Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ
Η πράξη επιβεβαιώνει ότι οι της επικεφαλίδας όροι της ΕΕ ευθύνονται για την οικονομική καταστροφή της χώρας μας που έδρασαν, επιδείνωσαν τα μύρια όσα κακά του κυβερνώντος δικομματισμού της χώρας που τα γνωρίζει πλέον και ο τελευταίος κάτοικος για τούτο και δημοσκοπικά κοντά στο 90% αποστρέφει απ’ αυτόν το πρόσωπό του.
Πώς έδρασαν οι παράγοντες αυτοί; Οποιαδήποτε χώρα για να αναπτυχθεί, πρέπει να «ρίξει» κεφάλαια στην έρευνα, στις νέες τεχνολογίες, στην παραγωγή νέων γεωργικών, βιομηχανικών κλπ προϊόντων που ζητάει η χώρα της και οι άλλες χώρες με ανταγωνιστικές τιμές. Μία πλουσία χώρα, με αναπτυγμένη επιστήμη, έρευνα, τεχνολογία, βιομηχανία, πλεονασματικές εξαγωγές κλπ, μπορεί με δικούς της πόρους (χρηματοδότηση) να επιτυγχάνει αυτούς τους στόχους. Μία καθυστερημένη, φτωχή, που τα έσοδά της καλύπτουν ή και όχι την επιβίωσή της μόνον με δάνεια εκ του εξωτερικού μπορεί να επιτύχει αυτούς τους στόχους. Επομένως, το έλλειμμά της θα υπερβεί – και κατά πολύ – το 3%. Αν «πειθαρχήσει» στο 3% δεν θ’ αναπτυχθεί ποτέ. Παράδειγμα κοντινό μας η Αλβανία του Χότζα που επαίρετο πως δεν χρωστούσε ούτε μία δεκάρα αλλά παράμεινε φτωχή, υπανάπτυχτη. Η Γερμανία, π.χ., πλουσία και τεχνολογικά αναπτυγμένη, με «θηριώδεις» εξαγωγές, μπορούσε με εσωτερικούς πόρους να αναπτύσσεται.
Το ακριβό ευρώ. Διπλασίασε, τριπλασίασε, τετραπλασίασε και βάλε τις τιμές των προϊόντων μας. Παράγαμε γεωργικά προϊόντα, βιοτεχνικοβιομηχανικά χαμηλής τεχνολογίας που παρήγαγαν όλες ή με παρόμοια με τη δική μας ανάπτυξη ή και χαμηλότερη εκτός της ΕΕ, φτάσανε να προσφέρονται στην παγκόσμια αγορά και με τη δική μας και το ένα δέκατο των τιμών των αντίστοιχων της χώρας μας. Το ίδιο συνέβη και με το κόστος παραγωγής βιοτεχνικοβιομηχανικών προϊόντων.
Κι έτσι, όχι μόνον χτυπήθηκαν άγρια οι εξαγωγές μας, αλλά πλημμύρισαν και τη χώρα μας παντός είδους πάμφθηνα προϊόντα που κατέστρεψαν την παραγωγή μας κλείσανε οι βιοτεχνικοβιομηχανικές επιχειρήσεις και για να επιβιώσουν, οι κάπως εύρωστες κατέφυγαν σε χώρες χαμηλού κόστους.
Οι με πρωτοπόρα τεχνολογία αναπτυγμένες χώρες, όπως η Γερμανία, συνέχισαν να αναπτύσσονται γιατί εξακολουθούσαν να εξάγουν τα έστω και πανάκριβα προϊόντα τους στις λιγότερο αναπτυγμένες εκτός ΟΝΕ και ΕΕ χώρες που δεν τα παρήγαγαν αλλά τα είχαν ανάγκη, όπως και στις πιο καθυστερημένες χώρες της ΕΕ χωρίς δασμούς! Το ποσοστό των επιδοτήσεων που αντιστοιχεί π.χ. στη Γερμανία που χορηγείται στη χώρα μας αποτελεί μικρό ποσοστό των δασμών που θα εισέπραττε η χώρα μας από τα εισαγόμενα προϊόντα εάν τα φορολογούσε, δεν ίσχυε η «ελευθέρα – χωρίς δασμούς – διακίνηση εμπορευμάτων». Ακόμα, και το πολύ μεγαλύτερο μέρος των δανείων μας προέρχεται από γερμανικά και των άλλων πλουσίων χωρών της ΟΝΕ και ΕΕ κεφάλαια που με τους υψηλούς τόκους και τους ανατοκισμούς έχουν εισπράξει το αρχικό κεφάλαιο που μας δάνεισαν. Επίσης από τη συμμετοχή μας στην ΕΕ κλπ, διευκολύνθηκαν, π.χ., οι γερμανικές επιχειρήσεις να πάρουν τον ΟΤΕ, Ολυμπιακή, Αττική οδό, να γίνεται ο βασικός μας προμηθευτής πολεμικού εξοπλισμού κ.ά. Και τώρα σφίγγουν τη θηλειά στο λαιμό μας και ότι αρπάξουν κι αν διαπιστώσουν ότι εξαντλήθηκε και το τελευταίο ευρώ, μια κλωτσιά – καλά σας αρμέξαμε…
Η ΟΝΕ, η ΕΕ των μονοπωλίων από την ίδρυσή τους, γίνεται όλο και αντιλαϊκότερη ταυτιζόμενη με την αγριοανθρωποφαγική «φιλοσοφία» των αγορών.
Το όνειρο για μετατροπή της σε «Ευρώπη των λαών» φαίνεται να έχει πολύ δρόμο ακόμα… Και ορθώνεται μπροστά μας το τρομερό: Μέσα στην ΕΕ ή έξω; Δηλαδή, «εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα»… Η βεβαιότητα, όμως, είναι, πως η «έξοδος» θα φέρει «Σαχάρα» για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα…