Το ελικοειδές ελατήριο – Ο νόμος των νόμων της τοπολογίας του συμπαντικού κόσμου

Γράφει ο Γ. Θ. Χατζηθεοδώρου

Για τον καθορισμό της τοπολογίας του συμπαντικού κόσμου απαιτείται η κατανόηση μιας Φυσικής που ξεπερνά τα όρια της σημερινής μοντέρνας Φυσικής και μας περιγράφει την έννοια της γενετικής – ή μη κτίσης και την προέλευση όλων των αντικειμένων εκ του μηδενός και την κατάληξη αυτών στο μηδέν. Η Φυσική αυτή είναι ακόμη ανύπαρκτος.

Η σημερινή μοντέρνα Φυσική εργάζεται με στατιστικές τακτικότητες με την βοήθεια των οποίων γίνεται δυνατός ο υπολογισμός της πιθανότητας των παραγόντων της Φυσικής που οδηγούν μεν στον καθορισμό μιας τοπολογίας του συμπαντικού κόσμου, αυτή όμως έχει υποθετικό χαρακτήρα και η εικόνα της μπορεί ανά πασά στιγμήν να μεταβληθεί. Με την βοήθεια της σημερινής μοντέρνας Φυσικής και της κόρης αυτής, της Αστροφυσικής, γίνεται δυνατή μια σχετικά χρειαζόμενη και κατανοητή εικόνα της δημιουργίας του συμπαντικού κόσμου που μπορεί ανά πάσα στιγμή όμως να ανατραπεί.

Οι σχέσεις μεταξύ του συμπαντικού κόσμου και του γήινου πλανήτη, μεταξύ του συμπαντικού χάους και της συμπαντικής αρμονίας και την μοίρα των ανθρώπων του πλανήτη Γη, είναι στενά συνδεδεμένες. Πως είναι όμως ποτέ δυνατόν ο άνθρωπος να πληροφορηθεί περισσότερα πράγματα για τον συμπαντικό κόσμο όταν ο εγκέφαλος αυτού με όλες τις ελλιπείς και μη ολοκληρωμένες αισθήσεις του σώματος του και με ακατάλληλα αισθητήρια όργανα, είναι σε θέση να καταγράφει μόνο μερικά φαινόμενα από τις γενετικές κατασκευές του συμπαντικού κόσμου;

Η κλασική Φυσική την οποία διαισθάνεται ο άνθρωπος, διαφέρει από την Φυσική της σχετικότητας και αυτή από την Φυσική των στοιχειωδών τεμαχιδίων και αυτή πάλι από την κοσμολογική πραγματικότητα. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος κατά την εξελικτική του πορεία εξελίχθει έτσι ώστε να μπορεί να βοηθά το ανθρώπινο σώμα σε ένα περιβάλλον και δη των διαστάσεων που λειτουργεί το σώμα αυτό. Η εξέλιξη ποτέ δεν προετοίμασε τον άνθρωπο για να προσανατολιστεί αυτός προς τον κόσμο των κβαντοτεμαχιδίων. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι σε θέση να κατανοεί χαοτικές καταστάσεις και Fractals και αυτά να τα επεξεργάζεται ορθολογικά σε μια πολύπλοκο αρχιτεκτονική του εγκεφάλου σαν μια μηχανή επεξεργασίας πληροφοριών. Για τον λογο αυτό υφίσταται η υπόνοια οτι ο συμπαντικός κόσμος όχι μόνο είναι παραδοξολογότερος απ’ οτι υποθέτουμε, αλλά παραδοξολογότερος και απ’ οτι εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να υποθέτουμε. Υπάρχουν πιθανώς στον σύμπαντα κόσμο πέραν την μαύρης ύλης, της μαύρης ενέργειας και των μαύρων τρυπών και άλλα πράγματα που καμία από τις όποιες σχολικές φιλοσοφίες ποτέ ονειρεύθηκε ή θα μπορούσε να ονειρευθεί.

Σε μια μαύρη τρύπα εξαφανίζεται χωρίς επανεμφάνιση μαζί με την ύλη και ο δεύτερος κύριος νομός της θερμοδυναμικής. Αυτός ως γνωστό διατυπώνει ότι οι περισσότερες φυσικές διαδικασίες είναι μη αναστρέψιμες και εμποδίζει την εντροπία ενός κλειστού φυσικού συστήματος κάποτε να μπορεί να μειώνεται. Αυτή συνήθως αυξάνεται ή παραμένει σταθερή. Σε αντίθεση, με τον πρώτο κύριο νόμο της θερμοδυναμικής παρατηρεί κάποιος σε ένα κλειστό φυσικό σύστημα, οτι η ενέργεια και συνεπώς η εντροπία, μειώνεται (1).

Κατά την συγχώνευση μαύρων τρυπών, ποτέ δεν μειώνεται η ολική επιφάνεια του ορίζοντα συμβαντος. Λόγω των κβαντικών μαινόμενων όταν μια μαύρη τρύπα συγκρούεται με ένα άστρο εκπέμπει αυθόρμητα θερμική ακτινοβολία, δηλαδή η μάζα της μαύρης τρύπας μειώνεται από την εκπομπή ενέργειας και συνεπώς συστέλλεται και η ολική επιφάνεια του ορίζοντα συμβαντος. Δια της εντροπίας της ελευθερωθείσης ακτινοβολίας η υποδοχή της εντροπίας της μαύρης τρύπας δεν αναπληρώνεται περισσότερο, δηλαδή ο γενικευμένος δεύτερος κύριος νόμος της θερμοδυναμικής δεν έχει κανένα πρόβλημα με την αυθόρμητη εκπομπή θερμικής ακτινοβολίας. Από αυτήν την θερμική ακτινοβολία γίνεται δυνατός ο υπολογισμός της σταθεράς αναλογικότητας μεταξύ της εντροπίας των μαύρων τρυπών και της επιφάνειας των οριζοντων συμβάντων αυτών.

Τα άστρα είναι οι πρόδρομοι των μαύρων τρυπών και παριστάνουν τα αποτελέσματα γένεσης αυτών. Στις γιγάντιες διαστάσεις του σύμπαντος κόσμου ή στις πολύ μεγάλες γεωιστορικές χρονικές περιόδους λαμβάνουν χώρα σύμβαντα που παρουσιάζονται στον μέσο κόσμο ως απίθανα είναι όμως πραγματικά και αναπόφευκτα. Στις μεγάλες κατασκευές του σύμπαντος κόσμου μεταφέρεται και επεξεργάζεται χωρίς καμία διακοπή φρέσκο υλικό κατασκευής από τις γύρω περιοχές, αποτελούμενο από το περιεχόμενο του έτσι ονομασθέντος «κενού χώρου», του «Αιθερα» των αρχαίων Ελλήνων, του «Quintessenz» και του «Ωκεανού Higgs» των νέων Αστροφυσικών. Ο κενός αυτός χώρος όπως και αν ονομάζεται, μπορεί να συγκριθεί με μια ήρεμη λίμνη μιας καλοκαιρινής νύχτας της οποίας η επιφάνεια κατσαρώνει, ενώ παντού αυτή φωτίζεται όπως φωτίζουν οι κωλοφωτιές (πυγολαμπίδες), από ζευγάρια ηλεκτρονίων και ποζιτρονίων. Βρίθει συνεπώς ο «κενός χώρος» από κβαντικές κυμάνσεις τεμαχιδίων που πλάθονται αυθόρμητα και αμέσως μετά εξαφανίζονται.

