Η Νίκη Λατινάκη είναι μια μαχήτρια της ζωής. Αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα και τα Χανιά όπου ζούσε και κατάγεται εξαιτίας των πολιτικών των μνημονίων. Από την Αγγλία που εργάζεται συχνά – πυκνά παρεμβαίνει με κείμενά της εκφράζοντας τις θέσεις της και τις αγωνίες της για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Όμως αυτή τη φορά το κείμενο που έγραψε δεν αφορά τα προβλήματα της πατρίδας μας αλλά μια δική της μάχη που ειναι ταυτοχρονα και μια μάχη της ανθρωποτητας. Τη μάχη που δίνει για τη ζωή της ενάντια στον κορωνοϊό.
Μέσα από τον λογαριασμό της με δύο πολύ ομορφα κείμενα μιλά για την αρρώστια μέσα από τον θάλαμο του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται και καλεί όλους όσους ασθενούν να μην χάνουν το κουράγιο τους, να μένουν δυνατοί και έστω και μέσω της αρρώστιας να συνειδητοποιήσουν ποια ειναι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή.
Όπως λέει:
“Η πανδημία θα είναι ένα μεγάλο μάθημα για όλους εμάς.Να είμαστε ποιο ευγενικοί απέναντι στον εαυτό μας, την ζωή τα ζώα και την μάνα Γη. Μας απέδειξε ότι δεν είμαστε κυρίαρχοι.”
Η αγκαλιά μεταξύ των ασθενών γίνεται ανάγκη – μια πράξη αλληλεγγύης που η Νίκη Λατινάκη αποτυπώνει με το γλαφυρό της ύφος. Όταν τα σώματα ενώνονται, οι ασθενείς πέρνουν δύναμη για να συνεχίσουν τη μάχη τους.
Στο τέλος, η ασθένεια χρησιμεύει ως μία ευκαιρία για να έλθει ξανά στο προσκήνιο ο άνθρωπος και γι’ αυτό και η Νίκη Λατινάκη, παρά την περιπέτειά της, καταλήγει:
“COVID Thanks Καληνύχτα.”
***
1ο κείμενο
Το οξυγόνο πέφτει ο ιός COVID προς το παρών νικά.
Αλλά ο τελικός νικητής θα είμαι εγώ.
Είμαι πλασμένη απο ατσάλι γιατί έτσι το θέλησε η ζωή και την ευχαριστώ. Η ζωή είναι όμορφη.
Νοιώθω ήρεμη γαλήνια. Δυνατή και ας βγαίνουν αφροί από τα πνευμόνια μου.Θα νικήσω
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι και αν μας συμβαίνει να μην χάνουμε την πίστη μας και την δύναμη μας.
Και το ποιο σημαντικό μην σταματάμε να αγαπάμε.
Πρώτα την ζωή ,τα όνειρα μας, τον εαυτό μας και με τα τους άλλος γύρω μας.
Γυναίκες, κόρες εγγονές, μάνες, να αγαπάτε ανθρώπους που να σας σέβονται και σας εκτιμούν γι αυτό που είσαστε. Που θα σου κάνουν χώρο στη ζωή τους χωρίς να σε πνίγουν. Ανθρώπους που θα σας κοιτάνε λες και είσαστε μαγικές γιατί αυτό αξίζετε. Δεν σας αξίζουν δεύτεροι άνθρωπο, που κουτσομπολεύουν που ζηλεύουν τις επιτυχίες σου, που μιζεριάζουν, που είναι τσιγκούνηδες στα λεφτά αλλά προπάντων στα συναισθήματα.
Όταν οι λέξεις του σας ταπεινώνουν φύγετε. Αν τα χεριά του σας πονέσουν έστω και μια φορά ΦΎΓΕΤΕ χωρίς να κοιτάξετε πίσω σας.
Αξίζετε σεβασμό.
Φίλοι μου μην σταματήσετε να ονειρεύεστε και να αγωνίζεστε για ένα κόσμο καλύτερο ποιό ανθρώπινο και δίκαιο. Ένα κόσμο που να μην συμβιβάζετε με στην ασχήμια, την αποφορά της ξευτίλας.
Ένα κόσμο που θα κυριαρχεί η αγαπη και όχι το μίσος,ο εγωισμός και η κακια.
Από το COVID θα βγούμε νικητές. Αλλά από την άλλη,δεν γνωρίζει διακρίσεις.
