Με ανακοίνωσή του το Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών αναφέρεται στην 17η Μαϊου, διεθνή ημέρα κατά της ομοφοβίας:
Τον Μάρτιο του 1984 ξεκινάνε στην Αγγλία οι μαζικές απεργίες των ανθρακωρύχων ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης Θάτσερ να κλείσει μια σειρά από ανθρακωρυχεία με την πρόφαση ότι είναι μη-παραγωγικά. Χιλιάδες εργαζόμενοι μένουν άνεργοι και επί ένα χρόνο διεκδικούν την άρση της απόφασης αυτής με τίμημα ακόμα και τις ζωές τους. Η κυβέρνηση είχε καταφέρει να παγώσει τα οικονομικά της Εθνικής Ένωσης Ανθρακωρύχων (NUM) οδηγώντας σε επίπεδα ακραίας φτώχειας τους περισσότερους εργάτες. Καταστολή και ωμή βία συνθέτουν ένα σκηνικό πολέμου για ένα ολόκληρο χρόνο.
Ένα ιστορικό γεγονός, όμως, θα προσφέρει άπλετη αλληλεγγύη και ελπίδα στον αγώνα των ανθρακωρύχων. Το καλοκαίρι του 1984 μπαίνει στον αγώνα και το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα της Αγγλίας συνεισφέροντας στον απεργιακό αγώνα των εργατών. Οργάνωσαν διαδηλώσεις, μάζεψαν χρήματα για τις κοινότητες των ανθρακωρύχων, και συμμετείχαν σε αποκλεισμούς που οργάνωναν οι ίδιοι οι εργάτες. Επισκέφτηκαν ακόμη και τις κοινότητες και τις οικογένειες των ανθρακωρύχων προσπαθώντας να τις γνωρίσουν και να συνεισφέρουν όπως μπορούσαν στον καθημερινό «πόλεμο» που βίωναν.
Οι «ανώμαλοι» αυτού του κόσμου, όπως συνηθίζουμε να ακούμε γύρω μας από κάποιους, έδωσαν ένα παράδειγμα αλληλεγγύης κόντρα σε όλα τα στερεότυπα της εποχής τους και κόντρα στην προπαγάνδα της κυβέρνησης που αντιμαχόταν καθημερινά τον αγώνα τους δίπλα στους ανθρακωρύχους. Οι «ανώμαλοι» αυτού του κόσμου, αποτελούν περίτρανο παράδειγμα σήμερα για τον τρόπο που το εργατικό κίνημα μπορεί να συνδεθεί με κάθε κοινωνικό αγώνα για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Οι «ανώμαλοι» αυτού του κόσμου, έδειξαν πως θα έπρεπε σήμερα να είμαστε αλληλέγγυοι/ες προς ανθρώπους κατατρεγμένους, διωγμένους από βόμβες, πνιγμένους στις θάλασσες και κυνηγημένους σε όποιο σημείο του πλανήτη και αν βρεθούνε, πρόσφυγες και μετανάστες.
Στη Ναζιστική Γερμανία, στα κρεματόρια του θανάτου, μαζί με τους τότε «αποδιοπομπαίους τράγους» της Εβραϊκής κοινότητας, κυνηγήθηκε τόσο η ομοφυλοφιλία, όσο και οι κάθε αόρατοι/ες αυτού του κόσμου. Έγιναν στάχτη όσοι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί στα μάτια του φασισμού. Σήμερα, απέναντι στα καλέσματα του μίσους που εμφανίζονται τόσο στην Κρήτη, που σφαγιάστηκε από το τέρας του φασισμού, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, οφείλουμε να απαντήσουμε με την αλληλεγγύη μας και την φιλοξενία μας σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται εδώ για να μπορέσουν να ζήσουν, να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή.
Ο εχθρός μας δεν είναι ο πρόσφυγας, δεν είναι ο μετανάστης, δεν είναι η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Ο εχθρός μας είναι η φτωχοποίηση της κοινωνίας μας, το τέρας του φασισμού, η εκμετάλλευση των ζωών μας από την όλο και εντεινόμενη ανάπτυξη του κεφαλαίου. Η απάντησή μας πρέπει να είναι: «Μπορούμε και θέλουμε να ζήσουμε όλοι μαζί».