Η πραγματική τους όμως ύπαρξη αποδεικνύεται σε φυσικοχημικά πειράματα. Ο «κενός χώρος», ο «Αιθέρας», το «Quintessenz», o «Ωκεανός Higgs» είναι μια πολυαπασχολούμενη και φιλική περιοχή, γεμάτη με βαρυτική ενέργεια, η οποία αντικατοπτρίζει μια καθορισμένη μάζα. Το «Quintessenz», ο «Ωκεανος Higgs» είναι μια αόρατος κατάσταση, η οποία γεμίζει, αυτό που εμείς ως κενό χώρο αισθανόμαστε και που δεν είναι τίποτε άλλο ως η ενσάρκωση του πέμπτου στοιχείου των αρχαίων Ελλήνων, την έννοια που απωθήθηκε προ πολλού από τον Einstein. Ο «Μηχανισμός Higgs» δεν είναι τίποτε άλλο από μια ιδέα της κβαντικής θεωρίας, που στηρίζεται σε όλα τα βασικά κβαντοτεμαχίδια και είναι ταυτόχρονα κατά κάποιο τρόπο και αφηρημένος. Το πρότυπο μοντέλο της ύλης αποτελείται από έξι Κουαρκς, έξι Λεπτονια, πέντε γνωστά Βοζονια και ένα έκτο αιτηθέντα Βοζονιο, το «Βοζονιο Higgs», όπως και από τρεις από τις τέσσερεις δυνάμεις της φύσεως, δηλαδή από την ισχυρά και ασθενή πυρηνική και από την ηλεκτρομαγνητική δύναμη. Το μοντέλο αυτό δεν είναι μόνο ελλιπές είναι και αβοήθητο. Δεν περιέχει την βαρυτική δύναμη και δεν δίνει καμία εξήγηση για την έννοια της μάζας της ύλης. Ουδείς από τους Φυσικούς και Αστροφυσικούς των ημερών μας μπορεί να εξηγήσει γιατί το σύμπαν μας αποτελείται από κβαντοτεμαχιδια με χαρακτηριστικές μάζες και φορτώσεις. Γιατί π.χ. υπάρχουν τέσσερες φυσικές δυνάμεις και όχι πέντε ή μόνο τρεις και ίσως μόνο μια; Γιατί επιδρούν η ισχυρή – και ασθενής πυρηνική δύναμη μόνο σε μικροσκοπικό επίπεδο ενώ η βαρυτική και η ηλεκτρομαγνητική δύναμη είναι σε θέση να αναπτύσσουν την επίδραση τους χωρίς περιορισμούς;

Το σύμπαν φαίνεται να κατέχει και εξωτικά είδη τεμαχιδίων τα οποία δεν γνωρίζουμε αλλά φανταζόμαστε. Όλα τα είδη των γαλακτικών συστημάτων εντός του σύμπαντός μας δείχνουν μια διαφορά μεταξύ των παρατηρηθέντων και υπολογισθέντων (με τις εσωτερικές τους κινήσεις) μαζών. Η διαφορά αυτή είναι αντιστρόφως ανάλογη στην χαρακτηριστική επιτάχυνση. Η επιτάχυνση αυτή δεν μπορεί να εξηγηθεί με τα μοντέλα της ορατής ύλης. Ενδείξεις νεότερου χρόνου μας οδηγούν στην υπόθεση ότι οι γαλαξίες του σύμπαντός μας παρατηρούμενοι από την Γη δεν απομακρύνονται μόνο και η ταχύτητα αυτής της απομάκρυνσης αυξάνεται συνεχώς. Αυτό αντιφάσκει στις προσδοκίες των Αστροφυσικών. Φαίνεται οτι το σύμπαν μας δεν είναι μόνο γεμάτο με μαύρη ύλη αλλά επίσης και με μαύρη ενέργεια (Ενέργεια του κενού χώρου).Όπως ήδη διατυπώθηκε ο κενός χώρος δεν είναι τόσο κενός διότι σε αυτόν υπάρχει και ύλη την οποίαν δεν γνωρίζουμε. Ετσι η κοσμολογική σταθερά και η εκτόπιση του «Αιθέρα» από τον Einstein, ήταν λανθασμένες επιλογές.

