ο ταλαίπωρος θα βράσει τελειωτικά καθηλωμένος και άπραγος.
Δεν προχωρά η κυβέρνηση κλιμακωτά και σταθμίζοντας τους ταξικούς συσχετισμούς σε αυτές τις αλλαγές δημιουργώντας τόσο θόρυβο δίχως σκοπιμότητα. Έχει ανοίξει πληθώρα από μέτωπα με το σύνολο του λαού. Γιατί προσθέτει και άλλο, μετά κιόλας το ηχηρό εκλογικό μήνυμα; Απλά είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει αυστηρώς και δια ροπάλου τις προσταγές των εγχώριων και αλλοδαπών αφεντικών. Που απαιτούν την αναπροσαρμογή της ανώτατης εκπαίδευσης στα νέα δεδομένα των σωτήριων (η` ολέθριων;) μνημονιακών καιρών. Η αναγκαία προ δεκαετιών μαζικοποίηση της είναι βάρος και εμπόδιο πια. Τότε αναπτυσσόταν η βιομηχανία (σε όποια έκταση, ποιότητα και βάθος) και οι διάφοροι τομείς της οικονομίας.
Χρειάζονταν και το έμβιο εξάρτημα ψηλής ειδίκευσης που θα επάνδρωνε αυτή την διαδικασία. Άνοιξαν οι πύλες των πανεπιστημίων για είσοδο των παιδιών των εργαζόμενων. Τώρα οι συνθήκες άλλαξαν άρδην. Η παρένθεση της παραγωγικής όασης (αντανάκλαση της άνθησης του παγκόσμιου καπιταλισμού που άφηνε μικρά περάσματα σε κηδεμονευόμενες χώρες) έληξε και ακολούθησε η ερημοποίηση. Οι στρατιές μορφωμένων άνεργων όχι μόνο κοστίζουν , μα είναι και ενοχλητικές.
Η μόλυνση των πανεπιστημίων πρέπει οπωσδήποτε να θεραπευτεί. Οι θέσεις είναι λιγοστές και δικαιωματικά ανήκουν στους λίγους και εκλεκτούς της κοινωνίας. Τα ταξικά τείχη πρέπει να ορθωθούν ξανά και νάναι αδιάβατα. Ανάλογες στοχεύσεις επιχειρούνται μέχρι και στο επίπεδο των λυκείων. Και ένα εξαιρετικό από τα πολλά εργαλεία είναι και ο κανονισμός.
Απλά το ζήτημα θέλει σύνεση. Εδώ δεν μιλάμε για βάτραχο. Κάποτε οι σχολές ήταν κάστρα πρωτοπορίας. Γκρέμιζαν σιδερόφρακτες και αμερικανόπνευστες δικτατορίες και ανάτρεπαν νόμους ψηφισμένους (ν,815 επί εθνάρχη Καραμανλή).
Χρειάζεται και η παραπλάνηση και το ψεύδος, η αγριάδα (διακοπή σίτισης), η κλιμακωτή υλοποίηση και βέβαια η στήριξη από τα μέσα. Ιδίως αυτή. Και όχι κυρίως των ακραιφνών κυβερνητικών φοιτητικών παρατάξεων. Μα δυστυχώς των αριστεροφανών . Εκείνων που καλούν τους ξεσηκωμένους φοιτητές να δείξουν καρτερικότητα και θα μαραθεί στην πορεία ο νόμος (να μείνει στα χαρτιά). Εύστοχα θα βαφτιζόταν αυτή τη συστηματική κωλυσιεργία σαν χάρτινη συμπεριφορά. Να μην εμπιστευτούν τη δύναμη της πάλης τους, να μην καταφύγουν στην κορυφαία εκδήλωση του κινήματος ,την κατάληψη. Ενέργεια που δικαιολογεί το μέγεθος της επίθεσης. Να μην κινηθούν ακαριαία και αποφασιστικά. Να περιφρονήσουν την ανώφελη κατάληψη. Παράλληλα σχεδόν απαξιώνουν και κάθε άλλη αντίσταση που δεν συντονίζεται με το όραμα της λαϊκής εξουσίας. Ιδανικό που θα υλοποιηθεί με την εκλογική επανάσταση . Άσχετη λεπτομέρεια, η διαδοχική αποτελμάτωση του μαζικού κινήματος; Μια αντίληψη ύστερα που συμβάλει καταλυτικά στην αναρρίχηση του φασισμού σε τρίτο κόμμα.
