Γράφει η Ροδάνθη Κουμή
Πάντα μου άρεσαν τα παλαιοπωλεία. Ένιωθα ότι εκεί μέσα κρυβόταν διαμάντια μιας άλλης εποχής. Μια εποχής που είχε τόσα να πει περιμένοντας τον καθένα από εμάς, να ξαναβγάλει το κάθε αντικείμενο, ξανά στο φως.
Ένα πρωί καθώς έψαχνα για ένα τραπέζι του 19 ου αιώνα που το αναζητούσα χρόνια, έπεσε το μάτι μου σε ένα δερματόδετο ταλαιπωρημένο ημερολόγιο. Αν και δεν ήξερα τι ενδιαφέρον θα έχει ένα παλιό ημερολόγιο, μια φωνή μέσα μου με παροτρύνε να το αγοράσω. Από ότι μου είπε ο παλαιοπώλης, ήταν μαζί με μια στοίβα βιβλία που του έφερε ένας κύριος :«Δεν τα χρειάζομαι πια ..Τα δίνω όσο και όσο» -αυτό μόνο του είπε.
Συμφωνήσαμε στην τιμή και αγόρασα το ημερολόγιο.Όταν ξεκίνησα να το ξεφυλλίζω κατάλαβα ότι αυτό είναι διαμάντι,από εκείνα που μόνο η ζωή μπορεί να αποκαλύψει. Ήταν ένα χειρόγραφο σταθμός.Ενα μήνυμα προς όλους εκείνους που δεν βρίσκουν ενδιαφέρον στη ζωή και επιζητούν το θάνατο. Όνομα δεν αναφερόταν πουθενά. Η λέξη “άγνωστη” παντού! Θα παραθέσω τα πιο σημαντικά κομμάτια του. Εκείνα που ακόμα δεν τα είχε σβήσει η φθορά του χρόνου.…Ίσως κάποιος που έχει δει την ζωή άσκοπη, την δει με κάποιο νόημα έστω και τώρα (ποτέ δεν είναι αργά) και την γευτεί όπως δεν την γεύτηκε εκείνη.
1 Μαΐου :
Είμαι μόλις δεκαπέντε ετών και δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό που μου παγώνει την ψυχή.Μια τρομάρα, ένας φόβος να δω τα πράγματα καθαρά, να τολμήσω να γευτώ τον όμορφο κόσμο που μου λένε! Σαν να υπάρχει μέσα μου ένα δίλημμα ..Δεν ξερώ τι είναι αυτό.
“Eσύ διαβάτη της ζωής
Αγάπη δεν θα πάρεις!
Μα αν δεις μια ηλιαχτίδα φως,
Ζέστανε τα φτερά σου.”
15 Ιούνη:
Σήμερα όλα ήταν όμορφα ,ο ήλιος έλαμψε ξανά μέσα μου. Ερωτεύτηκα ξέρεις και μια ακτίνα φωτός διαπέρασε την καρδιά μου. Κάθομαι σε ένα παγκάκι έξω στην φύση και όλα είναι ονειρικά.
“Οι αισθήσεις μου ελεύθερα πουλιά”
20 Οκτωβρίου :
Άργησα να σου γράψω αγαπημένο μου ημερολόγιο ,άργησα πολύ… Και άργησα μάλλον και στον έρωτα..Δεν τον γεύτηκα !Έφυγε έτσι ξαφνικά , παντρεύτηκε άλλη!θα μου πεις Μόλις 15 ετών και θες να δεσμεύσεις από τώρα την ζωή σου ;
Όχι δεν ήθελα, για αυτό τον έχασα Η δέσμευση, μου στενεύει την ανάσα. Με πνίγει! θέλω να είμαι ελεύθερη !Μα θαρρώ την πληρώνω ακριβά αυτή την ελευθερία..Δεν ξέρω ποτέ θα σου ξαναγράψω. Μια γλυκιά οδύνη μου τραβάει τα σπλάχνα μου και θέλω να την ζήσω όλη!.
“Που θα σε πάει αυτή η οδύνη
Και ποιος θα στην ορίσει;
Σαν δεις στο κόρφο σου,
Ανόητα την ύπαρξη σου!”
4 Φεβρουαρίου:
Πέρασαν τρία χρόνια..Το ξέρω σε ξέχασα..Μα δεν υπήρξαν σημαντικά γεγονότα για να σου αποθέσω την ψυχή μου. άλλον ανίερα. Ο χρόνος δεν με αποζημίωσε. Δεν μου έδωσε τίποτε που να είναι ουτοπικό.Είμαι νέα έχω όνειρα ,αλλά δεν πραγματοποιούνται. Πανομοιότυπες μέρες.
Ένα καρμπόν η μια με την άλλη. Και εγώ που νόμιζα σαν ήμουν παιδί πως όλος ο κόσμος είναι δικός μου. Τώρα σαν να μην με χωράει. Καληνύχτα…
“Μένω στάσιμη ,
Τα κύματα με πνίγουν,
Και η θάλασσα δεν λέει να γαληνέψει!!”