Στις αρχές του 20^ου μ.Χ. αιώνα δεν μπορούσαν να εξηγηθούν τα αποτελέσματα των πειραμάτων των Michelson και Morley με τα μέσα των μετρήσεων της σχετικής ταχύτητας του «Αιθέρα» ως προς την Γη και της ταχύτητας της ροής του νερού σε έναν ποταμό στον οποίο δυο πλοία στην ίδια απόσταση πλέουν. Ο Einstein προσπάθησε να βρει κάποια λύση και διατύπωσε την θεωρία της σχετικότητας που αποτελείται από την Γενική και την Ειδική. Η Γενική θεωρία της σχετικότητας είναι μια βαρυτική θεωρία, η οποία περιγράφει το πεδίο βαρύτητας για κάθε πηγή της ύλης και ενέργειας συν αυτής που είναι υποθηκευμένη στο πεδίο βαρύτητας και δη στο κάθε σύστημα αναφοράς. Ένα πεδίο είναι μια «Ομίχλη», μια «Μύρος» που διαπερνά τον χώρο! Ο «Μύρος» αυτός μπορεί να μεταδίδει μια δύναμη ή να περιγράφει την περιοχή και την ταχύτητα των κβαντοτεμαχιδίων. Το βαρυτικό πεδίο διατυπώνεται με την κυρτότητα του χώρου. Κατά την θεωρία αυτή ο χώρος είναι μια δυναμική ουσία, η οποία περιέχει Μαζοενέργεια και μπορεί να λαμβάνει τρία γεωμετρικά είδη από κυρτότητες. Αυτές όμως δεν μπορούν να γίνουν από τους ανθρώπους αντιληπτές παρά μονό με την βαρυτική έλξη και εκτροπή της ακτινοβολίας του φωτός. Μεταξύ της Αρχής, σταθερή ταχύτητα του φωτός και της σταθερή ταχύτητα του φωτός που αποκλειστικά παρατηρείται από έναν παρατηρητή σταθερά δεμένο με την πηγή του φωτός, ο Einstein επέλεξε την πρώτη δυνατότητα με το παράδοξο επιχείρημα, οτι η δυνατότητα αυτή είναι η πιο πιθανή διότι αυτή είναι για αυτούς που τρέχουν η πιο προτιμότερη επειδή ο χρόνος τους περιμένει. Και το φαινόμενο αυτό ονόμασεν «Διαστολή του Χρόνου». Κατά την δεύτερη δυνατότητα, δηλαδή για την σταθερή ταχύτητα του φωτός που αποκλειστικά παρατηρείται από έναν παρατηρητή σταθερά δεμένο με την πηγή του φωτός δεν υπάρχει στην φύση η «Διαστολή του Χρόνου». Η ύπαρξη του πέμπτου στοιχείου των αρχαίων Ελλήνων απερρίφθει μόνο και μόνο για να διατυπωθεί η κοσμολογική σταθερά με μεθόδους που κάθε άλλο παρά επιστημονικές μπορεί να χαρακτηρισθούν.

Τι είναι όμως ο Χρόνος;

Όλες οι βασικές εξισώσεις της Φυσικής που αναφέρονται στην αναστροφή του χρόνου είναι συμμετρικές εξισώσεις περιγραφής των φαινομένων που δεν είναι αναστρέψιμα. Τα φαινόμενα αυτά χαρακτηρίζονται ως παράδοξα. Ουδείς από τους επιστήμονες έως πρόσφατα δεν υποπτεύονταν ότι η υποδομή του χρόνου όπως αυτή μας παρουσιάζεται αλλά δεν είναι, κρύβεται στις ρίζες των παράδοξων φαινόμενων. Από τους αρχαίους Έλληνες ο Παρμενίδης αρνούνταν να αναγνωρίσει τον χρόνο σαν φυσική παράμετρο. Ο Πλάτωνας συνέδεσε τον μικροσκοπικό χρόνο με την κίνηση των παγκοσμίων σφαιρών. Αρχίζει με την παρατήρηση όλων των κινήσεων του συμβάντος. Το «Νυν» του Αριστοτέλη συνδέει το παρελθόν με το μέλλον. Συνδέει την παρατήρηση μιας μοναδικής κίνησης για να εννοιολοποιησει το «Νυν».

Ο χρόνος στην κλασική Φυσική θεωρείται υπαρκτός, ενώ στην Φυσική των Κβαντοτεμαχιδίων είναι αντικειμενικά ανύπαρκτος και μόνο υπαρκτός όταν είναι εκεί κάποιος παρατηρητής. Η Ιδέα του φυσικού χρόνου παριστάνει μιαν μαθηματική έννοια που χρησιμοποιείται από την θεωρία των τεμαχιδίων για να εξηγήσει την δημιουργία του χρόνου και του χώρου. Στις εξισώσεις της κβαντικής μηχανικής ο χρόνος είναι ανύπαρκτος. Στις εξισώσεις της κλασικής Φυσικής και του Einstein χρησιμοποιείται ένα μέγεθος του χρόνου για την περιγραφή της διαστολής του σύμπαντος. Η αναγνώριση του χρόνου ως φυσικό μέγεθος δημιούργησε στην κβαντομηχανική μια σειρά από παράδοξα ως π.χ, «η Γάτα του Schrödiger» και στην θεωρία της σχετικότητας την «χρονικη μηχανή», «ταξίδια στο παρελθόν» κ.α.

