Στα Χανιά, κάποιες φορές παρουσιάζεται το παράδοξο να γίνονται εκδηλώσεις συμφιλίωσης με αυτούς που υμνούν τη γενναιότητα των ναζί, κι όχι με τους Γερμανούς που αντιστάθηκαν με γενναιότητα και με κίνδυνο της ζωης τους στην κτηνωδία τους.
Το παράδοξο αυτό αποτυπώνεται και στα Φλώρια. Εκει που κάθε χρονο οργανώσεις βετεράνων και συγγενών στρατιωτών του ναζιστικού στρατού συγκεντρώνονται για να τιμήσουν τους νεκρούς τους βγάζοντας λόγους για τη γενναιότητα και την στρατιωτική ικανότητά τους.
Στα 75 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης, στο ναζιστικό μνημείο στα Φλώρια δόθηκε μία ομιλία προσβλητική για την ιστορια της Κρήτης που δεν έμεινε στους ύμνους στη γενναιοτητα αλλά προχώρησε και στην αποτύπωση μίας αναθεωρητικής, φιλοναζιστικής οπτικής της ιστοριας της Μάχης της Κρήτης, σύμφωνα με την οποία, οι Κρητικοί αντιστάθηκαν επειδή τους ξεσήκωσαν οι Βρετανοί…
“οδηγώντας τους σε πράξεις που σε καμιά περίπτωση δεν καλύπτονται από το δίκαιο του πολέμου”.
Δηλαδή, οι Κρητικοί προχώρησαν σε βαρβαρότητες…
Πάτωντας πανω στη γη μαρτύρων, ο ομιλητής, αξιωματικός ε.α. των ορεινών καταδρομών, Ράινερ Γιούνγκ συνέχισε υποστηρίζοντας οτι:
Τα λόγια αυτά ειναι σα να βγήκαν από το βιβλίο του κ. Χάινς Ρίχτερ.
Σύμφωνα με τον κ. Ρίχτερ, τα αντίποινα ήταν αιτιολογημένα και επιβεβλημμένα εξαιτίας της πλήρης ασέβειας του Δικαίου του Πολέμου εκ μέρους των ανταρτών. Μάλιστα, ενέργειες όπως το Ολοκαύτωμα στο Κοντομαρί και στην Κάντανο, ήταν περίπου θεμιτά, αφού έτσι δρούσαν και άλλοι στρατοί.
Σύμφωνα με τον κ. Ρίχτερ, όσοι αντιστάθηκαν στον κατακτητή ευθύνονται για την τροπή που πήρε ο πόλεμος, ο οποίος μετατράπηκε σε βρώμικος εξαιτίας των ενεργειών τους.
Άλλωστε, όπως δηλώνει και σε άλλο σημείο του βιβλίου του, ως το σημείο της Μάχης της Κρήτης, ο πόλεμος δεν είχε ιδεολογικά χαρακτηριστικά:
“Η Μάχη της Κρήτης ήταν η τελευταία επιχείρηση της γερμανικής πλευράς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η οποία δεν είχε ιδεολογικά κίνητρα. Μετά την Κρήτη, ο χαρακτήρας του πολέμου άλλαξε… και μεταβλήθηκε σε πόλεμο κοσμοθεωριών.”
Τα εγκλήματα, λοιπόν, ως τότε, δεν ήταν ναζιστικά εγκλήματα, αλλά εγκλήματα αντιμαχόμενων πλευρών.
Και ως εκ τούτου, και οι στρατιώτες που πολεμούσαν στο ναζιστικό στρατό ήταν όπως όλοι οι άλλοι στρατιώτες, δίχως ιδεολογικά κίνητρα, περίπου αθώοι και αυτοί, θύματα του ίδιου πολέμου. Αυτού που λερώθηκε από τις ενέργειες των βάρβαρων ανταρτών.
Όπως λένε και σήμερα κάποιοι, όλοι ειναι θύματα σ’ εναν πόλεμο…
Αλλά φαίνεται ότι ο πόλεμος έγινε “βρώμικος” εξαιτίας των ενεργειών των βάρβαρων ανταρτών που μονο με βρώμικο τροπο μπορούσαν να πολεμήσουν τους θαραλλέους ιππότες των ναζί.
Στα Χανιά, στην Κρήτη, δε χρειαζόμαστε τετοιες εκδηλώσεις συμφιλίωσης με αυτούς που υμνούν τη γενναιότητα των ναζί, αλλά με τους Γερμανούς που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται και σήμερα στον φασισμο και στην αδικία.
Χρειαζόμαστε εκδηλώσεις για τον Franz Peter Weixler, τον μοναδικο Γερμανό στην Κρήτη που αντιστάθηκε στη σφαγή στο Κοντομαρί, εξαιτίας μίας βαθιάς κι αληθινής χριστιανικής πίστης. Ο Franz Peter Weixler δε θα υμνούσε ποτε τους ναζί, δε θα έβγαζε λόγους για τη γενναιοτητά τους, φυλακιστηκε επειδή αντιστάθηκε στη ναζιστική κτηνωδία, επειδή αποκάλυψε τα εγκλήματά τους, δεν τα ωραιοποίησε, δεν τα αιτιολόγησε.
Κι όταν το 1955 πήγε ξανά στο Κοντομαρί το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ζητήσει συγγνώμη στους κατοικους που τον υποδεχτηκαν φιλόξενα, όπως προστάζει το εθιμο, λέγοντάς τους οτι ακολουθούσε εντολές. Δεν τόλμησε ποτέ να πει ότι όλοι είμαστε θύματα του ίδιου πολέμου.
Κι όταν κάποιοι από τους επιζώντες της θηριωδίας δεν έμειναν ικανοποιημένοι από την απάντηση που ελεβαν και ζήτησαν από τους συγχωριανούς τους να φύγουν από το χώρο, αφού άλλωστε είχαν τηρήσει το έθιμο της φιλοξενίας, κι ο Franz Peter Weixler έμεινε μόνος, δεν ειπε τίποτα γιατί γνώριζε το Κακό που είχε συμβεί σε αυτο τον τοπο.
Χρειαζομαστε εκδηλώσεις συμφιλίωσης, το έχουμε ανάγκη.
Όχι ομως εκδηλωσεις με αμετανόητους που διαστρεβλώνουν την ιστορία και προσβάλλουν τους νεκρούς.