Η ιστορία μίας άνεργης νέας γυναίκας στην Κρήτη της κρίσης.
Μόνο μεταξύ μας ό,τι κάνουμε
Πριν από δύο χρόνια έφτασα στην Κρήτη. Επειτα από περιπλάνηση κάμποσων χρόνων στην υπόλοιπη Ελλάδα (από άποψη…), αποφάσισα να ρισκάρω να εγκατασταθώ σε μια «μεγάλη επαρχία». Πολλές ευκαιρίες σκέφτηκα, όμορφος τόπος… «Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό».
Δεν γνώριζα κανέναν, δεν είχα αυτοκίνητο, δεν είχα σπίτι, αλλά είχα ήδη δουλειά. Βασικό. Τα υπόλοιπα τα βρήκα όλα. Για να μη σας κουράσω, όμως, στην πρώτη δουλειά έκανε κουμάντο η Πολωνέζα γκόμενα (ρατσίστρια δεν είμαι) του εργοδότη μου γιατί ήξερε να μιλάει ρωσικά. Τα λεφτά μου… λίγα, μα τα έπαιρνα. Παραιτούμαι, αλλιώς μάλλον τώρα θα ήμουν «άρρωστη».
Παράπονο δεν έχω, βρήκα αμέσως δουλειά… Οτι να ‘ναι, αλλά βρήκα. Ηταν πολύ καλοί μαζί μου όλοι, εκτός από τη Βουλγάρα γκόμενα του εργοδότη. Κι αυτή κουμάντο… Περνούσε ο καιρός, απλήρωτοι εμείς, αλλά η Βουλγάρα είχε και μονόπετρο και καινούργια ρούχα… Εφτασαν να μου χρωστάνε 2.000. Οταν πια τα ζήτησα με απειλητικό τρόπο, η Βουλγάρα με έβρισε αποκαλώντας με πουτάνα – ποιος, ποιον. Δεν τα πήρα ποτέ όλα τα χρήματα.
Στην επόμενη δουλειά έπρεπε να είμαι αλκοολική για να μείνω. Σχολούσα στις 2 το βράδυ κι έπρεπε να πηγαίνω με το αφεντικό για ποτό. «Δεν σε πήρα για καλόγρια», μου είπε. Επειτα από καιρό έμεινα άνεργη…
Ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν είχα μείνει άνεργη, ποτέ. Κι έβλεπα όλους αυτούς κι όλες αυτές με τα κινητά τους, με το πρόγραμμά τους, με τις εξόδους τους, κι εγώ δεν είχα για βενζίνη, για να φάω…
Δεν θα γυρίσει ο τροχός; Θα βρω δουλειά κι εγώ… Κρητικές αγγελίες. Αγγελία Νο1: (Στο τηλέφωνο ένας 45άρης, άνετος). Ψάχνω μια κοπέλα με δικό της χώρο, που θα φοράει διάφορα ρούχα και εσώρουχα κι εγώ θα την κοιτάω (και όχι μόνο). Αγγελία Νο2: Ζητάω μια κοπέλα να με βοηθάει στα λογιστικά της εταιρείας μου, καθώς και την εχέμυθη ερωτική της συντροφιά…
Μα καλά, όλοι γκόμενα ψάχνουν;
Μετά βρήκα μια δουλειά. 25 ευρώ για 12ώρες, και ευχαριστώ βεβαίως γιατί κάλυψα κάποια έξοδα.
Τώρα έχω φύγει. Εδώ και 10 μέρες είμαι στο εξωτερικό και ψάχνω για δουλειά. Η μάνα μου καταστενοχωρημένη. Μα τι να κάνω; Τι άλλο με όλους αυτούς που μας κυβερνούν; Πολιτεία, μα και Εκκλησία. Κανείς δεν βοηθάει κανέναν. Μόνο μεταξύ μας ό,τι κάνουμε.
miss Ρ., 32 χρ.