Ο Einstein στην κλασική του (και όχι στην κβαντική του) θεωρία, συνδέει τον πραγματικό χρόνο και τις τρεις διαστάσεις του χώρου σε ένα «χωροχρόνο» τεσσάρων διαστάσεων. Το βαρυτικό πεδίο διατυπώνεται με την κυρτότητα του χώρου. Επειδή ο φανταστικός χρόνος τέμνει κάθετα τον πραγματικό χρόνο, συμπεριφέρεται αυτός ως μια τέταρτη κατεύθυνση του χώρου. Ένας χωροχρόνος στον οποίον τα αποτελέσματα βρίσκονται στην γραμμή του χρόνου των φανταστικών αριθμών, ο χωροχονος αυτός ονομάζεται ευκλείδειος. Σε οτι αφορά την κβαντομηχανική ο φανταστικός χρόνος και ο ευκλείδειος χωροχρονος είναι εργαλεία για τον υπολογισμό των καθορισμένων σχέσεων του χωροχρονου με πραγματικούς αριθμούς. Στην ευκλείδειο Γεωμετρία το μήκος ενός ανύσματος στο σημείο με τις συντεταγμένες, είναι ανεξάρτητο από το σύστημα των συντεταγμένων. Μπορεί οι συντεταγμένες να περιστραφούν αλλά η απόσταση σε ένα οποιοδήποτε σημείο δεν αλλάζει ακόμη και εάν αλλάξουν οι συντεταγμένες. Οι γεωδαισικες καμπύλες του χωροχρονου δεν ταυτίζονται με τον χωροχρονο της κβαντομηχανικής. Οι Αστροφυσικοί προσπαθούν να ισοσκελίσουν τις αποκλίσεις με την μη ακόμη καθιερωθεισα έννοια της «κβαντοβαρυτητας».

Ως αποτέλεσμα των μέχρι τούδε ανασκοπήσεων μπορούν να διατυπωθούν τα εξής: Η ιστορία του σύμπαντος μας στον φανταστικό χρόνο υπηρξε μια σφαίρα με ελαφρώς επιπεδομενη περιοχή στον νότιο πόλο. Μια εντελώς κυκλική σφαίρα θα σήμαινε, οτι το σύμπαν μας θα διαστέλλονταν αιώνια. Η Γενικη θεωρία της σχετικότητας είναι μια καθαρά τοπική θεωρία και περιγράφει τις κυρτότητες του χώρου, δηλαδή την γεωμετρία ενός μικρού μέρους του χώρου με βάση την Μαζοενεργεια που ο χώρος αυτός περιέχει. Για τους λόγους αυτούς τόσο η Γενική θεωρία της σχετικότητας όσο και όλες οι μέχρι σήμερα κοσμολογικές παρατηρήσεις δεν είναι σε θέση να μας δείξουν πως το μικρό αυτό μέρος του χώρου μπορεί να μας οδηγήσει στην σύλληψη της ολικής τοπολογίας του συμπαντος, των συμπαντων ή του συμπαντικου κόσμου.

Τα παιχνίδια σκέψης για την ολοκληρωμένη τοπολογία του συμπαντικου κόσμου των γιγάντων του πνεύματος της προσωκρατικης αρχαίας Ελλάδος, έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Ο Πυθαγόρας π.χ. ήταν αυτός που μας αποκάλυψε την γεωμετρική και ενεργειακή δημιουργία του συμπαντικου κόσμου και το πως λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι τόσο κατά την δημιουργία όσο και για την διάλυση του κόσμου αυτού. Μας μίλησε για τους μαθηματικούς και όχι εμπειρικούς νόμους και μας έδωσε πληροφορίες για τις αποστάσεις των τροχιών των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, μας μίλησε για την διαστολή του συμπαντος μας και την οποία υπολογισεν, μας μίλησε για ένα κλειστό συμπαν, για μαύρες τρύπες (στις οποίες τα πάντα περιστρέφονται γύρω από ένα κέντρο, γύρω από έναν άβυσσο του οποίου η βαρύτητα κρατεί ακόμη και το φως αιχμάλωτο), μας μίλησε για Φυσική των κβαντοτεμαχιδιων και μεγάλης Ενέργειας, μας μίλησε για ένα παλωμενο συμπαν και μας έδωσε την σπουδαία μελωδία της αρμονίας των ουράνιων συμπαντων, την οποία ο Δακογλου Ι. (2) στο βιβλίο του με τίτλο «Ο μυστικός κώδικας του Πυθαγόρα» ανελυσεν. Ο κώδικας αυτός βρίσκεται κρυμμένος στην υπερβατική εξίσωση «0+απειρο=1-Δημιουργός», στο κοσμικό μέτρο του τριπλού νόμου Κ και στον χρυσό αριθμό Φ =(τετραγωνική Ρίζα του 5+1)/2=1,61803… Το μεγάλο σχέδιο της αρμονίας των σφαιρών (συμπαντων) του Πυθαγόρα, μπορεί να προβληθεί γεωμετρικά και αναλυτικά με τους άξονες δημιουργίας και με την βοήθεια της Τετρακτυος και του ουράνιου κανναβεος.