Καταντούν έτσι να προτείνουν μαζί με την ΠΑΣΠ εκτονωτικά την κατάληψη των γραφείων της πρυτανείας. Με τη συλλογιστική πως το γκρέμισμα του νόμου δεν θα είναι αποτέλεσμα μιας μόνο πράξης. Μα πολλών. Ίσως να μιλούν σωστά. Αλλά ξανά μόλις εμφανίζεται η νέα μαχητική και όχι εικονική εκδήλωση αγώνα θα την φρενάρουν, γιατί πάλι θα είναι απαραίτητες πολλές.; Όμως το πολύ υποχρεωτικά δεν αρχίζει από το λίγο; Αξιοποιώντας το και σφυρηλατώντας όρους αυξητικούς; Και το καθόλου, προσμένοντας απότομα το πολύ να προσγειωθεί σαν κομήτης εξ ουρανών. Τότε όμως πως ο νόμος θα ατονήσει; Κενό σκέψης; Όχι. Είναι απόψεις που μοχθούν να δικαιολογήσουν το αγωνιστικό τους έλλειμμα. Την συνθηκολόγηση.
Θα παραμένει ο νόμος κραταιός και το μόνο που θα ατροφεί θάναι το αγωνιστικό φρόνημα των φοιτητών. Μετά οπλίζονται με θράσος και κατηγορούν τον λαό για ενδοτικότητα (φυσικά εκλογική ,αφού είναι το μόνο που τους νοιάζει) και αδράνεια. Ακριβώς όπως λοιδορούσαν οι ίδιοι η` μάλλον οι πρόγονοι τους την κατάλη ψη και εξέγερση του Πολυτεχνείου αποδίδοντας την σε 800 πράκτορες του χουντικού Ρουφογάλη. Δεν είναι ανεπίδεκτοι μάθησης. Η κατάπτυστη ρεφορμιστική φυσιογνωμία τους φταίει. Πάντως οι ηρωίδες καθαρίστριες δείχνουν να επηρεάζονται αποκλειστικά από τις παρακαταθήκες του Πολυτεχνείου του `74 (τους φλέγει η δουλειά τους και όχι η σχιζοφρένεια της λαϊκοκαπιταλιστικής εξουσίας) και εμπνέουν τους φοιτητές και όλους μας.
Επίσης βαριές ευθύνες για την εξέλιξη της υπόθεσης αναλογούν και στην παράταξη με τον μεγάλο αγωνιστικό και κοινωνικοανατρεπτικό οίστρο, που δεν εξαντλεί όμως τις υπολογίσιμες δυνατότητες της στην κατάδειξη της σοβαρότητας της συγκεκριμένης επίθεσης και στη δραστικότερη ενεργοποίηση των φοιτητών . Τουναντίον το νεφελώδες γενικότερο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο που έντασσε τις προτάσεις της για κινητοποιήσεις, αποθάρρυνε και συσκότιζε τις φοιτητικές διαθέσεις. Θα συνεπάρει το πρόταγμα για αναβαθμισμένο πτυχίο στρατευμένο στη αυτοδιαχείριση και στον εργατικό έλεγχο του υποτελή στον ιμπεριαλισμό ψωραλέου ελληνικού καπιταλισμού (εξαιρετική ομοιότητα με τις συνδιαχειριστικές θέσεις περί λαϊκής εξουσίας) η` προβολή της αναγκαιότητας υπεράσπισης στοιχειωδών φοιτητικών δικαιωμάτων που θίγονται βάρβαρα;
Η διάσπαση των πτυχίων είναι ξεκάθαρη απαίτηση του υπουργείου. Ισχυρίζεται ο πρύτανης πως μέσω της πρότασης του (την οποία ευελπιστεί να αποδεχτεί ο υπουργός η` προσδοκά να πιστέψουν οι φοιτητές πως πασχίζει κάτι τέτοιο) υπεραμύνεται της ενιαίας διαδρομής του πενταετούς προγράμματος σπουδών που θα συμπτύσσει το προπτυχιακό και το μεταπτυχιακό δίπλωμα. Το ισχύον πενταετές δεν εναρμονίζεται με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Δεν το χαρακτηρίζουν οι δύο κύκλοι. Η δική Του σύλληψη κατοχυρώνει το αδιάσπαστο της φοίτησης ,αλλά σε δύο φάσεις (προ και μεταπτυχιακό ) ώστε να γίνει αποδεκτό από τη σατραπεία. Μυστηριωδώς να διαιρείς το μήλο χωρίς να το τεμαχίζεις; Συμπεραίνω πως με τόση ικανότητα θα ψηλαφιέται ο τετραγωνισμός του κύκλου. Τέχνασμα για να παραπλανηθούν ποιοι; Οι εοκικοί και ο πρεσβευτής τους (ο Έλληνας υπουργός) η` οι φοιτητές; Που θα αγκομαχούν να περάσουν τον πελώριο σκόπελο (προς θεού, πάντα αδιατάρακτα) προς το δεύτερο στάδιο και που η απόκτηση αυτού του τελικού τίτλου θα εξασφαλίζει την πολυπόθητη αναγνωρισιμότητα και εγκυρότητα των συνολικών σπουδών;
Παρεμπιπτόντως προς τι τόση λαχτάρα του πρύτανη για ισοτιμία των διπλωμάτων με τα αντίστοιχα του εξωτερικού; Μάλλον πασχίζει για φερέγγυα διαβατήρια μετανάστευσης . Μία ελπίδα για το μέλλον άλλωστε είναι και η ξενιτιά.