Η πανδημία θα είναι ένα μεγάλο μάθημα για όλους εμάς.Να είμαστε ποιο ευγενικοί απέναντι στον εαυτό μας, την ζωή τα ζώα και την μάνα Γη. Μας απέδειξε ότι δεν είμαστε κυρίαρχοι.
Αγαπημένοι φίλοι μου η δύναμη της πίστης και της αγάπης θα νικήσει.
Σας αγαπώ
και σας ευχαριστώ για την αγάπη σας
Η Παναγιά μαζί μας.
***
2ο κείμενο
O COVID μας ένωσε σε μια ζεστή τρυφερή αγκαλιά.
Στο θάλαμο 3 όπου νοσηλεύωμε υπάρχουν άλλες τέσσερις κυρίες.
H Ghistina, Marcaket, H Angela H Doret η ποιό αθόρυβη . Όλες έχουμε GOVIT.
Και οι τέσσερις κυρίες είναι πάνω από ογδόντα πέντε ετών.
Η Ghistina δεν τα πηγαίνει καλά. Αλλά αντιστέκεται, δεν αφήνει τους γιατρούς να την κοιμήσουν.Ισως δεν θέλει να στερηθεί τις τελευταίες χρωματιστές εικόνες.
Η δε Marcaket παρά το γήρας φαίνεται ακόμα η φινέτσα και η ομορφιά της. Αδύνατη ντελικάτη με όμορφο ξανθό χρώμα στα λεπτά της μαλλιά, και όμορφα μπλε μάτια. Τα δε χείλη της είμαι σίγουρη ότι τα έβαφε με ένα ελαφρύ ροζέ πριν την ανταμώσει ο ιός.
Τα παιδιά της την παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο. Το μεσημέρι την κρυφά άκουσα.
Έλεγε στο γιό της:Παιδί μου λατρεμένο σαγαπώ, σε αγαπώ πολύ και έκλεγε. Το επαναλάμβανει σαν να θέλει να μείνει στην θύμηση του γιου της μόνο η λέξη Σαγαπώ.
Την κοιτάξα κρυφά, δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε βλέμμα.
Πίσω από τις μάσκες οξυγόνου παλεύεις να πάρεις αέρα και όχι να συστηθείς.
Και να σκεφτείς ότι μέχρι χτες αυτόν τον αέρα τον είχαμε χιλιάδες λίμπρες ελεύθερο και δεν τον εκτιμούσαμε.
Και τώρα κοιτάζουμε με αγωνία τις ενδείξεις αν ανέβηκαν.
IT’S OK.
Από το απόγευμα ένας βουβός λυγμός ακουγόταν. Η όμορφη Marcaket κοίταζε φωτογραφίες στο κινητό της και έκλαιγε.
Διακριτικά τα σκούπιζε.Το ίδιο έκανα και εγώ στο δικό μου κινητό. Δεν έκλαιγα.
Γιατί ξέρω ότι θα τα καταφέρω.Αυτή όμως πιστεύει το ίδιο;
Ανταλλάξαμε το πρώτο βλέμμα.
Την έστειλα ένα χαμόγελο, μου το ανταπέδωσε αμέσως.
Έγραψα μια πρόταση στην μετάφραση και βρέθηκα δίπλα της.
Της έπιασα τα παγωμένα δάκτυλα και τις τα έσφιξα τρυφερά.
Της είπα να είναι δυνατή και θα τα καταφέρουμε.
Με κοίταζε με δάκρυα σαν να με ρωτούσε:Το πιστεύεις;
Της είπα με σιγουριά:Ναι. Θετική σκέψη και θα τα καταφέρουμε.
Αυθόρμητα την έσφιξα στην αγκαλιά μου. Το ίδιο έκανε και αυτή.
Δεν είχαμε να φοβηθούμε τίποτα.
O COVIT μας την χρωστούσε αυτή την αγκαλιά εδώ και μήνες.
Την είχαμε τόση ανάγκη.
Της έδειξα σε λίγο την εγγονή μου, τις όμορφες παραλίες των Χανίων τα λουλούδια μου στο σπίτι μου.
Σιγά σιγά ηρέμησε.
Τα δάκτυλα μου της χαϊδεψαν τα απαλά μαλλιά της.
Βαθιές ανάσες ανακούφισης έβγαιναν από το στήθος της.
Ήξερα τι ήθελε γιατί και εγώ το ίδιο χρειάζομαι.
Σε λίγα λεπτά κοιμόταν γαλήνια.
Κοιμάται γαλήνια.
COVID Thanks Καληνύχτα.