Ο μαθητής του Πυθαγορα «Πετρων» (3) αξιολόγησε τον συμπατικον κόσμο με 183 συμπαντα όπως εις το Σχ. 1 παρίσταται. Τα συμπαντα είναι συντεταγμένα κατά σχήμα ισοπλεύρου τριγώνου, σε κάθε πλευρά του οποίου ήταν διανεμημένοι 60 συμπαντα και ανά ένα σε κάθε γωνία που συνέδεαν τα άλλα συμπαντα. Κατόπιν σαφών μαθηματικών υπολογισμών και βάση του 4^ου μαθηματικού φυσικού νόμου της δημιουργίας, δηλαδή βάση της γεωμετρικής φθίνουσας προόδου με πρώτο όρο το (1/Φ στην 4) και λογο προόδου το (1/Φ στην 2) και τελευταίο ορο το (1/Φ στην 28), υπολογίζεται η ολική Μαζοενεργεια του συμπαντος μας σε ποσοστό 17,8%, ενώ από διάφορες μετρήσεις οι σημερινοί επιστήμονες αποτιμούν την μάζα του ολικού συμπαντος μας περίπου στο 10% του συνόλου της.

Το ελικοειδες Ελατήριο (Σχ. 2) φαίνεται οτι παριστάνει τον νόμο των νόμων του συμπαντικου κόσμου. Αυτός κινείται στον χωροχρονο σε τροχιές που δεν έχουν ούτε αρχή αλλά και ούτε τέλος.

Τον συμπαντα κόσμο ο Ηράκλειτος τον βλέπει σαν μια μηχανή λαναρίσματος μαλλιού ή σαν ένα πιεστήριο (ιδε Σχ. 3). Μετά το κούρεμα των μαλλιών από τα πρόβατα αυτά επεξεργάζονται με μια χτένα έως οτου λάβουν την μορφή της μάλλινης μπαλας. Το υπόλοιπο των μαλλιών μεταφέρεται σε ένα πιεστήριο και επεξεργάζεται εκεί έως οτου δημιουργηθεί ένα πιλημα. Ο ελικοειδής κοχλίας του γναφειου περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του και ταυτόχρονα κινείται στην διεύθυνση του άξονα του. Η διαδρομή του κοχλία του γναφειου είναι ευθεία και λοξή (ελικοειδής). Με τον τρόπο αυτό (απ. 59) περιγράφει ο Ηράκλειτος την κοχλιοειδην, ελικοειδην (σπειροειδην) κίνηση του συμπαντος κόσμου (4, 5). Αυτός αποτελείται από υπάρχοντα άπειρα συμπαντα, τα οποία κινούνται χαοτικά σε περικλειόμενα σπειροειδή, όπως κινούνται οι ποταμοί από μπάλες, σαν ένα σύστημα σε επιμέρους σύστημα, όπως τα στοιχεία του μικρόκοσμου (Σχ. 4 και 5). Οι χαοτικές καταστάσεις

οφείλονται στους νόμους της μεταμόρφωσης. Τα επί μέρους συστήματα αποτελούνται από άπειρα επαναλαμβανόμενα και άπειρα μεγάλα και μικρά μορφήματα, δηλαδή σαν τολυπη μαλλιού ή σαν πιλημα ή σαν νομός του σπαγγοραμενου υπέροχο συμπαντικου κόσμου. Από το πιλημα (ενδοαστρικη σκόνη και αέριο) γέννιουνται συνεχώς στους σπειροειδείς βραχίονες των γαλαξιών ηλιακά συστήματα.

Τελειώνοντας θα αναφερθούν στο σημείο αυτό τέσσερεις επιστήμονες των ημερών μας που υποστηρίζουν την θεωρία ύπαρξης του συμπαντος κόσμου, δηλαδή του κόσμου με πληθώρα συμπαντα.