Τέλος και σημαντικότερο όλων είναι η επιβολή πειθαρχικών συμβουλίων (κατ` αυτούς παράπτωμα είναι το αγωνίζεσθαι) και πρωταρχικά οι δ ι α γ ρ α φ έ ς λόγω χρονικού ορίου φοίτησης. Η αιχμή της επίθεσης. Όξω φτωχόπαιδο από την παράγκα, που λένε και οι ασπούδαχτοι. Με σκυμμένο το κεφάλι ο φοιτητής μέσα σε μια φρενίτιδα εντατικοποίησης θα αγωνιά να αποφύγει τη λαιμητόμο του ν+ 2 η` 3.
Θα αλλοτριώνονται οι λίγοι φοιτητές σε βιολογικούς υπολογιστές , που θα συσσωρεύουν και γεννούν γνώσεις (πειθαρχημένοι και αδιάφοροι μέχρι και για το γεγονός του αν έχει ξεσπάσει τρίτος παγκόσμιος και σίγουρα πυρηνικός πόλεμος) . Τέτοιες που θα θέτουν μετέπειτα στην υπηρεσία της κοινωνίας των ελάχιστων που ζει σε βάρος της κοινωνίας των πολλών. Όσο για την μέριμνα του κ. Διγαλάκη να διπλασιάσει το όριο σπουδών για τους εργαζόμενους φοιτητές (αν και αυτό εγκριθεί) είδαμε πόσοι απόλαυσαν εν τέλει το πενιχρότατο κοινωνικό επίδομα με τις απίστευτες και απρόσιτες προϋποθέσεις.
Βαρύ πλήγμα για το υς φοιτητές είναι και μία τερατουργηματική πτυχή του σχεδίου που επιβάλει την στέρηση δυνατότητας επανεξέτασης σε ένα μάθημα μετά από 3 αποτυχημένες προσπάθειες. Με συνέπεια η καθηγητική αυθαιρεσία θα αποτελεί τον κλειδοκράτορα του πτυχίου. Ένα μη περασμένο μάθημα ισοδυναμεί με απώλεια πτυχίου. Συνάμα ο ίλιγγος της εντατικοποίησης εκτοξευμένος στα ουράνια. Το δόγμα τους υπαγορεύει όσοι μονάχα διαθέτουν απερίσπαστο χρόνο και άφθονο χρήμα θα φοιτούν. Οι σπουδές θα καταλήξουν ένας παρωπιδικός αγώνας μεγάλης ταχύτητας με δικαίωμα συμμετοχής στον διαγωνισμό μόνο των ιδιοκτητών ακριβών αυτοκινήτων . Οι υπόλοιποι ας πέσουν στην πρόθυμη αγκαλιά της ανεργίας η` οι πιο τυχεροί ας σταδιοδρομήσουν λαμπρά με τον μισθό των 300 ευρώ.
Άρα απογυμνωμένος ο κανονισμός δείχνει το αποκρουστικό του πρόσωπο. Θα αναλάβουν όμως να τον <<κανονίσουν>> οι φοιτητές ,όπως ήδη φάνηκε από το ξεκίνημα. Ανασυνταγμένοι στην ερχόμενη περίοδο θα κληθούν να υπερασπίσουν ωριμότεροι και ανυποχώρητοι το δικαίωμα τους στη ανεμπόδιστη μόρφωση και στην κατοπινή αξιοπρεπή εργασία.ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΑΒΑΤΟΥ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. Όπλο, η δύναμη τους που λιώνει τα σίδερα. Συνοδοιπόροι τους ,οι γενναίες καθαρίστριες, η αδελφική ομάδα των διοικητικών υπάλληλων και ολάκερος ο λαός που θυμώνει και αναζητά μέσω των εστιών αντίστασης που καθημερινά φυτρώνουν τη μόνη διέξοδο στα προβλήματα του. Τον δρόμο της πάλης του. Τερματίζοντας κάθε διάλογο με τους ορκισμένους αντίπαλους τους, τους μεγαλοκαθηγητάδες . Προσπερνώντας τα εσωτερικά αναχώματα του αγώνα τους που είτε απροκάλυπτα , είτε με βελούδινο τρόπο δρουν ανασταλτικά στη μάχη που εξελίσσεται σε όφελος των αντίπαλων.
Οι φοιτητές πρέπει, μπορούν και ξέρουν να ανατρέψουν τον οργανισμό της ταξικής απόρριψης και χειραγώγησης που τους αποδιοργανώνει.
Η αλήθεια και το δίκιο όταν ανασυντάσσονται άρτια ,νικούν.
Καπετανακης Μ.
Μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Χανίων