Τομά Πικετί: Να διαγραφεί το ελληνικό χρέος κατά τα γερμανικά πρότυπα

«Δύο ευρωπαϊκές χώρες είχαν κατά το παρελθόν χρέη υψηλότερα από αυτά που βαραίνουν σήμερα την Ελλάδα», είπε ο συγγραφέας του ευπώλητου «Το Κεφάλαιο τον 21ο Αιώνα»: «Η Μεγάλη Βρετανία τον 19ο αιώνα, μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, και η Γερμανία μετά το 1945. Και οι δύο χώρες είχαν δημόσιο χρέος που έφθανε το 200% ως ποσοστό του ΑΕΠ…».

Πώς ξεπλήρωσαν τα χρέη τους οι δύο αυτές χώρες; Η Μεγάλη Βρετανία το κατάφερε πετυχαίνοντας πρωτογενή πλεονάσματα της τάξεως του 3% με 4% ετησίως!

Καθώς το 19ο αιώνα δεν υπήρχε πληθωρισμός (λόγω του κανόνα χρυσού που ίσχυε), το Λονδίνο κατάφερε μέσα σε έναν αιώνα – και εκμεταλλευόμενο ασφαλώς την ευτυχή συγκυρία της βιομηχανικής επανάστασης… – να ξεπληρώσει το χρέος της. Της πήρε βέβαια… 99 χρόνια: από το 1815 έως το 1914! Αλλά ευτυχώς ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τη βρήκε σε ενάρετο οικονομικό κύκλο.

Είναι προφανές, όπως επισήμανε ο γάλλος διανοητής, ότι το βρετανικό παράδειγμα δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο ελληνικό πρόβλημα. Το γερμανικό όμως;

Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά

«Η Γερμανία είδε τα χρέη της να διαγράφονται κατά ένα μεγάλο μέρος από τους Συμμάχους το 1953. Ήταν μια πολύ καλή λύση», είπε ο Τομά Πικετί. Διότι «η διαγραφή της επέτρεψε στις κυβερνήσεις της Βόννης (τότε) να ανοικοδομήσουν τη χώρα και να την ξανακάνουν παγκόσμια οικονομική δύναμη».

«Γιατί να μην προκρίναμε και σήμερα μια ανάλογη λύση για την Ελλάδα;», αναρωτήθηκε ο γάλλος οικονομολόγος. «Οι νέοι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν πιο ακριβά από τους Γερμανούς τα λάθη του παρελθόντος; Γιατί να τους αρνούμαστε όσα δεχθήκαμε να παράσχουμε στους Γερμανούς;», αναρωτήθηκε ο Πικετί.

Ο βραβευθείς συγγραφέας εξήγησε ότι «αν και η χρηματοοικονομική κρίση ξεκίνησε στις ΗΠΑ το 2008, εκεί δεν διήρκεσε πολύ και σύντομα μετατράπηκε σε ευρωπαϊκή κρίση, διότι εμείς οι Ευρωπαίοι δεν πήραμε τις σωστές αποφάσεις και τις πρωτοβουλίες που πήραν οι Αμερικανοί. Θελήσαμε να μειώσουμε τα δημοσιονομικά ελλείμματα υπερβολικά γρήγορα. Γι’ αυτό η ανεργία στην Ευρώπη είναι σήμερα τόσο υψηλή».

Κατά τον Πικετί θα ήταν πιο αποτελεσματικό για την Ελλάδα «να αφεθεί να επενδύσει στο μέλλον της». Και θα ήταν ιδανικό να υπήρχε ένα Κοινοβούλιο στο οποίο θα μετείχαν οι 19 χώρες που μοιράζονται το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα κατ’ αναλογία του πληθυσμού τους (έτσι ώστε οι Γερμανοί βουλευτές να αποτελούν μια μειοψηφία) που θα αποφάσιζε τον ρυθμό εξυγίανσης των δημοσίων οικονομικών της Ευρωζώνης.

Υποκρισία

Ο σοσιαλδημοκράτης δήμαρχος του Αμβούργου πήρε στη συνέχεια το λόγο για να εκφράσει τον «σοβαρό σκεπτικισμό» του σε ό,τι αφορά τις προτάσεις Πικετί. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα ο Όλαφ Σολτς είπε ότι «έχει ήδη βοηθηθεί πολύ ακόμα και από χώρες, όπως η Σλοβενία, που είναι πιο φτωχές απ’ αυτήν».

Για τον Σολτς ενδεχόμενη διαγραφή του ελληνικού χρέους θα ήταν όχι μόνο άδικη αλλά και ανώφελη. «Εκείνο που χρειάζεται είναι η Αθήνα να βρει τη θέση της στις διεθνείς αγορές και να προχωρήσει σε βαθιές μεταρρυθμίσεις, κυρίως φορολογώντας τους πιο πλούσιους», είπε ο γερμανός δήμαρχος.

Ο Τομά Πικετί διαφώνησε με τον Σολτς. «Θα ήταν υποκρισία. Ζητούμε από την Αθήνα να φορολογήσει τους πλούσιους, αλλά αυτοί φέρνουν τα χρήματά τους σε γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που αρνούνται να παράσχουν στις ελληνικές αρχές πληροφορίες για τους πελάτες τους», αντέτεινε ο Πικετί.

Η στάση του SPD

Όπως αναφέρει σε δημοσίευμά της την Πέμπτη η γαλλική «Le Monde», ο Τομά Πικετί είχε επιχειρήσει να εκθέσει τις απόψεις του επί γερμανικού εδάφους αναφορικά με το ζήτημα του χρέους της Ελλάδας και στις 7 κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης που διενεργήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2014 και στην οποία συμμετείχε ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας και πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ.

«Ο Γκάμπριελ, ωστόσο, προσπέρασε το θέμα και, με πανηγυρικό τρόπο εμπόδισε το γάλλο οικονομολόγο να αναπτύξει τα επιχειρήματά του», γράφει η εφημερίδα.

«Την Τετάρτη, ωστόσο, ο Πικετί κατάφερε να πει αυτά που είχε να πει. Τον άκουσε κανείς; Δεν είναι βέβαιο. Αλλά η βράβευσή του, όπως και η συζήτηση που διοργανώθηκε από τον Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, αποδεικνύουν ότι, αν μη τι άλλο, το SPD δεν θέλει να αποφύγει το διάλογο», καταλήγει το δημοσίευμα.

Το Βήμα