Δηλώσεις κυβερνητικών μελών και βουλευτών που κάνουν το γύρω του διαδικτύου και προκαλούν άλλοτε το γέλιο, άλλοτε την οργή και συχνότερα τον κλαυσίγελο όπως αυτή:
- «Δεν είπαμε την αλήθεια προεκλογικά στο λαό για τις θυσίες που πρέπει να κάνει, γιατί είναι εθισμένος στο ψέμα και δεν θέλει να ακούει αλήθειες» (!) (Γιώργος Δημαράς, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ). Στην ίδια συνέντευξη καλούσε τους νέους πτυχιούχους να δουλέψουν στις ΚΟΙΝΣΕΠ (δηλαδή να συνεταιριστούν και να γίνουν μικροεπιχειρηματίες) γιατί δεν θα βρουν άλλη δουλειά.
‘Η αυτή:
- «Εγώ ισχυρίζομαι ότι όταν βρίσκεσαι σε τέτοια κατάσταση, δεν μπορεί να πας με επιδοματικό χαρακτήρα. Πρέπει να πας με το χαρακτήρα που είχαν οι παροχές που κάναμε στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Δηλαδή σε είδος. Διότι πρέπει να είσαι απόφοιτος του Χάρβαρντ για να καταφέρεις να επιβιώσεις με 200 ευρώ το μήνα. Αν σου δίνουμε όμως 70 ευρώ κάρτα, η οποία είναι προπληρωμένη για τρόφιμα, που τα παίρνεις από οποιοδήποτε μαγαζί, δωρεάν ηλεκτρική ενέργεια, δηλαδή αυτό που έχει ανάγκη μια οικογένεια, και σου δίνουμε, εφόσον δεν έχεις σπίτι, 70 ευρώ επιδότηση ενοικίου (…) Δηλαδή μία λογική σε είδος και όχι σε χρήμα. Οταν φτάνεις σε τόσο μικρά επίπεδα επιδοματικά, όπως είναι σήμερα το GMI (σ.σ. ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα), τα 200 ευρώ, οι παροχές σε είδος μπορούν να σε κάνουν να επιβιώσεις. Οι παροχές σε χρήμα θα σε καταστρέψουν. Γιατί, όπως είπα και πριν, είναι αδύνατον να επιβιώσεις με 200 ευρώ, ενώ αυτά που σας είπα μόλις πριν είναι 150 ευρώ. Και μπορείς να επιβιώσεις, πολύ δύσκολα αλλά μπορείς». (Θεανώ Φωτίου, αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης)
Δηλώσεις, λοιπόν, σαν τις παραπάνω (και είναι μόνο ένα μικρό απάνθισμα από τα πιο πρόσφατα «μαργαριτάρια» που έχουν ειπωθεί), οι οποίες προέρχονται από παραληρηματικά ανοησιολογούντες, πλην όμως συνειδητούς εκτελεστές της βρώμικης δουλειάς που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσει, δεν αποτελούν μόνο ιδανικό υλικό για να κάνει το γύρω του διαδικτύου πλαισιωμένο από ειρωνικά, χλευαστικά, εξοργισμένα ή χιουμοριστικά σχόλια. Δεν αποτελούν μόνο αφορμή για να γελάσει πικρά το χείλι των ρημαγμένων εργαζόμενων, των απελπισμένων συνταξιούχων, των κοινωνικά περιθωριοποιημένων άνεργων. Αν θέλετε, αυτά τα παρεπόμενα, αν μείνουν μόνο εκεί, υπηρετούν με εξαιρετικά αποτελεσματικό τρόπο το στόχο της εκτόνωσης της οργής, του ξεστρατίσματος της σκέψης, τη σύγχυσης και της καθήλωσης. Δηλαδή, αυτό που μένει από την περιφερόμενη δια των δηλώσεων ανοησία είναι το ιδανικό απόσταγμα για την ασφάλεια του συστήματος.
Είναι αλήθεια ότι σπάνια συμβαίνει από τα μέλη μιας κυβέρνησης να εκστομίζονται κατά ριπάς τέτοιες και τόσες πολιτικάντικες ανοησίες. Ωστόσο, κάθε υπηρέτης που σέβεται το ρόλο του, που νομίζει δηλαδή ότι δεν είναι ο υπηρέτης, αλλά ο αφέντης, θα έρθει η στιγμή που θα ξεπέσει στην τερατολογία και την παρακμιακή συμπεριφορά.
Στην πραγματικότητα ο, με γελοίο τρόπο, διατυπωμένος κυνισμός, παραμένει ένας κανονικότατος, ολόκληρος και βίαιος κυνισμός, αν αφαιρέσουμε τη γελοιότητα και την ανοησία του, με θράσος τις περισσότερες φορές, διατυπωμένου συλλογισμού.
Με αυτό, λοιπόν, το θράσος και αυτόν τον κυνισμό και έχοντας απωλέσει (αν ποτέ είχαν) κάθε ίχνος πολιτικής και προσωπικής ηθικής πουλάνε «αριστεροσύνη» που δεν έχουν και την εμπορεύονται – για δεύτερη φορά – στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Με το ίδιο θράσος βγάζουν στο σφυρί τα σπίτια των οικογενειών, ενώ δεν θα το έκαναν (έλεγαν).
Με το ίδιο θράσος, κάνουν τις συντάξεις των γερόντων χαρτζιλίκι για έφηβους, ενώ δεν θα το έκαναν (έλεγαν).
Με το ίδιο θράσος, βουτάνε το μισθό του αγωνιζόμενου να ζήσει τα παιδιά του, πλην όμως ας πρόσεχε να μην ήταν και οφειλέτης, ενώ δεν θα το έκαναν (έλεγαν).
Με το ίδιο θράσος μετατρέπουν σε συντρίμμια τη δημόσια Παιδεία (ενώ δεν θα το έκαναν, έλεγαν).
Με το ίδιο θράσος ξεπουλάνε ό,τι υπάρχει και αποκαλείται δημόσια περιουσία και δημόσιο αγαθό, δηλαδή την περιουσία του λαού, δηλαδή τη χώρα ολάκερη, ενώ δεν θα το έκαναν (έλεγαν).
Και όλα αυτά δεν είναι καθόλου για γέλια…