του Δημήτρη Γρυσμπολάκη
Όταν διορίστηκα δάσκαλος, πριν τριάντα χρόνια, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου, να μη γίνω αυλοκόλακας των δυο μεγάλων τότε κομμάτων εξουσίας για να “ανέλθω” στην ιεραρχία, να πάρω θέσεις ευθύνης με τα ανάλογα προνόμια.
Η αλήθεια είναι ότι το να μη ζητήσεις ρουσφέτι, το να είσαι μακριά από πολιτικά γραφεία όλα αυτά τα χρόνια, σε έκανε λίγο γραφικό. Ξέραμε όλοι, ότι οι θέσεις ευθύνης μοιράζονταν από τα πολιτικά και βουλευτικά γραφεία και ας έλεγαν, όσοι τις έπαιρναν, ότι όλα γίνονταν αξιοκρατικά. Η σχέση ήταν αμφίδρομη μεταξύ κόμματος και στελέχους εκπαίδευσης, όπως άλλωστε και σε όλο τον δημόσιο τομέα. Κάθε ένας που έπαιρνε θέση ευθύνης είχε προνόμια: Παχυλά επιδόματα, εξουσία. Συνήθως ήταν αργόσχολος και κατανάλωνε το χρόνο του μαζεύοντας “προσόντα” με νομιμοφανείς τρόπους, τα οποία θα τον βοηθούσαν τις δύσκολες ώρες που δεν θα είχε “μπάρμπα στην Κορώνη”. Σε αυτό το παιχνίδι ήταν συμμέτοχοι οι περισσότεροι συνδικαλιστές και δεν είναι τυχαίο ότι, ανεξάρτητα από την παράταξη, συμμετείχαν στη νομή της εξουσίας.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό γνώρισμα των παραπάνω “συναδέλφων” ήταν η “ευελιξία”. Όσοι έπαιρναν θέσεις ευθύνης με βάση την αμφίδρομη σχέση, έπρεπε να φέρουν ψήφους. Παλιότερα το κατάφερναν με εξυπηρετήσεις και εκδουλεύσεις. Άλλωστε ήταν η εποχή των παχέων αγελάδων και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Όλοι αυτοί άρχισαν να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο στους συναδέλφους, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία μοχθούν στα σχολεία με τη λεγόμενη “αξιολόγηση”. Άρχισαν να μας κουνάνε το δάκτυλο, να υπονοούν ότι είμαστε τεμπέληδες, να απειλούν, να τάζουν ρουσφέτια.
Όλοι αυτοί λειτουργούσαν σαν παπαγαλάκια και μας καλλιεργούσαν τον φόβο για να δεχτούμε κάθε μέτρο ενάντια στα δικαιώματά μας. Όλοι αυτοί βλέπαμε πόσο δουλικά φέρονταν στους ανωτέρους τους στο θέμα της αξιολόγησης για να πετύχουν να διατηρήσουν τη θέση τους, τα προνόμιά τους. Όλοι αυτοί τώρα σαν γνήσιοι χαμαιλέοντες έχουν φορέσει τη δημοκρατική στολή, διατρανώνουν ότι ήταν αντίθετοι με την αυταρχικότητα που προωθούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά “αναγκάστηκαν για το καλό της εκπαίδευσης” να θυσιαστούν, να αξιολογηθούν στο βωμό της εκπαίδευσης.
Δεν μας είπαν όμως πόσα χρήματα θα έπαιρναν καταπιέζοντάς μας. Δέχτηκαν να παίξουν αυτό το βρόμικο παιχνίδι στις πλάτες μας. Δέχτηκαν να βλέπουν τον φόβο στα πρόσωπα των πιο ευάλωτων συναδέλφων. Δέχτηκαν να βλέπουν να μειώνεται ο μισθός ιδιαίτερα των νέων συναδέλφων κι αυτοί να αμείβονται πλουσιοπάροχα – νόμιμα βέβαια. Ακολουθούν αυτό που είπε κάποιος κάποτε: “το νόμιμο είναι και ηθικό”.
Όλοι αυτοί τώρα πλησιάζουν ,έρποντας, τη νέα εξουσία κραδαίνοντας τα προσόντα τους που τα απόχτησαν “αξιοκρατικά”. Πώς θα τους αντιμετωπίσει η καινούργια εξουσία; Μπορούν αυτοί που έχουν μάθει να σέρνονται αντί να περπατούν με το κεφάλι ψηλά να υπηρετήσουν το δημοκρατικό σχολείο;
Νομίζω ότι το βασικό κριτήριο της νέας κυβέρνησης για τις κρίσεις των στελεχών είναι να κοιτάξει τον φάκελο του καθενός και να δει πόσο έχει ιδρώσει τη φανέλα στην τάξη. Νομίζω ότι το καλύτερο γι’ αυτούς είναι, έστω και αργά, να δουλέψουν τον μισθό που παίρνουν προσφέροντας στην τάξη και στα παιδιά.
Τελειώνοντας, και για να μην παρεξηγηθώ, για τον εαυτό μου δεν διεκδικώ τίποτα παραπάνω από τη θέση μου στην τάξη και τον τιμητικό τίτλο του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ.
* Ο Δημήτρης Γρυσμπολάκης είναι δάσκαλος στο Ηράκλειο Κρήτης