30 Αυγούστου:
Άλλος ένας χρόνος. Ένα σύννεφο ήρθε και μοιράστηκε τη ζωή μου.. Ένα σύννεφο γκρι έτοιμο να ξεράσει μπόρες πάνω μου..Ο έρωτας;Ποιός έρωτας; Εκείνος που σε ρίχνει σε πλήρη ακινησία, η εκείνος που σου δημιουργεί τα όμορφα ;Κανένας από τους δυο Δημιουργώ ένα κόσμο που δεν χωράνε άλλοι!
“Σκιές σε κατατρέχουνε
Και εσύ τρέχεις να φύγεις,
Μα να που σε αγγίζουνε
Χάνονται οι ελπίδες!!”
27 Ιανουαρίου:
Παντρεύτηκα! Όχι δεν είμαι ευτυχισμένη! Δεν ήθελα να το κάνω. Η μάνα μου επέμενε:«Έτσι που πας θα μείνεις μόνη..Εμείς θα πεθάνουμε κάποια στιγμή. Εσύ τι θα κάνεις που δεν αντέχεις την μοναξιά ;»
Δίκιο είχε !!Δεν αντέχω την μοναξιά ..Δεν ξέρω αν θα την αντέξω και ποτέ. Οχι την μοναξιά που επιλέγεις εσύ ο ίδιος ,μα την μοναξιά που νιώθεις και μέσα στους άλλους..Έμενα έχει άλλη χροιά. Έιναι η μοναξιά που τρώει την σάρκα μου καθημερινά ,που δεν με αφήνει ούτε με άλλους να νιώσω ζεστασιά. Όλα είναι γύρω μου παγωμένα. Ταφικές σιωπές!!
“Η μοναξιά ακούμπησε στο κρύο της το σώμα.
Για να ζεστάνει μια ψυχή !
Τα μάτια χάθηκαν σε μια βροχή γαλάζια”
21 Νοεμβρίου:
Σήμερα έφερα στο κόσμο το παιδί μου..Μα δεν μου άρεσε όλο αυτό..Σαν να έφερα στο κόσμο μια ζωή καταδικασμένη και αυτή να πεθάνει. Εγώ τουλάχιστον για αυτό το μωρό ζητώ αθανασία !
“Το φως του φεγγαριού έλαμψε στο πρόσωπο σου.
Αγγέλου γαλήνη η μορφή σου .
Καθάριο ποτάμι που κυλά ,κύλησε το πρώτο σου δάκρυ.”
9 Απριλίου:
Περιφέρομαι άσκοπα στην ζωή. Τίποτε δεν με κρατάει εδώ .Βαριά είναι τα βήματα της. Σέρνομαι σαν το σκουλήκι που προσπαθεί να βγάλει φτερά και να πετάξει..Μα βγάζει το σκουλήκι φτερά;
31 Ιουλίου :
Ο γιος μου μεγάλωσε, έγινε άντρας, έφυγε από το σπίτι. Ζει την δική του ζωή. Του έδωσα φτερά να πετάξει. Να γευτεί όπως θέλει την ύπαρξη του. Παραδόξως είναι αισιόδοξος και παρασέρνει καμιά φόρα και εμένα Γιε μου! “Βγάλε τα δυνατά σου τα φτερά,
Στον ήλιο να πετάξεις!”
1 Ιανουαρίου:
Σήμερα δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι..Είχα αφόρητους πόνους στην μέση.Ζήτησα από τον Γιάννη να μου φέρει το ημερολόγιο.
«Ποιο εκείνο που έχεις να γράψεις χρόνια ;»
Ναι!- του απάντησα-εκείνο που έχω να γράψω χρόνια!
Σου γράφω λοιπόν να σου πω πως είμαι πενήντα ετών και ακόμα δεν βρήκα το νόημα στη ζωή μου. Διάβασα, πόνεσα, έκλαψα ,γέλασα αλλά δεν βρήκα εδώ τον κόσμο που ήθελα ..Από παιδί περίμενα τα δώρα από την ζωή να ναι σπουδαία. Μα τώρα ακροβατώ ανάμεσα ζωής και θανάτου..
“Μια ανηφοριά είναι η ζωή ,μαζί με καταιγίδα!”
1 Ιουλίου:
Σήμερα διαγνώστηκα με καρκίνο. Ναι χτύπησε και εμένα αυτή η ασθένεια. Την καλούσα χρόνια τώρα ασυνείδητα. Τι μου φταιξε η ζωή και τα έβαλα μαζί της; Τι ήθελα να της πάω κόντρα; Τώρα βλέπω καθαρά. Η αθανασία που ζητούσα ήταν και είναι στις στιγμές. Είναι στο κοίταγμα του ηλίου ,στην θρόισμα των δέντρων, στην αγάπη που μου δίνει ο γιος μου,στην συντροφιά του συζύγου μου. Παντού υπάρχει ευτυχία. Παντού! Μα δεν την βλέπουμε. Είμαστε τυφλοί! Μόνο όταν φτάσουμε στο τέλος την βρίσκουμε.
Άργησα!
“Κλείνει το θέατρο για απόψε
Επόμενη παράσταση ΖΩΗ!!”