Επειδή τελευταία το έχω ακούσει από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, ότι πιθανότατα ο Βαγγέλης Γιακουμάκης ήταν ομοφυλόφιλος και αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος που είχε μπει στο στόχαστρο, να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Για τους τύπους που τον βασάνιζαν το “κανονικό” έχει στενά, πολύ στενά όρια. Όσο πιο πολύ μάτσο και τραμπούκος, τόσο και πιο πολύ άντρας είσαι.
Στα πλαίσια αυτά, το γεγονός πως ο Βαγγέλης Γιακουμάκης ήταν εσωστρεφής και ντροπαλός ήταν εξ ορισμού ικανή συνθήκη για να μπει στο στόχαστρό τους. Απλά δεν ήταν αρκετά “άντρας”.
Για τους τραμπούκους, η ιδιαιτερότητα είναι πάντα ύποπτη. Προσβάλλοντας τον αντρισμό περίπου φυσικοποιούν τη βία που ασκούν αφού η αδυναμία κάποιου να αντιδράσει οφείλεται στην “άρρωστη” φύση. Έτσι, η βία μετατρέπεται σε δίκαιη τιμωρία για την αρρώστια του η οποία δεν έχει σχέση με την προσωπικότητα ή τον χαρακτήρα ή την κατάσταση που βρίσκεται αυτός που δέχεται τη βία, αλλά με τη “φύση” του η οποία είναι ένοχη.
Έτσι, η βία στην ιδιαιτερότητα και στο διαφορετικό δεν είναι απλά νόμιμη αλλά και αναγκαία για να παταχθεί το σεξουαλικά πλέον “αφύσικο”.
Εγώ επιμένω λοιπόν, ότι δεν έχει σχέση αν ο Βαγγέλης Γιακουμάκης ήταν ή δεν ήταν γκέι. Εγώ πιστεύω ότι δεν ήταν. Πιστεύω πως κρυφοομοφυλοφιλικές τάσεις έχουν όλοι αυτοί οι μάτσο τύποι που πουλάνε αντριλίκι και τραμπουκίζουν σε κάθε ένα που φαντάζει στα μάτια τους “ιδιαίτερος” ή διαφορετικός.
Και είναι λάθος αντιστρέφωντας τη λογική των τραμπούκων να αποδεχόμαστε και εμείς ότι το θύμα της βίας ΠΡΕΠΕΙ να ήταν γκέι.
Απλά, δεν ευσταθεί. Δεν έχει σημασία.
Το θέμα όμως που εμένα προσωπικά με ενοχλεί ακόμα περισσότερο είναι ότι τμήμα αυτής της βαρβαρότητα που οδήγησε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη στον θάνατο, επιστρέφει τώρα για να θρηνήσει.
Οι “φίλοι” του οι οποίοι τόσους μήνες έβλεπαν τα βασανιστήρια που υπέμενε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης στη Σχολή κι οι οποίοι αντιμετώπιζαν τις συγκεκριμένες ενέργειες ως περίπου φυσιολογικές ή ανεκτές, με τον θάνατό του έγραψαν ένα βαρύ αντρικό ζεϊμπέκικο για τον άγγελο Βαγγέλη που “ηρέμησε και δεν πονάει πια” και μας κοιτάει όλους από ψηλά.
Στη συνέχεια, στην κηδεία του, οι πιο “άντρες” του χωριού βάρεσαν μερικές εκατοντάδες μπαλωθιές για τον Βαγγέλη που αυτοκτόνησε επειδή τον τραμπούκιζαν οι “άντρες” της Σχολής.
Κάποιοι μάλιστα φώναξαν “ήρωας”. Λες και έχει το οτιδήποτε ηρωικό να αυτοκτονείς από απελπισία.
Και για το τέλος, ήρθε η άθλια πρωτοβουλία με την σελίδα στο facebook για μετονομασία της Σχολής σε “Βαγγέλης Γιακουμάκης”. Λες και τιμάς τον νεκρό με το να δίνεις το όνομά του στον τόπο που μαρτύρησε…
Έτσι, το “κανονικό” αφού πρώτα τον κατέταξε ως ιδιαίτερο και τον οδήγησε στον θάνατο, είτε βασανίζοντάς τον, είτε αδιαφορώντας για τον βασανισμό του, έρχεται σήμερα να τον “θρηνήσει” και να τον λατρέψει πλέον ως νεκρό “ήρωα”.
Η κοινοτοπία του κακού, που έλεγε και η Χάνα Άρεντ.
