Το Σάββατο το απόγευμα η δήμαρχος Τήλου, Μαρία Καμμά έκανε μία συγκλονιστική, ανατριχιαστική θα έλεγε κανείς, παρέμβαση στο Τακτικό Συνέδριο της ΠΕΔ του Νοτίου Αιγαίου.
Με λόγο ευθύ και ντόμπρο και με το συναίσθημα να την κατακλύζει, η κα Καμμά αποδόμησε πλήρως τα φληναφήματα ότι τάχα μόνο η μέθοδος της τηλεϊατρικής μπορεί να δώσει στην περίθαλψη των πολιτών στα μικρά νησιά δίνοντας μία σειρά από πειστικότατα επιχειρήματα.
Την ομιλία μπορείτε να την δείτε ακριβώς από κάτω:
Γιατί όμως τα νησιά, ιδιαίτερα τα μικρά, έχουν απόλυτη ανάγκη όχι μόνο τους αγροτικούς αλλά και τους έμπειρους, ειδικευόμενους γιατρούς; Και γιατί οι τελευταίοι δεν προμυθοποιούνται να καλύψουν τις θέσεις που προσφέρονται στα νησιά που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε “άγονης γραμμής;”
Η ιστορία της Τήλου δίνει τις απαντήσεις.
Πριν από 1 1/5 χρόνο προκηρύχθηκε θέση για γιατρό με προϋπηρεσία. Ενδιαφέρθηκε να καλύψει τη θέση γιατρός που εδρεύει στη γειτονική Ρόδο. Θα καταλάμβανε, σύμφωνα με την προκήρυξη, τη θέση του διευθυντή του πολυδύναμου περιφερειακού ιατρείου Τήλου (που μόνο πολυδύναμο δεν είναι) και θα αναλάμβανε την περίθαλψη των κατοίκων (ενηλίκων και παίδων) μαζί με τον αγροτικό ιατρό.
Εκ των πραγμάτων στον επιστήμονα αυτό αναλογούσαν 15 εφημερίες το μήνα. Ομως, η πολιτεία καλύπτει οικονομικά μόνο τις…5. Οταν ο γιατρός από τη Ρόδο έκανε τους υπολογισμούς για τους αποδοχές του διαπίστωσε με έκπληξη ότι θα έβαζε στον τραπεζικό του λογαριασμό περίπου 700 με 800 ευρώ λιγότερα σε σχέση με αυτά που εισπράττει σήμερα. Και ώριμος ων, έκανε πίσω.
Αν, επίσης, λάβει κανείς υπόψη του ότι οι αγροτικοί ιατροί παίρνουν και ένα επίδομα περίπου 500 ευρώ ως ενίσχυση των αποδοχών τους, τότε ο έμπειρος γιατρός από τη Ρόδο πιθανώς να είχε μισθό μικρότερο και από αυτό του αγροτικού.
Είναι, λοιπόν, μάλλον απλή η απάντηση στο ερώτημα του γιατί κανένας έμπειρος γιατρός δεν προτιμά να κάνει καριέρα σε κάποιο μικρό νησί έστω και μικρό χρονικό διάστημα.
Τώρα σε ότι αφορά την ερώτηση γιατί χρειάζονται δύο τουλάχιστον ιατροί σε ένα νησί και όχι μόνο ένας η απάντηση είναι προφανής. Την έδωσε άλλωστε η Μαρία Καμμά σε αποστροφή της ομιλίας της: “Μου έφεραν ένα παιδί, αγροτικό ιατρό, 24 ετών. Τι να πρωτοκάνει; Τον Αύγουστο παίρνουν πτυχίο, τον Οκτώβριο αναλαμβάνουν υπηρεσία”.
Ας μην απορούμε μετά γιατί έχουν ήδη ερημώσει 50 νησιά και αναμένεται να ερημώσουν τα επόμενα χρόνια άλλα 16 που έχουν αυτή τη στιγμή μέχρι 70 κατοίκους και όλους υπερήλικες.
Η νησιωτικότητα δεν προστατεύεται με λόγια αλλά με έργα. Και έργα οι νησιώτες δεν βλέπουν. Αντίθετα κινδυνεύουν σχεδόν καθημερινά να έχουν την τύχη που είχε ο αδερφός της Μαρίας Καμμά στην Τήλο πριν από 53 χρόνια. Περίμενε μάταια να περάσει καράβι από το νησί για 18 ημέρες μέχρι που εξέπνευσε.
Γιατρός βέβαια σε μικρό νησί σημαίνει αγώνας και καθημερινός μόχθος. Σημαίνει και επιμόρφωση. Δεν είναι δυνατόν ο γιατρός αυτός να μην έχει σύγχρονη εκπαίδευση στις πρώτες βοήθειες από τη σχολή του ΕΚΑΒ, δεν είναι δυνατόν να μην παρακολουθεί τα σχετικά σεμινάρια.
Την κύρια (και διαχρονική) ευθύνη όμως την έχει η πολιτεία με την ανύπαρκτη πολιτική κινήτρων για τους γιατρούς. Η τηλεϊατρική λειτουργεί άψογα μόνο όταν υποστηρίζεται από επιστήμονες δια ζώσης. Αλλιώς γίνεται πουκάμισο αδειανό όπως το εργαστήριο τηλεϊατρικής της Τήλου το οποίο εδώ και τέσσερα χρόνια περιμένει κάποιον να έρθει να το λειτουργήσει.