Εάν κάποτε οι άνθρωποι αποκτήσουν την τόσο επιθυμητή φυσική θεωρία των όλων θα αποδειχθεί, ότι τόσο ο Πυθαγόρας όσο και ο Ηράκλειτος είχαν δίκιο. Από τις κβαντικές ιδιότητες της ύλης θεωρείται, ότι κανένα σωματίδιο, τουλάχιστον υποπυρηνικο, δεν είναι στοιχειώδες ή πρωταρχικό, αλλά το καθένα περιέχει κάτι από την ταυτότητα όλων των άλλων. Η θεωρία αυτή της κβαντικης Φυσικής βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την ρήση του Ηρακλείτου: «ο συμπαντας κόσμος είναι ένα ενιαίο και αυτορρυθμιζόμενο σύστημα που λειτουργεί στο διηνεκές».

Κατά τον Susskind L. (6) είναι δυνατή η ύπαρξη πολλών συμπαντων που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, όπως οι φούσκες ενός αφρου και σχηματίζουν έναν μεγα συμπαντα κόσμο. Επίσης ο Rees M. (7) θεωρεί δυνατή την ύπαρξη πολλών παράλληλα ευρισκόμενων συμπαντων και τελείως ανεξάρτητα μεταξύ τους με το καθένα με δικούς του νόμους και σταθερές. Κατά τον Smolin L. (8) τα συμπαντα δημιουργούν θυγατρικά συμπαντα που ξεχωρίζουν με δικούς τους νόμους και σταθερές. Τα θυγατρικά συμπαντα δημιουργούνται στις μαύρες τρύπες και γέννιουνται από ένα μητρικό συμπαν. Ο παρατηρούμενος κόσμος του συμπαντος μας κατά την υπόθεση της Randal L.(9), είναι μόνο μια από πολλές νησίδες μέσα σε έναν πολλών διαστάσεων χώρο. Μόνο μερικά εκατοστά ποιο πέρα μπορούν να υπάρχουν συμπαντα που εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε σε θέση να εντοπίσουμε, διότι είμαστε στην Γη αιχμάλωτοι των τριών διαστάσεων του χώρου.

——————————————-

Βιβλιογραφια

1. Χατζηθεοδωρου Γ. «Τα πεδια μαχης των στρατιων του συμπαντος» Δαυλος αρ. 307, Νοεμβριος 2007, σ. 21429-21438
2. Δακογλου Ι. «Ο μυστικος κωδικας του Πυθαγορα και η αποκρυπτογραφηση του» Τομοι 1, 2, 3, 4 και 5, Νεα Θεσις, Αθηνα 1999
3. Πλατων «Τιμαιος 22c, 27c, e4b, 32d, 37c» Μεταφραση: F. Schleiermader και H. Müller Hamburg, Rowolf
4. Καρμιραντσος Κ. «Το κοσμικο σχημα Scharma» Δαυλος αρ. 231, Μαρτιος 2001, σ. 14803-14809
5. Αναλυτης Π. «Απο τυχαια γεγονοτα δημιουργηθηκε το ιδανικο σχεδιο του συμπαντος» Δαυλος αρ. 293, Ιουλιος-Αυγουστος 2006, σ. 20011-20015
6. Susskind L. «The Cosmic Landscape, String Theorie and the Illusion of Intelligend Design» New York: Little, Bow 2006
7. Rees M. «Just Six Numbers, Science Masters» Weidenfeld&Nicelson, London 1999
8. 8.  Smolin L. «Warum gibt es die Welt? Die Evolution des Kosmos» München, Beck-Verlag 1999
9. 9.  Randall L. «Verborgene Universen» S. Fischer Verlag GmbH, Frankfurt am Main 2006

 Σχηματα

Σχ. 1:  Ο συμπαντας κοσμος κατα τον Πυθαγορα (2)
Σχ. 2:  Τροχιες ελικοειδων Ελατηριωνν χωρις Αρχη και Τέλος.
Σχ. 3:  Η μηχανη λαναρισματος μαλλιου κατα τον Ηρακλειτο (4)
Σχ. 4:  Τροχιες ελικοειδων ελατηριων (Fractals) χωρις Αρχη και Τελος (5)
Σχ. 5:  Τροχιες ελικοειδων ελατηριων (Fractals) χωρις Αρχη και Τελος (9)